In de auto.

Parmantig zat ze achter het stuur, de rij-instructeur naast haar. Ik denk niet dat ze nerveus was. Ze draaide met een te kleine boog het toegewezen parkeervlak in, dus stond de lesauto op twee parkeerplaatsen. Kordaat zette ze de auto in de achteruit en kon toen recht insteken. En dan maar afwachten of het afrijden goed genoeg geacht wordt.

Ze stapte uit, eerst de stok en daarna haar benen één voor één. Haar gehoorapparaat schoof ze nog even recht en waar ze het tasje weghaalde weet ik niet maar dat had ze ook nog bij haar. Haar dochter, die ook al boven de vijftig moet zijn, stond op haar te wachten. Ze bood haar moeder een arm aan, maar dat negeerde ze. Fier liep ze achter de rij-instructeur aan, die zijn pas iets inhield.

Het zou mooi zijn als ze nog lang kan autorijden, haar zelfstandigheid mag behouden. De kleine stukjes naar de kinderen en naar de winkel kan rijden. Haar kleiner wordende lichaam nog net boven het stuur uit. Met veel concentratie de auto laten doen wat zij wil.

Na een kwartiertje liep ze gearmd met haar dochter weer naar buiten. De dochter stapte achter het stuur van de kleine corsa, ze wachtte nog even tot haar moeder de gordel om had gedaan. Waarschijnlijk is dat de situatie; voor altijd op de bijrijdersstoel. 

Hoge golven.

Als er een woord voor is, dan bestaat het ook. Het is te benoemen. Ik heb het over golflengte, we kunnen met iemand op dezelfde golflengte zitten. Als iemand op jouw golflengte zit, dan klikt het. Het past precies en woorden komen als vanzelf. Begrip is er over en weer en soms lijkt het er zelfs op dat je iemand bij een eerste ontmoeting al jaren kent. Andersom kan dan ook, namelijk niet op dezelfde golflengte zitten. Je kunt zelfs niet eens doen alsof. Het gevoel klopt niet en wat je vertelt, is altijd anders dan wat je bedoelde te zeggen. Als je echt niet op dezelfde golflente zit, dan wordt het em ook niet. Iets uitleggen wordt een kriem, per definitie snap je elkaar niet. En een simpel praatje wordt een woordenwisseling met ondertonen.

In de praktijk is het zo dat de meeste mensen op een golflengte zitten die in de buurt van jou komt. Een groep zit er exact op en een groep zit er echt finaal naast. Je kunt dus in een kwartier tijd alle drie de soorten tegenkomen. En dat voelt als heen en weer geslingerd worden op golflengten.

Je kunt je wel afstemmen op een andere golflengte. Als je op een radio een zender opzoekt, zie je dat digitaal, 92.9 bijvoorbeeld radio twee is. Op oude radio’s draai je aan de knop om af te stemmen op je juiste frequentie. Je ziet nergens in de lucht muziek of trillingen langskomen, maar de antenne neemt de trilling wel waar. Ik weet niet precies waar de menselijke antenne zit, maar we weten allemaal dat die er is. Je moet dus net als bij de radio op zoek naar de juiste frequentie. Maar soms is het verschil in golflengten te groot.

Ik had binnen vijftien minuten de twee uitersten. Wat een golven! Winkracht 7 op het Slotermeer is er niks bij. Het spijt me maar ik kon haar frequentie niet vinden.

Een beetje dom.

13 augustus was het Earth Overshoot Day. Dat er een dag voor is, dat wist ik niet. Het is de dag waarop we aan de reserves van de aarde beginnen. Er kan berekend worden hoeveel wij als mensen per jaar gebruiken aan voedsel en aan gas, water en olie. Op dit moment hebben we aan één aarde niet genoeg. We zijn op 13 augustus al door de voorraad heen.

Dus stel je voor dat je op 1 januari een hoop groente en fruit krijgt, water en olie en daar moet je het mee doen. Dat gebruik je en 13 augustus is het op, meer heeft de aarde niet voor jou. Nu hebben we er geen idee van wanneer de voorraad op is. Elektriciteit komt altijd uit het stopcontact en eten is hier altijd te krijgen, de auto rijdt wel en ook al wil je de hele dag douchen, dan merk je niet dat de voorraad inteert. We snappen zelfs niet eens dat voorraden eindig zijn.

