Mooie vrouwen.

Iedereen keek naar de twee vrouwen. En toch waren het gewone normale vrouwen. Oké, hun kleding was nogal excentriek. Maar waarom vinden we dat dan? Ze hadden mooie jurken aan. De éne een prachtige donkerroze, bijna lila jurk met korte mouw, nauwsluitend om de taille en een mooie ronde hals. Ze had er exact dezelfde lilakleur schoenen bij gevonden. Hoe vind je die, vroeg ik me af. De andere vrouw, het moet een vriendin geweest zijn, had nog meer haar best gedaan. Een grote witte jurk was de basis met daarover heen een groot lang oranje vest en ook zij had dezelfde kleur schoenen. Zijn er echt zoveel kleuren schoenen? Zij had zelfs bijpassende kralen om haar hals, een beetje groot en opzichtig, maar goed alles kleurde wel bij elkaar. Dat komt omdat je dezelfde kleuren gebruikt. Of het ook allemaal een juiste combinatie is, tja dat is waarschijnlijk een kwestie van smaak. Ik weet niet of dit hun dagelijkse outfit is, dat kan haast niet. Je kon de kamferballen ruiken. Maar ze deden geen vlieg kwaad, maakten zich niet druk om de blikken van anderen en wat zou het ook. Ik voelde iets van schaamte, want kom op de zon schijnt voor iedereen en zeker voor deze vrouwen. Waarom vinden wij dan dat we allemaal een beetje normaal over straat moeten en vooral niet te veel opvallen. Uitzonderingen vinden we niks. Maar als iedereen in een spijkerboek met wit 

T-shirt zou lopen, hebben we ook een erg saai straatbeeld. Lang leve de verscheidenheid en dan is dit alleen nog maar de kleding.

Een Catalaans wiegeliedje.

Soms weet je iets niet, kun je het ook niet weten, totdat iemand het je vertelt. Hij is beiaardier, speelt al meer dan 25 jaar op zijn carillon. Op de vrijdagavond legt hij al zijn passie voor het spelen in de liederen en geeft zijn gevoel mee aan de noten. Mensen die langs de grote kerk over het plein lopen, horen de melodieën van de beiaardier.

Deze zomer was hij in Barcelona, een congres van beiaardiers van over de hele wereld. Er waren concerten en heel veel ontmoetingen met mooie mensen. Hij leerde de vrouw kennen die beiaardier is in Barcelona. De dag na de aanslag kreeg hij een mailtje van haar. Ze zal geschrokken zijn en is vast verdrietig, maar ze had een Catalaans wiegeliedje gespeeld op het carillon. De muziek mailde ze als bijlage. Ze vroeg aan beiaardiers om met haar mee te spelen. Ik wist het niet, kon het ook niet weten totdat hij het vertelde.

Overal over de wereld kun je in steden op het carillon het Catalaanse wiegeliedje horen. Een web van verbinding. Beiaardiers die in de muziek, op hun manier de klanken van Catalonië laten horen. Muziek uit Barcelona. Je kon het niet weten, maar het is zo mooi om te vertellen.

Vol leven.

Ik zit midden in een boek, veel poëtische taal. Het gaat over een eiland met witte stranden, omzoomd door glashelder blauw water. Het eiland heeft de vorm van een boemerang. En steeds zie ik alleen maar die boemerang. Maar goed het brengt mij bij de zondag.

Want sommige zonnige zondagen zijn het leven meer dan waard.

Als de zon zijn schitterende stralen over de meren schijnt, een wedstrijdje met een paar wolken verliest en dan toch weer met volle teugen mijn huid beschijnt, dan voel ik volop leven. Even is er de koelte van de bomen, die het decor vormen langs het smalle water, dat al eeuwenlang Luts heet. Varens zijn groter en mooier dan ik me kan herinneren. Bootjes met vakantiegangers en sloepen met dagjesmensen zijn een vertrouwd beeld in het water dat tussen meren en dorpen ligt. Het water strekt zich uit, omzoomd door rietkragen die altijd weer mee bewegen op de wind. Nergens anders dan hier wil je zijn, wil je varen, de wind voelen door je haren en van het leven genieten. Met al je zintuigen wil je leven op Fries water. Want hier is de ruimte voor jou en voor mij. Maar het allermooiste zijn de golven, die elke keer weer bewegen en worden beschenen door de zon. Die schittering is de grootste kracht van leven, een leven dat altijd in beweging is. En als je mijn woorden niet mooi genoeg vindt, kom dan zelf voelen wat het water en de wind met je doen, en wacht op de glinstering van de zon op de golven.

Het boek met bloemrijke beschrijvingen blijft vandaag dicht. Want op deze zonnige zondag ben ik zelf onderdeel van het script.

Contact houden.

Vier vriendinnen. Leuk vlotte vrouwen. Pittige, leuk geklede vrouwen die midden in het leven staan. Op de zomeravond zitten ze met zijn vieren op het gezellige terras. De ronde tafel zorgt ervoor dat er genoeg gekletst kan worden. Glazen rosé en chardonnay staan naast de borden. Waarschijnlijk spreken ze één keer per jaar af, zo’n ritueel dat al lang bestaat en bedoeld is om contact te houden. Zo nu en dan vang ik wat woorden op. Vrouwenpraat en meidengeklets. En toch is het op momenten stil aan de tafel van de vrouwen. Naast elk bord ligt een mobiel, er moet gecheckt worden. Handen gaan als vanzelf over het schermpje, ogen zijn er op gericht om nieuwe berichten op elk moment te signaleren. Bovendien moet de wereld weten dat het zo gezellig is bij restaurant huppeldepup en dat het zo’n mooie avond is met de vriendinnen. Ondertussen kijken ze naar de nieuwe profielfoto van het buurmeisje van een achternicht. En de vriendin van een vriend die eerst met een andere vriend getrouwd is geweest, heeft nieuwe schoenen. Een kind van een vrouw die een vriend van een vriend is, gaat uit zijn dak bij een concert. En een collega die niet meer collega is, vindt een recept voor ratatouille leuk. Meldingen van buienradar hoeven ze op deze zomeravond niet te volgen. Ondertussen appt een dochter dat ze blijft slapen bij een vriendin en pas morgen thuis is. Eén van de mannen thuis appt dat hij een biertje drinkt bij buurman. En een vriend van vriendin twee, meldt dat hij morgen vroege dienst heeft. De glazen zijn leeg, er wordt gekust, de mobiel gaat in de tas, “daaag, hoi, tot volgend jaar, ja jij ook de groeten, we houden contact!”