Eindelijk kon hij weer buiten
spelen. Het smalle strookje gras naast hun huis was niet groot, maar het
belangrijkste was dat hij naar buiten kon. De jas uit en omdat hij het
“stikheet” kreeg van het voetballen, gingen ook de schoenen en de sokken uit.
Op blote voeten op het gras.
Kinderen voelen als eersten dat het
voorjaar er aan komt. De skeelers moeten uit de kast. Ze willen naar buiten. En
dan zomaar op een dag als de winter definitief voorbij is en er zeker geen nachtvorst
meer komt, gaan kinderen knikkeren. Op de één of andere wonderlijke manier
weten ze dat het knikkertijd is. Juffen vertellen me dat het waar is, als
kinderen gaan knikkeren is het voorbij met winter en nachtvorst. Voelen kinderen
intuïtief hoe de seizoenen lopen?
Op diezelfde middag zag ik een man,
hij zat in korte broek voor zijn camper. Met blote voeten op het gras. Zou hij
ook voelen dat er geen nachtvorst meer komt? Hij genoot in ieder geval van het
voorjaarszonnetje en van zijn glas bier. Zijn blote voeten vertellen hem dat het
voorjaar is.
Een dag later zat ik ook in mijn
korte broek. Met blote voeten op het gras. Zo voelt het voorjaar, ik weet het
weer!