Mijn beppe had een grote voorraadkelder, met wekflessen en appels. Het was er een beetje donker, en het rook naar vocht. Maar daar wist je in ieder geval wanneer de voorraad op was. Of een verhaal over voorraden kolen, mensen hadden vroeger een kolenhok en men bestelde dan de voorraad voor de hele winterperiode.

We hoeven niet terug naar het kolenhok en de wekflessen, maar het moet wel slimmer. We moeten straks tegen onze kleinkinderen zeggen; we waren een beetje dom. Maar op een gegeven moment snapten we het en gingen massaal over op zonnepanelen en windenergie. We gingen weer eten wat er in de regio werd verbouwd en natuurlijk aten we van het seizoen.

En zo ging de tijd van “een beetje dom” voorbij. We schaamden ons, dat er zelfs een Earth Overshoot Day bestond. Dorpen en streken werden zowel voor energie als voor voedsel zelfvoorzienend. We werden zuinig op de voorraad van de aarde. En dat moet ook wel, want we hebben er maar één.

Hotske.

Zinloos of zinvol.

Ze vond het helemaal niets, dat lopen. Ze was zelfs een beetje buiten adem. Het was duidelijk dat ze geen plezier beleefde aan het hele kleine stukje lopen. Ze vond het zelfs zinloos, zei ze. Zinloos betekent zonder zin en dat is een pittige uitspraak. Je kunt altijd iets zinnigs vinden, je kunt altijd nog iets zinvols bedenken aan wat dan ook! Lopen is, denk ik, één van de mooiste manieren om je voort te bewegen, maar smaken verschillen.

In een auto raas je voorbij aan alles wat er aan de kant van de weg staat. Je zit in je eigen cocon en hoort en ziet nauwelijks iets naast de gebaande wegen. In een vliegtuig gaat het nog sneller en kun je als je mazzel hebt vanuit het piepkleine raam, dorpjes en bergjes voorbij zien glijden. Je wordt naar je bestemming gevlogen, opgepakt met vele anderen. Gevoel met je omgeving en je eigen ritme is ver te zoeken.

Het lopen past bij de mens. Je mijmert wat, of je denkt juist helemaal niet. Je kijkt wat om je heen en je voelt en ziet wat er om je heen aan de hand is. Je ruikt en hoort, al je zintuigen doen mee. Meestal gaat gewoon lopen te langzaam en hebben we auto nodig. Maar de winst bij het lopen zou best eens kunnen zitten in de relaxte houding die het lopen brengt. De zinnen verzetten, de zin van het lopen vinden, hoe zinvol is dat? 

Kijken en bekeken worden.

Zomer in het land. Er wordt gevaren en genoten. En over dat varen en wie er hoe in die boten zit is veel te zeggen. Op zonnige zondagen zijn er nogal wat blote bovenlijven en niet elk lijf kan tegen de zon. Maar dat merkt men later thuis wel. Gebruinde lijven en tere velletjes, alles komt voorbij.

Maar het meest bijzondere zijn hoofd en houding. Een enkeling zit zelfs met zijn neus in een boek, terwijl rietkragen en het hele leven voorbij komen. De meeste mensen laten het vrije-middaguitje op hun afkomen alsof het bij het leven hoort, zitten wat voor zich uit te kijken, en voelen zich heer en meester op de vaarweg. Alsof men met een net nieuw aangeschafte tweedehands auto over de provinciale weg van A naar B rijdt.

Voor degene die náár de varende boten kijkt is het plezier bijna net zo groot als voor degene die voorbij vaart. Je kunt namelijk exact aflezen of de mensen blij zijn, of dat ze net ruzie hebben gehad, of dat de kinderen verplicht mee moesten. Je kunt zelfs zien wie er eigenlijk geen zin heeft in het nu-het-eindelijk-mooi-weer-is-zondagmiddag-tochtje. Gelukkig hebben de meeste bootjesmensen plezier, met zonnebril en malle petjes op, zie je dat de vrolijkheid er af spat. Handen gaan nog altijd als groet, spontaan omhoog.

Het is net een boulevard, dat vaarwater. Boten varen heen en weer. Bootje varen op een zonnige zondagmiddag. Kijken en worden bekeken.

Hotske