Voorjaar.

Eindelijk kon hij weer buiten spelen. Het smalle strookje gras naast hun huis was niet groot, maar het belangrijkste was dat hij naar buiten kon. De jas uit en omdat hij het “stikheet” kreeg van het voetballen, gingen ook de schoenen en de sokken uit. Op blote voeten op het gras.

Kinderen voelen als eersten dat het voorjaar er aan komt. De skeelers moeten uit de kast. Ze willen naar buiten. En dan zomaar op een dag als de winter definitief voorbij is en er zeker geen nachtvorst meer komt, gaan kinderen knikkeren. Op de één of andere wonderlijke manier weten ze dat het knikkertijd is. Juffen vertellen me dat het waar is, als kinderen gaan knikkeren is het voorbij met winter en nachtvorst. Voelen kinderen intuïtief hoe de seizoenen lopen?

Op diezelfde middag zag ik een man, hij zat in korte broek voor zijn camper. Met blote voeten op het gras. Zou hij ook voelen dat er geen nachtvorst meer komt? Hij genoot in ieder geval van het voorjaarszonnetje en van zijn glas bier. Zijn blote voeten vertellen hem dat het voorjaar is.

Een dag later zat ik ook in mijn korte broek. Met blote voeten op het gras. Zo voelt het voorjaar, ik weet het weer!

Een column.

Ooit is een column ontstaan als opvulling voor een laatste kolom van een bladzijde die nog ingevuld moest worden. In die kolom schreven journalisten dan een kritische noot over het nieuws. En daar is een column eigenlijk nog steeds voor bedoeld. Een relativerende blik op alles wat er gebeurt.

Columnisten mogen alles schrijven en zeggen wat zij willen. Maar voor iedereen geldt; is dat altijd handig, is dat verstandig? Ik heb een zwak voor taal en ik houd van woorden. Met woorden, in de goede volgorde, kun je complimenten geven en iets leuks vertellen. Maar met woorden van hetzelfde alfabet kun je ook kwetsen en iemand verdrietig maken.

Iedereen heeft een knop, die op het moment voordat een bedacht woord ook echt uitgesproken wordt een belangrijke checkfunctie heeft. Het is een moreel-besef-knop, die vliegensvlug akkoord moet gaan voordat de woorden kunnen worden gehoord. En als iets niet handig of verstandig is, moeten de bedachte woorden geschrapt worden. Letterlijk de mond gesnoerd.

Wij als mensen zijn de enige soort, die een taal tot onze beschikking hebben, laten we daar dan ook een beetje zuiver mee omgaan. Taal gebruiken om mooie dingen te zeggen en niet verkwanselen aan woorden die pijn veroorzaken.

Hotske

Over boten.

In dit vroege voorjaar zijn er alweer booteigenaren die hun boot in het water willen laten kranen. Ik zie dus dagelijks boten en weet dat ze er in soorten en maten zijn. Zeilboten, motorboten, speedboot, noem maar op. Maar een “weesboot” kende ik niet.

Ik ken ze niet en het woord kende ik ook niet. De meeste boten die ik zie hebben een liefhebbende vader en moeder. De “ouders” willen maar wat graag pronken met hun “kindje” en er wordt dan ook heel wat gepoetst, geschuurd, geschilderd en gelakt. En enkele keer is het “kind” een blok aan het been. Gebrek aan vrije tijd is meestal de oorzaak.

Maar het komt dus voor dat er weesboten in een haven liggen, boten waarvan de eigenaar niet bekend is. Het ding is dan haast ontzield. Een boot kan immers niet op zichzelf passen. Ooit moeten er mensen, een liefhebbende vader en moeder, van het schip hebben gehouden. Plezier van hun boot hebben gehad en nu ligt het als een ouwe schuit met gebladerde romp en kapot dekkleed in een uithoek van een haven.

Rijp voor de botensloper. En dat kan tegenwoordig duurzaam; de boot wordt uit elkaar gehaald en onderdelen worden hergebruikt. Boten recyclen heet dat. In de toekomst kan het opnieuw een boot worden, waar iemand dan weer van kan houden.

Hotske.

Vrouwendag.

  

Zaterdag was het vrouwendag. En eerlijk gezegd vind ik het altijd een beetje een sneue dag. Als je jaarlijks een dag in het leven roept met een bepaald onderwerp, dan wil je daar aandacht voor. Bij vrouwendag wil je dus aandacht voor vrouwen. En alleen al het feit dat er geen mannendag is, geeft een scheef beeld. Nog steeds geen gelijkheid tussen de beide geslachten.

Maar, meldt de media vol trots, voor het eerst is er een generatie werkenden, waarbij de vrouwen evenveel, of zelfs meer, verdienen dan hun mannelijke leeftijdsgenoten. Nou wow.

Als ik dan ook in diezelfde media lees, dat bij de nucleaire top eind maart in Den Haag alle escortgirls al zijn vastgelegd voor de heren afgevaardigden uit alle landen, dan breekt mijn Nederlandse klomp. Ik vraag me dan af of er ook escortboys in beeld zijn. Bovendien zou ik willen weten, als de heren ’s avonds hun lol hebben, zij overdag meer oplossingsgericht zijn en in eenheid kunnen beslissen, zonder haantjesgedrag. Ik vraag het me maar af, ik ben geen man.

Maar laten we kijken naar Obama, hij wil niet geduwd worden in een oorlog in de Krim. En oké dan heeft hij maar geen ballen, zoals andere haantjes dat dan noemen. Het lastige voor hem is dat zijn tegenspeler wel doet aan machtsvertoon en krachtmeting.

Laten we 8 maart stil staan bij het vrouwelijke. Voor iedereen, man en vrouw, is het goed om zowel iets van het mannelijke als van het vrouwelijke in zich te hebben. Duidelijk is, dat schelden, schoppen en schieten geen oplossing brengt, ook nooit heeft gebracht. Ga voor kansen, ga voor eenheid, ga voor het gesprek. De dialoog met man of vrouw, dat maakt niet uit. 

Zomer.

Met ongewoon bruine handen typ ik dit epistel. Je raadt het al, we hebben genoten van een weekje zon. En ik ben verbaasd over de zomer, of eigenlijk was ik weer blij verrast over mijn ervaring met de zomerzon.

De zon die zo haar best doet om mijn huid te verwarmen. En nog wonderlijker, vind ik de plek waar ze hangt. Op exact de juiste afstand tot de aarde. Niet te dichtbij, zodat we met zijn allen zouden verbranden. Niet te ver, zodat we de warmte zouden moeten missen. De zon zij verzorgt ons. Maar ook zorgt zij voor alles wat groeit. Zonder haar licht geen leven.

Wij moesten er vier uurtjes voor vliegen om in dit gedeelte van het jaar de zonnestralen te voelen. En in het decor van palmbomen, waar de wind doorheen blaast. Een ruisen van de palmboombladeren, alsof ze de zon willen helpen het zomergevoel te versterken. Het water van de oceaan, dat bij elke nieuwe golf weer tegen de rotsen dondert. Het voelt als thuis in de zomer. Een eeuwenoud vaststaand ritme van leven.

Het verbaasde me opnieuw. Zomer met zonnestralen. Zo vertrouwd, zo vol leven. Ik heb volop de stralen en de energie meegenomen, ik kan nog even wachten totdat het hier ook zomer is.

Hotske.