Tot tranen toe.

Daar was er weer één, hij was nog hartstikke lief ook! Hij belde, net zoals al die andere telefoonkwibussen, op het moment dat ik zou gaan koken. Hij had vast zijn laatste uurtje les gehad en was snel naar het callcenter gefietst. Hij stelde zich voor, het bedrijf waar hij voor werkte, weet ik niet meer. Maar men wilde iets onderzoeken, bij mensen in de leeftijd van 16 tot 64 jaar. Zijn vraag was, of er in ons gezin mensen in die leeftijdscategorie zijn.

Ik had geen zin in zijn vragen. Fatsoenlijk afwimpelen leek het beste. Het liep ietsje anders. Ik zei tegen de student: die hebben we hier niet, niemand tussen de 16 en 64! Ik moest even snel denken of ik zou zeggen dat iedereen boven de 64 is of onder de 16, mijn hang naar de eeuwige jeugd won. Ik vertelde dat we allemaal onder de 16 zijn. Hij vond ons dan een bijzonder gezin. Dat kon ik beamen, om andere redenen dan dat hij dat vond, hij kende dan ook maar de halve waarheid.

Hij moest het gesprek wel beëindigen, ik paste immers niet in het plaatje. Hij lachtte, een beetje schaapachtig. Ik lachte ook, tot tranen toe. Vier mensen allemaal onder de 16. Voor heel even dan.

Hotske.

Over de spelen.

Het meest indrukwekkende in de afgelopen week, was de opening van de Olympische winterspelen in Sotsji. Met aandacht heb ik gekeken naar de duizenden, die acteerden in het prachtige schouwspel. In het grote spektakel werd vooral gekozen voor cultuur, geschiedenis en de sport. De sporters zijn de hoofdpersonen van de spelen. De spelen die ooit zijn bedacht en nog steeds als verbinding tussen alle mensen moeten werken. En waarschijnlijk zit daar de kracht en de emotie. Wij kunnen ons zo goed voorstellen hoe de sporters zich voelen, wij kunnen meeleven. En dat verbindt.

Het is een mooi idee om het sportevenement alleen voor de sport te houden, maar omdat we allemaal van dezelfde soort zijn en verbonden zijn met elkaar, zou het een schijnvertoning zijn om politieke meningsverschillen simpelweg te ontkennen. De voorzitter schuwt in zijn toespraak niet om aandacht te vragen voor onze vrijheden. Hij roept op om de dialoog aan te gaan. Maar niet over de rug van de sporters. De spelen zijn voor iedereen, ongeacht afkomst, ras, geloof of geaardheid.

Ook werden alle spelers opgeroepen om “fair” te spelen, eerlijk spel. Sport als voorbeeld. De Olympische spelen als voorbeeld. Samenleven; zonder aanziens des persoon. Waar wachten we eigenlijk nog op?

Hotske

Over het weer, een weerman en een held.

Een column moet kort en leesbaar zijn. Bovendien vind ik dat het over één onderwerp moet gaan. Maar deze keer gaat het over drie dingen, over het weer, een weerman en over een held.

Op een avond kijk ik naar het journaal. Op het eind lijkt het er op alsof de weerman zich moet verontschuldigen over het feit, dat de twee nachten met maar een enkel graadje vorst, niet omgezet wordt in een dikke winter.

Maar dat vertikt hij. Zeer beheerst en zonder dat hij over iemand kwaad spreekt, legt hij aan het voltallig kijkend publiek uit hoe hij over het weer voorspellen denkt. "Als je in september meldt dat er een dikke vorstperiode aankomt, heeft dat niets te maken met het weer voorspellen", zegt hij. Hij vindt dat gokken. En om ervoor te zorgen dat zijn mening duidelijk is, gooit hij er nog een krachtige zin achter aan: "en voor gokken moet je naar het casino". Dankjewel beste weerman, zo hoort dat. Hij is trots op zijn vak en wil niet besmeurd worden met een manier van werken die per se niet de zijne is.

Voor die avond is hij mijn held! Een prima no-nonsens man. Geen elfstedenpraat bij twee graden onder nul en al helemaal geen oranje unoxmutsen in beeld.

Hotske.