Meer dan een jurk.

Lieve Maxima, ik ben zo benieuwd naar jouw jurk. Volgens mij bestaat de dresscode voor jou voornamelijk uit wat níet mag. Niet te kort natuurlijk, mooie lange benen moet je maar bewaren voor een ander moment. Te bloot is helemaal niet aan de orde, je decolleté moet bedekt zijn. Te vrolijk mag ook niet, het gaat ten slotte om de troonswisseling. Te eigentijds zal lastig zijn, al kun je vast wel ergens bepalen wat in stijlvolle jurken van deze tijd is. Te fel van kleur kan ook niet, naast de Koningsmantel van je man kies jij vast voor pastel of roomwit. Zelfs hooggehakt kan niet eens, ook al zien we jouw schoenen vast niet, jij moet de juiste lengte hebben naast de Koning.

Maar het lastigste is dat jij met jouw kleding moet zeggen: mijn man is Koning, we hebben geen duobaan. Hij is uw vorst en ik ben zijn vrouw.

Maxima, prachtige vrouw. In een spijkerjasje ben jij zelfs een stralend middelpunt. En nu moet jij jouw positie naast de Koning benadrukken in een jurk.

Blijf in je kracht staan, laat je niet in de schaduw zetten door protocol of een vastgelegde geschiedenis. Blijf wie je bent. Straal als je wilt stralen. De Koning zal je nodig hebben!

Hotske Batteram.

Een week lang.

De vraag lag zomaar op tafel. Ik trof heel veel mensen, allemaal zijn ze me lief. Een hele grote familie. En op tafel lag de vraag, wat zou je doen? Wat zou jij doen als je een week lang vrij bent, helemaal zelf kunt bepalen wat je doet? De vraag alleen al spreekt tot de verbeelding. De antwoorden zijn nog smeuïger.

De serveerster deed zelfs mee, zij zou een hele week op een terras gaan zitten en constant drankjes bestellen. Iemand ging de hele week de tuin in. Een ander wilde een week de perfecte baan uitproberen. Een week lang als achtergrondzangeres plezier maken op een podium. Een hele week lezen en mediteren. Een week lang fietsend door het hele land. Een weekje naar het klooster om vrij te zijn. Een week lang helemaal alleen in mijn schrijvershol en alleen maar schrijven, dat zou ik doen. Schrijven en afwachten wat er van binnen in mij borrelt en kijken wat er goed genoeg is om verwoord te worden.

Maar wat zou jij doen? Een week lang? Dansen aan zee, barbecueën omdat je ervan houdt om buiten te eten? In de auto stappen op weg naar het einde van het land?

Doe het, doe het dan! Doe wat je wilt. Argumenten als: “kan ik niet” en “lukt me niet”, wil ik niet horen. Doe het, doe wat je een week lang wilt doen, ook al is het maar voor één dag.

Hotske.

De bij

En er was ook een bij bij, zegt de grappig bedoelde woordgrap. Nou dat mogen we dan hopen. Want die bij is van groot belang. Door zijn dagelijkse vluchten zorgt hij voor bestuiving van veel gewassen. Hij zorgt dat de bloemenpracht divers is en ook dat de meeste voedselgewassen ons voedsel voortbrengen. Het beestje draagt groots bij aan de kleurrijke schepping.

Nu kan hij niet zo goed tegen, neonicotinoïde, een soort landbouwgif en imidaclopride de meest gebruikte insecticide ter wereld. Ik wist ook niet wat dat allemaal was, maar het zijn pesticiden. Deze verdelgingsmiddelen zorgen ervoor dat koolzaad, katoen en mais weelderig bloeien, maar dit vergif is funest voor de bij.

Een simpel verbod op deze rotzooi zou logisch zijn. Maar de winst van grote bedrijven als Bayer en Syngenta, die de verdelgingsmiddelen leveren, staat op het spel. Steeds vaker moet de keus gemaakt worden: is het goed voor de mens en de natuur of is de roep om het geld van de grote bedrijven harder?

Logisch nadenken, mijn beste politici, voor ons aller kleurrijk bestaan.

Hotske Batteram

Driehonderd euro.

Ik had een drukke dag. Op het laatste moment herinnerde ik mij dat ik nog iemand driehonderd euro moest betalen. Ik reed naar de bank die mij zeer dierbaar is. Ik heb er jarenlang mijn dagen gevuld met het overhandigen van bankbiljetten, klanten kwamen hun geld toen gewoon opnemen aan de balie.

Ik pinde zoals wij dat tegenwoordig normaal vinden. Ik kreeg zelfs de keuze uit coupures. Ik koos voor zes briefjes van vijftig. Ik wachtte tot het apparaat mij het geld in handen gaf. Even stond ik daar met het papier in de hand. Want in Cyprus is het niet vanzelfsprekend dat geldautomaten geld spuwen. En dichterbij: via internet betalen leek afgelopen dagen ook niet meer zo vanzelfsprekend.

Ik stond daar even naar de zes briefjes te kijken. Vroeger vertegenwoordigde het papieren geld de waarde van goud opgeslagen bij de Nederlandse bank. Nu is het een briefje, dat een virtuele waarde aangeeft. Geld is allang niet meer het ruilmiddel waar het voor bedoeld was. Voor banken is het een product geworden. En wij slaven van de mammon, (=geld en rijkdom) wij hebben die briefjes en de pinautomaten nodig, anders kunnen we niet eens een brood kopen.

En ik kan ook echt niets bedenken wat ik kan ruilen om mijn schuld van driehonderd euro te voldoen. Daar heb ik zes briefjes voor nodig.

Hotske Batteram.

Online of offline.

Ik schuif nog even achter de computer, nog even de mail checken. Nog even de laatste berichten op facebook bekijken. Hier en daar wat beantwoorden. Zowel zakelijk als privé. Nog een privé-mailaccount bekijken en je bent zo een uur verder. Ideaal noemden we het internetverkeer ooit. Je kunt contact hebben en berichten de wereld insturen op het moment dat jij het wilt. Maar is dat echt zo, is het niet erg dwingend om toch even te checken en de mail te beantwoorden? Zeker op zakelijke mail wordt een snelle reactie verwacht.

Om mijzelf van de verplichtingen te verlossen, ga ik een off-line-dag instellen. Een dag géén internetverbinding. De zondag lijkt het meest geschikt, maar dan zet ik altijd mijn column klaar. Dat is hobby en moet doorgaan. De woensdag dan? Dat is juist zo’n lekkere werkdag. De maandag is geen optie, dan is er veel mail. Ik kom er niet uit.

Nou je merkt het wel, als je geen mail krijgt heb ik mijn off-line-dag. Krijg je wel antwoord dan ben ik dus online, óf doe gewoon mijn werk, óf ik kan de internetverslaving niet weerstaan.

Hotske Batteram.