Blauw op het bordes.

Op tafel ligt de krant met de bordesfoto. En ik zou altijd nog politiek verslaggever kunnen worden, maar nu ben ik even kledingcriticus. De heren allemaal in blauw pak, echt allemaal! Ze hebben vast eens gehoord bij het kopen van een pak, dat blauw vertrouwen uitstraalt. Niet het chique zwart, het neutrale grijs of het belegen bruin, nee blauw staat voor vertrouwen. Dat hebben de mannen goed in de oren geknoopt. Zelfs de stropdassen zijn alle tinten blauw, één is er zalmkleur en die is van de koning. En ééntje wat rood, misschien een stiekeme trek naar buiten het keurslijf willen lopen? Gelukkig is er één man die echt durft, en dat is Hugo de Jonge. Hij heeft namelijk een voorliefde voor hippe schoenen. En Hugo zou Hugo niet zijn, als hij niet pontificaal zijn lievelingsschoenen aan zou doen op de treden van het bordes. Hij krijgt een dikke 9.

En dan de vrouwen, keurige dames. Zouden ze dan in die korte tijd iets nieuws kopen of gewoon kijken wat er nog hangt? Keurige roklengtes, niets over te zeggen, de mouwlengte is wel raar, driekwart of zeven achtste? Die laatste lijkt altijd fout, de jurk klopt dan net niet en de handen lijken zielig met een groot stuk arm. Het ziet er niet echt pittig uit. Doe dan maar driekwart, dat is tot aan de elleboog. Verder krijgen de dames ooit te horen; niet te veel blingbling, dat leidt af en lijkt alsof je naar een chique feest gaat. Hier wordt gewerkt en je kunt geen bezuiniging aankondigen als je zelf juwelen draagt. Twee vrouwen wil ik noemen, Cora van Nieuwenhuizen ze krijgt van mij een acht, omdat ze de perfecte match heeft gevonden in schoenen en jurk. Een mager zesje gaat naar mevrouw Bijleveld, die vrouw kan echt beter. Het kanariegele gewaad is echt jammer en ik moest steeds naar de spin kijken, die als broche bedoeld is. Zo’n vrouw zou een mooi royal blauw mantelpakje kunnen hebben. Staat beter, past haar beter en geeft meer uitstraling.

Maar goed, ze stralen wel uit dat ze er zin in hebben en met vertrouwen in de toekomst. En petje af voor de heren die er niet staan, daar op het bordes. De heren Pechtold, Buma en Seegers, zij gaan hun fracties leiden. Bewuste keuzes die boven het eigen belang uit gaan.

Op voorhand denk je niet aan een minister die ooit moet opstappen, maar in elk Kabinet valt er wel eentje. Het hele Kabinet, dat houdt Mark wel bij elkaar, maar wie-o-wie zou er de komende drie en een half jaar moeten opstappen? Ik heb al een idee, maar voor nu geeft het blauw voldoende vertrouwen.

Respect is het toverwoord.

Op de één of andere manier vind ik dat het hier over “me too” moet gaan. En op de één of andere manier denk ik dat het hier over mannen zal gaan. Eerst dacht ik och zo’n Hollywoodnieuwtje, maar het wordt groter. En overal waar mannen en vrouwen bij elkaar zijn, ja daar gebeurt wel eens wat. En dat kan natuurlijk niet, zeker niet als de man in kwestie een meerdere is, iemand met macht. Daar word je als vrouw kriegel van, want wat moet je?!

Maar voor de jongemannen onder ons is het ook echt uitvogelen, in elke film of serie zit seks. En zoek het dan maar uit hoe het zit met lust en met liefde. Respect voor het meisje lijkt het toverwoord.

Voor de meisjes is het ook zoeken, hoe doe je dat in de wereld met mannen. Mannenblikken, mannenhanden, mannenopmerkingen en mannenpraat. Respect is waarschijnlijk in de mannen-versus-vrouwen-wereld het toverwoord. En daar zijn zowel mannen als vrouwen bij betrokken. Dat is dus één, twee is dat niet alle mannen grijpgrage handen hebben. Het overgrote deel van de heren doet wat hij moet doen en heeft uitgevonden dat respect werkt. Misschien zelfs wel dankzij een boze blik of een klap in het gezicht? Ik weet het niet, maar laten we door deze “me too” niet alle mannen over die ene kam scheren. Want we leven wel met mannen en vrouwen samen. Mannen en vrouwen moeten weten wat wel en niet kan, dus een beetje nadenken, op tijd nee zeggen en niet de grens opzoeken. Dat heet dus respect hebben voor. 

Het gaat ergens over.

We rolden zomaar de diepgang in. Het was op het randje, bijna voelde het als ongemakkelijk. Ze was zo open en puur en toch kenden we elkaar nog maar enkele minuten. We spraken over het leven en over de keuzes die je voorgeschoteld krijgt. Ze vond het lastig dat je zoveel moest ervaren in het leven. Ze vroeg zich hardop af of je ook leerde van ervaringen van anderen. Ze had een zus, die beleefde van alles en nog wat, ook nare dingen en ook vaak door eigen toe doen. Als ik met haar meeleef, zei ze, is het dat dan ook mijn ervaring? Haar ogen keken me recht aan. Haar jonge gezicht was zo eerlijk en nauwelijks door het leven getekend.

