Rozen.

Het klinkt zo bekend: “het zijn de kleine dingen die het doen”. Een glimlach en een vriendelijk woord. Het is, zoals de rijmregel zegt, wat een ieder graag hoort. In dat rijtje van aardigheidjes past ook het volgende verhaal.

Vandaag gaat ze het doen. Met nog iets van schroom stapt ze de bloemenwinkel binnen. Achter in de fris ruikende zaak staan emmers met prachtige verse rozen. Ze zoekt vol aandacht de grote roze rozen uit. De knop is zo groot hij zou niet eens in haar hand passen. De bloemblaadjes zijn zorgvuldig om elkaar heen gevouwen. Zo mooi als alleen een roos kan zijn. Elke roos krijgt een kaartje. De tekst luidt: Ik wens je een fijne dag en veel geluk.

Je snapt het al, ze gaat de rozen uitdelen aan onbekenden op straat. De eerste is voor de bloemenman. Hij is verrast. Hij krijgt nooit bloemen. Niemand bedenkt het om bloemen aan een bloemenman te geven.

Dan de straat op. In een bekende stad ontmoet ze onbekende mensen. Het zijn korte mooie ontmoetingen. Een vrouw vraagt: “waarom?”. Omdat ik vandaag iets aardigs wil doen, reageert ze lachend. Een man zegt: “waar gaat dit van uit? Ze zegt triomfantelijk: van mij! Een jongen kijkt verwonderd op. Hij moet eerst zijn oordopjes uitdoen om contact te maken. De laatste roos is voor een oudere mevrouw ze duwt de invalidewagen van haar man voort. Ze is dankbaar. Ze recht haar rug en fier loopt ze verder met de grote roze roos in haar hand.

In de stad schijnt de zon iets feller. Is de dag iets lichter, is de tred van de mensen iets soepeler en is er een glimlach op de gezichten.

Het zijn de kleine dingen die het doen.

Hotske 30 januari 2012

Er hangt iets in de lucht.

In een column deel ik en schrijf ik wat mij opvalt. En deze week zijn er meerdere dingen. Een boot, een veerboot die mij en mijn familie van Tessel komt halen. En door de storm schuin komt aanvaren. Echt je gelooft het niet, maar dat grote gevaarte komt door de zijwind en de storm vanaf de Noordzee, schuin aangevaren. En moet gas geven om de haven in te varen. Een boot die zijwind trotseert. Dat is een bijzondere ervaring van afgelopen week.

Maar een bijzonder inspirerende ervaring heb ik ook. Ik was op een avond van de “Coöperatie Fryslân 2040”. Een groep initiatiefnemers wil duurzaamheidskennis en duurzaamheidsinitiatieven verzamelen. Zodat niet iedereen het wiel opnieuw gaat uitvinden en men elkaar stimuleert om tot een duurzame Friese samenleving te komen. Een nobel streven en een doel wat binnen handbereik ligt.

De organisatie had op zo’n veertig mensen gerekend die avond. Maar wat gebeurt er, er staan ineens, in de ontvangsthal, hónderdveertig man. Snel worden schuifwanden opzij geschoven en stoelen bijgezet. In een te warme zaal passen honderdveertig enthousiastelingen. We worden opgetild door de enorme energie. En vele vrije denkers, voelen en denken dat het een lieve lust is. En natuurlijk is het fantastisch dat overal van Rottevalle tot Balk, gedachtegangen zich tot initiatieven plooien. En natuurlijk kunnen we elkaar inspireren en van elkaar leren.

Máár er hangt iets in de lucht. Als op meerdere plaatsen, door meerdere personen, zonder dat zij het van elkaar weten, dezelfde gedachten ontplooien dan hangt er iets in de lucht. Op de één of andere manier worden we geïnspireerd. Dan loggen wij in op wat er in de lucht hangt. Zo voelt het ook, het is er, in de lucht! Een verwachting, een wij-gevoel, een nu-of-nooit moment, overspoeld worden door energie die positief geladen is. De tijden veranderen, wij veranderen mee. We beseffen dat we met elkaar moeten zorgen voor elkaar. Voor nu en voor in de toekomst.

En als de honderdveertig mensen alle zijwind trotseren. En beseffen dat er motivatie en inspiratie in de lucht hangen. Dat we met elkaar kiezen voor de toekomst. Bewust kiezen, hoe we leven en wat we gaan doen. Dan, ja dan hebben we het goed gedaan. Dan hebben we het beste uit onszelf en uit de ander gehaald voor een betere toekomst.

Hotske, 23 januari 2012

Boeken.

Wat een verleiding in het leven. Heerlijk. Winkels, webwinkels en bibliotheken vol met boeken. Ik smul ervan. Naar een onbewoond eiland zou ik ook alleen maar boeken meenemen. Oké, en een zonnebril, dat leest plezieriger.

Afgelopen zaterdag was ik bij de plaatselijke boekhandel. Daar lag een boek met columns van Daphne Deckers. Even lezen; hoe schrijft ze? Zit er een duidelijke mening in? Heeft de dame in kwestie een clou in haar epistel? Neemt ze de lezers mee in de sfeer van het vertellen? Ja, natuurlijk, leuk!

