Zure appel.

  

Nou ben ik niet zo’n grote fruiteter, maar een appeltje gaat er altijd in. Dat dacht de 61-jarige man in kwestie ook. Op een mooie zonnige dag reed hij met zijn auto een tochtje. De feiten vermelden zelfs het type auto, een antieke Kever-cabriolet. Ik zie de man rijden in zijn auto, het dak eraf. Hij draagt vast een mooie pet, zo eentje die op de golfbaan niet zou misstaan. Hij had vast nog trots tegen zijn vrouw gezegd, dat hij nu een appeltje meenam voor onderweg. Zijn jarenlange verslaving aan de sigaartjes had hij getrotseerd.

Het leverde hem voorpaginanieuws op. Een agent in funktie, betrapte hem er op dat hij het elstar-klokhuis weggooide. Cameraploegen van RTL, SBS en van de Friese omrop, waren aanwezig bij de rechtszaak. Alsof het om een groot milieudelict ging.

Veel papier werd uitgeprint voor het schikkingsvoorstel en voor het verweer van de advocaat, misschien kostte het wel een hele boom. Veel kilometers werden er gereden om onze hoofdpersoon, de advocaat, de rechter en alle pers bij elkaar te krijgen. Lekker veel uitstoot. Een makkelijke rekensom wat er meer op het milieu drukt, het weggegooide klokhuis of onze doorgeslagen orde.

Is wel een erg zure appel deze elstar!

Hotske 27 augustus

6000

6000! zoveel mensen hebben sinds het begin van
mijn weblog op 8-11-11 gekeken op mijn weblog.
Ook gelezen hoop ik :-)

Bedankt alle volgers, het stimuleert me enorm.

Babypraat.

Hij huppelde van de man naar de vrouw. Hij werd aangemoedigd met woorden als: “toe maar” en “goed zo”. Je kon zien dat hij nog moest wennen aan de grote wereld want de handen van de man en de vrouw gaven hem de verwachte veiligheid. Toen ze uiteindelijk uitgespeeld waren, werd de fiets weer gepakt. Een heel ritueel van bandjes vastmaken volgde. En weer klonken allemaal bemoedigende woordjes als: “wat zit je daar mooi”, “en ja, nu gaan we weer een stukje fietsen”, “fietse-fietse-fietsen!!!”

Vooral de man was druk met het praten en met woordjes toespreken. Ik kreeg de indruk dat hij nu in de vakantietijd vooral de quality time pakte. Misschien was de verdeling voor de zorg in zijn nadeel uitgepakt en wilde hij nu vooral tijd met elkaar doorbrengen. Hij deed in ieder geval verbaal erg zijn best.

Nou begrijp ik nooit zo goed waarom je tegen een peuter zo mal gaat praten, op zo’n babyachtige manier met een hoog stemmetje, maar tegen een hond snap ik het al helemaal niet.

Hotske 20 augustus 2012

De liefde.

Dit epistel heeft een hoog zomergehalte en ik vraag me af of overpeinzingen in de wintermaanden een meer filosofisch karakter hebben. Maar vandaag is het een bouquetreeks-niveau. Het zij zo.

Alleen al van het woord “cruise” krijg ik romantische beelden; zonovergoten terrassen met heerlijk ijskoude drankjes, charmante obers die je rug ook wel willen insmeren. Ik keek dus met grote belangstelling naar het cruiseschip dat ging aanmeren in de kleine stad. De gasten waren behoorlijk op leeftijd en nadat de boot keurig was vastgelegd, zorgde het personeel ervoor dat ieder zijn eigen rollator kreeg.

De steiger was breed genoeg en zo slenterden er op een mooie zomeravond ineens allemaal ouderen door het stadje. Ze wilden allemaal het vrouwtje bekijken.

En ik bedacht dat als ze terug kwamen aan boord het al schemerig zou zijn. Zouden ze nog een glaasje port gaan drinken? Of een advocaatje weg lepelen? Zou er een zacht muziekje klinken in de grote zaal? Zou er nog iemand verlangen om te dansen? Zouden ze oog hebben voor het uitzicht met de lichtjes aan de horizon? Zouden ze plezier hebben en zouden er mensen dromen over Titanic-achtige taferelen? Hopend op een toevallige ontmoeting op het achterdek? Zouden ze dromen over de liefde in hun leven?

Ik had het hen wel willen vragen: heb je de liefde gekend?

Hotske 13 augustus 2012

Persoonlijk,

De meeste lezers van mijn column weten wel zo ongeveer waar mijn werk uit bestaat. Graag sta ik onze gasten te woord en ben nogal behulpzaam, zoals wij vinden dat dat hoort. De vragen zijn divers, van fietspomp of combinatietang tot wc-papier. Ik dacht dat ik het meeste wel gehoord had.

Maar vrijdag, stond ik plotsklap te klapperen met mijn oren. De man aan de andere kant van de balie vroeg: “mevrouw, heeft u siliconen?”. Hij zei echt: heeft u siliconen? Op dat moment stonden er drie mannen in mijn kantoor en ik wist me even geen raad. In gedachten ging ik razendsnel mijn lichaam langs en wist toch wel zeker dat alles echt is, tijd om te blozen had ik niet eens. Ik was blij dat er nergens een stukje stof te weinig zat en er niks was dat maar enigszins uitdagend genoemd kon worden.

Ergens in een uithoek van mijn brein kwam een beeld van een spuit met één of ander plakspul tevoorschijn. En ik vroeg me of dat dan allemaal van hetzelfde spul is gemaakt, siliconen en het spul dat in een siliconenkitspuit zit.

Ik heb de man naar de doe-het-zelf zaak gestuurd.

Hotske, 6 augustus 2012