Beklijven.

Het is een oud woord “beklijven” en ik ben bang dat het ook een oude gewoonte is geworden. Wie of wat beklijft er nu nog? Beklijven is zoiets als laten bezinken. Als je iets mee maakt, heb je even tijd nodig om dat een plekje te geven. Om de herinnering in het juiste laadje in je geest op te ruimen. Het moet even landen, zeggen we dan. Dat is beklijven.

Maar we hebben het druk, druk, druk. En voordat we een beetje kunnen nagenieten van iets moois of iets ingrijpends, is er alweer een volgende aktie of gebeurtenis. Nieuwe informatie en nieuwe prikkels in overvloed. Nieuwe dagen zitten helemaal vol. Momenten van beklijven zijn er niet.

Jaren geleden kreeg ik yoga van een schat van een lerares, één van haar bijzondere lessen wil ik graag delen. Als je inademt, duurt het een fractie van een seconde voordat je weer uitademt. Probeer het maar eens. Inademen, dan is er even niks en vervolgens adem je weer uit. Dat gaat automatisch je merkt het waarschijnlijk niet eens. Maar dit is het voorbeeld van hoe het in ons dagelijks leven ook behoort te zijn. Dat “even niks” dat is het moment van beklijven. Je maakt iets mee, een kleine of een grote gebeurtenis en in het moment van “even niks” laat je het op je inwerken en maak je er een mooie herinnering van.

Ik ga weer beklijven.

Hotske, 25 juni 2012

"De versten balon".

Wat verfomfaaid en nat kwam het kaartje op mijn bureau te liggen. De geschreven letters bijna niet meer leesbaar. Een klein stukje van de kapotte rode ballon zat er nog aan vast. Hilde haar school had een nieuw plein gekregen en om dat feestelijk te vieren hadden de juffen een ballonwedstrijd georganiseerd. En omdat ik me dat kleine grietje uit groep vier voor kon stellen, stuurde ik het kaartje terug. Ik schreef er bij dat haar ballon vanuit Noordwijk over het IJsselmeer was gevlogen en dat wij in Friesland, haar ballon hadden gevonden.

Ze schreef me weken later een kaartje terug. Haar “balon”, was niet de “versten”. Maar haar klas kreeg wel een kadootje, “30 min buiten speelen op het nieuwe schoolplein”, zo schreef ze. En ik kreeg ook nog de groeten van heel “noortwijk”. Ik vroeg me af of de juf op de landkaart had laten zien waar Balk lag, waarschijnlijk waren de beelden op google-earth op het digibord duidelijker. En ik vroeg me af of je een half uur op het schoolplein spelen een kadootje kunt noemen.

De kaart die ze me had gestuurd liet een paar plekken van Noordwijk zien met als achtergrond prachtige gele tulpen. En toen ik haar tekst las, die ze met veel moeite had geprobeerd netjes te schrijven, wenste ik haar een prachtig leven met nog vele kadootjes. Ze had mij er eentje gegeven in de vorm van de ansichtkaart. Dankjewel lieve Hilde.

Hotske, 18 juni 2012

Let je even op?

De natuur is stil. De vogels fluiten even niet. Zij weten het allang. Oude zegswijzen herinneren ons aan de wijsheid; het is een stilte voor de storm. De wind blaast door de bladeren van de bomen. Steeds krachtiger wordt de wind. Het waait niet zomaar wat. Boomtoppen worden heen en weer gezwiept. Donkere wolken komen aangerold. De eerste druppels vallen uit de lucht. Eerst nog voorzichtig, bijna als een waarschuwing van wat komen gaat. Een dikke donderslag kondigt het noodweer aan. Het hoost, het stormt, de natuur is de baas. Schuilen is de remedie.

Het gebeurt elk jaar weer. Een aantal dikke buien. Niet zonder gevaar voor de watersporter. Via buienradar wordt bestudeerd waar de hevigste buien gaan vallen. Alle weerberichten worden nauwkeurig bijgehouden.

En oké het weer kan soms echt snel omslaan. Maar altijd zijn er voortekenen van de weersveranderingen. Die je ziet, voelt en hoort! Maar als je constant buienradar checkt, zie je dan wel wat er om je heen gebeurt? Zijn we verleerd om te vertrouwen op onze eigen ogen? En checken we liever een app? Vertrouwen niet meer op onze eigen intuïtie en kijken we liever nog maar eens naar buienradar.

De vogels hebben allang een beschutte plaats gevonden. En wij? Let je even op? De stilte wordt altijd gevolgd door storm!

Hotske, 11 juni 2012

Voetbal.

Of je het nou leuk vindt of niet, of je er nou verstand van hebt of niet, ons land is in de ban van voetbal. Vooral media en supermarkten laten ons meegenieten van het Europees sportevenement. Winkels zijn oranje gekleurd en reclameacties staan allemaal in het teken van voetbal. Nou snap ik dat allemaal wel, de commercie wil ook wat. Maar dat zelfs de boterhamworst met voetbalafbeelding in het schap ligt?! Ja echt. Op gewone doordeweekse weken staat, ook tot mijn verbazing, een berenhoofdje op het ronde boterhamworstplakje. Nú is dat vervangen door een voetballend poppetje mét voetbal. Een beertje op de boterhamworst is, dacht ik, voor niet-makkelijk-etende kinderen. Is het plakje worst met voetballer om te zorgen dat sportminnend Nederland toch een fatsoenlijke boterham binnenkrijgt?

Maar goed, nu even over de mannelijke helft van de bevolking en een aantal vrouwen. Het zijn voor komende weken allemaal collega’s van bondscoach van Marwijk. Iedereen is deskundig en heeft legio adviezen. Als de beste stuurlui die aan de wal staan. Ik dacht van mijzelf dat ik daar niet aan mee deed. Maar mis, ik heb een goede tip voor de heren topsporters, die onze natie vertegenwoordigen.

Want als je dan voetbalt voor ons land, zing dan ook het lied van ons land. Uit volle borst! En als je niet kunt zingen, playback het dan. Beste voetballer, laat aan heel Europa zien dat je trots bent op het land waar je voor speelt. Laat aan je landgenoten zien dat je landgenoot bént. Bovendien is die anderhalve minuut zingen een meditatief moment. Ja echt waar!

Beste sportman, voel de adem diep in je longen, voel de grond waar je op staat. Zing en concentreer je op het Wilhelmus en op de wedstrijd. Laat de spanning uit je lichaam glijden en zoek de beste vorm voor de komende negentig minuten. Richt je op je team en speel!

Als iemand dit bericht even naar van Marwijk wil sturen, dan blijf ik wel aan de zijlijn staan, bij alle andere beste stuurlui.

Hotske, 4 juni 2012