Ik zie de biografie liggen van Nelie Kroes. Onze eigen “iron lady”. Wat is die dame opgeklommen. Lijkt me interessant hoe ze dat allemaal heeft beleefd en hoe het is gegaan. Ik lees snel een paar woorden, blijkt dat ze is geboren in Rotterdam. De eerste anekdote gaat over “het vergeten bombardement”. Klinkt bekend, iemand die zijn levensverhaal aan mij vertelde kwam met hetzelfde ingrijpende verhaal.

Dan valt mijn oog op een boek, dat op de plank ligt. Je móet de titel op de rug van het boek dus wel lezen. Er staat: de (bijna-) dood ontrafelt. Het is een boek wat ons allemaal op de één of andere manier moet raken. Vooral het woord “ontrafelt” valt me op. Juist de kleine en grote mysteries rondom de dood maakt het leven én de dood zo ongrijpbaar. Dat moet je toch niet willen ontrafelen?

Op een kast in het middenpad van de winkel ligt een boek. Dat heet: 18 minuten. Het valt op door de grote rode cijfers op de voorkant. De schrijver, Peter Bregman, komt met het plan om bewuster je dag te leven. Hij stelt zich dat voor, door gedurende de dag je af te vragen wat je aan het doen bent. Hij gebruikt daarvoor ’s morgens vijf minuten. Op de dag, op het hele uur één minuut. En ’s avonds nog eens vijf minuten. Zo weet je wát je hebt gedaan, omdat je telkens even stil staat. Klinkt interessant.

Heerlijk al die boeken binnen handbereik. Ik wil ze allemaal lezen en downloaden. En met downloaden bedoel ik: tot mij nemen. Mijn opinie verrijken. Ik denk dat het als volgt werkt: je leeft je eigen waarheid. Je leest en hoort en beleeft daar wat bij. Je kiest en zo verrijk je je leven. Positief of negatief dat doet er niet toe, het zijn allemaal hoofdstukjes, in je eigen gedachtengoed.

Of ik nog wat gekocht heb? Nee, ik liep tegen een goed gesprek aan en kon toen niet meer kiezen.

Hotske, 16 jan 2012

Water.

Natuurlijk gaat het vandaag over water. We verslikken ons er immers bijna in. Weer hebben we te maken met de natuurelementen. De wind die het water opstuwt, de regen die met bakken valt en het water dat geen kant op kan. Weer is het kantje boord. Deze week past zomaar in de serie vervolgverhalen, over de strijd tegen het wassende water. En dankzij, niet de techniek of voortschrijdend inzicht, nee dankzij een oud stoomgemaal op ’e Lemmer zakt het water millimeter voor millimeter.

En als ik de Luts zie, dan denk ik het valt hier nog wel mee. Het water staat wel hoog maar geen overstromingsperikelen of enige vorm van evacuatie te bedenken. En ook al is ons huis aan drie kanten door water omringd, we zitten nog hoog en droog in Gaasterland. Als ’s avonds het journaal dan de beelden vanuit de lucht laat zien, is dat wel heel erg waterig. Hele oppervlakten water, waar normaal gesproken weilanden groen liggen te zijn.

Slechts één nacht slaapt een aantal mensen in een sporthal, daarna is er plaats voor hen bij vrienden of familie. Dieren worden naar lege boerderijen gebracht. Een achterblijver brengt koffie naar de mannen die in de weer zijn met zandzakken. Plotsklaps is daar de saamhorigheid, die er in tijden van nood altijd is. Niks geen ieder voor zich, even weten we weer wat het is om samen sterk te staan.

Hotske 9 jan 2012

Yes, 2012!

Het magische jaartal. Een magisch jaar?               

Dit jaartal is magisch door de voorspellingen van de Maya’s. Zij voorspelden het einde der tijden in 2012. En dat er werkelijk wat aan de hand is in onze tijd, lijkt me duidelijk. De tijden veranderen. Vaste structuren werken niet meer. Een heel financieel stelsel staat op omvallen. Vele dictators zien hun macht vervliegen. We plegen roofbouw op onze aarde.

En dat de geboorte van de nieuwe tijd met grote en kleine crisissen gepaard gaat, lijkt onlosmakelijk bij het proces te horen. En of je het nu ziet of aan je voorbij laat gaan, het gebeurt allemaal hier en nu.

Aan mij en aan jou de keuze; angst of vertrouwen. Gaan we met angst of met vertrouwen onze toekomst tegemoet. En eigenlijk hebben we geen keus, natuurlijk gaan we vol vertrouwen het jaar 2012 en verder tegemoet.

In 2012 eindigt de oude tijd, laten we open staan voor nieuwe tijden. Laten we nieuwe wegen bewandelen in vertrouwen op wat komen gaat. Laten we ervoor zorgen dat 2012 een magisch jaar gaat worden. Gister las ik Nelson Mandela zijn krachtige woorden; “Soms valt het een generatie toe om groots te zijn. Jullie kunnen die generatie zijn”.

Ik vind het nu al magisch.

Hotske 2 jan 2012