Misschien iets te resoluut, zei ik; nee, dat kan niet! Het is de ervaring van je zusje. Jij kunt je inleven in haar situatie, je kunt haar helpen en het mooiste is waarschijnlijk dat je haar blijft accepteren, wat er ook gebeurt. Maar het blijft de ervaring van je zus. Jij kunt kijken naar jouw ervaring, de reactie op de belevenissen van je zusje. En door te kijken naar jouw gedachten, na te denken over wat je denkt, wat jouw gedachten zijn, heb je een geweldige kans om jezelf te leren kennen. Als je oordeelt, moet je kijken naar waarom je gedachten een oordelend karakter krijgen. Als je haar onvoorwaardelijk blijft steunen, kun je bedenken waarom je dat doet. Ze keek me een beetje schaapachtig aan, we schrokken beiden van ons gesprek. Maar jah we wisten ook, als je over het leven praat, dan gaat het ergens over!

Geld enzo.

Afgelopen week donderdag waren er zo maar een miljoen kinderen die ergens heen moesten. Er was namelijk geen juf en geen meester in de klas. De staking ging over werkdruk en over geld, het gaat altijd over geld. Maar daar onder ligt het thema waardering. Omdat leerkrachten minder verdienen dan anderen lijkt het er op dat we de leerkrachten ook minder waarderen. Het is en blijft een raar systeem; dat belonen met geld. Je zou denken dat wat we belangrijk werk vinden, hoog gewaardeerd moet worden. Leerkrachten zijn daar zeker bij. Moet je eens berekenen hoeveel uren de jongens en meisjes tijd doorbrengen bij de juf of meester. Daar moeten mensen voor die klas staan die er wat lesstof ingooien, wat sociaals en ook nog iets van; er uit halen wat er in zit. Een verantwoordelijke job! De tweede lijn verzorging ligt bij voeding en dagelijkse behoefte. Dus bakkers en groenteboeren, heren en dames winkeliers, die waarderen wij ook. We hopen dat ze een beetje eerlijk met ons eten om gaan. En als je zorg nodig hebt, dan is het ook fijn dat er mensen dat werk doen. Aandacht voor je hebben en hun medische kennis op jou toepassen. Maar het is ook mooi, dat er iemand is die er voor zorgt dat wegen zo nu en dan geasfalteerd worden en dat mijn bank functioneert zodat ik daar geen zorg om heb. Dus ja, hier gaat het over waarderen. Het beloningssysteem gaat nu nog over verantwoordelijkheid en meer geleerd hebben, oftewel meer papiertjes hebben. Misschien moeten we er naar toe dat iedereen exact hetzelfde verdient. En lange en dure opleidingen moeten we dan met z’n allen betalen via de belasting. Voor alle werkenden geldt dan; doe werk dat bij je past en waar je talent ligt. En voor iedereen dezelfde beloning. Hoeven we nog maar één belastingtarief. Kan nog net mee in het nieuwe kabinet.

Op het terras.

Het had geregend, alle stoelen op het terras waren nat. Het personeel van de strandtent was net begonnen en dan is stoelen droog maken niet het eerste. Er zaten al twee mensen aan de koffie. De kuipstoeltjes zagen er uitnodigend uit. Zwarte en witte stoelen, ik vond het opvallend dat aan elk tafeltje of witte of zwarte stoelen stonden.  Ik zocht een plekje en schudde aan de rugleuning, de meeste druppels vielen er af. Peter en Annemiek zaten er al, dus kon ik dat ook. Ik kreeg koffie en als het een beetje fris is, smaakt een kop warme koffie heerlijk. Even later kwamen Thomas und Andrea. Ze ploften op de natte stoelen, de dikke spijkerbroeken en winterjassen waren te warm voor de herfstdag, maar absorbeerden prima de regendruppels van de stoelen. Even later liepen Karl und Monica het terras op, mit der kleine Tobias. Het piepkleine mensje zat lekker warm bij Monica in de buidel. Omdat het kleine mutsje lichtblauw was, wist ik dat het Tobias was. Monica wilde niet zitten, ze zei tegen haar man dat de stoelen nass waren. Met een ferme beweging draaide ze zich om en wilde weg lopen. Ach, zei ik tegen Karl, gewoon even de druppels er af schudden, mijn Nederlands begreep hij omdat ik de handbeweging er bij maakte. Even later zat Monica aan de muntthee, Karl had rum in zijn warme chocolade melk en veel Sahne. Aan het verste tafeltje kwamen Joep en Nicolien. Nicolien is altijd voorbereid op van alles en nog wat. Kordaat pakte ze uit haar rugtas een papieren zakdoekje veegde de stoel droog en ging zitten.

Mensen kijken blijft leuk! Namen voor onbekenden bedenken ook.

Mijn koffie is op.