een keer geen column

Beste vaste lezers,
Het lukt me niet, in verband met prima omstandigheden, om maandag een column te publiceren. volgende week ben ik er weer.

Hartelijke groet,

Hotske

Weet wat je eet.

Na een periode van veel hutspot, spruiten en erwtensoep, heb ik nu zin in voorjaarseten. Als ik op vrijdagochtend de winkel binnen stap, roepen de verse sperziebonen dan ook om al mijn aandacht. Zo vers en zo frisgroen, ze lijken net geplukt uit eigen tuin. Dat wordt smullen. Het voorjaar op tafel! Waar komen ze vandaan vraag ik aan de groenteboer, “uit Senegal” is zijn antwoord, “ze zijn heerlijk”.

Oeps, ik heb me voorgenomen geen ingevlogen groenten te eten. Ik vind het te zot dat er een vliegtuig nodig is om sperzieboontjes op mijn bord te krijgen. Dus koop ik Hollandse prei, nog één keer spruiten en paprika’s. Die koop ik elke week, zo’n voordeel zak met drie prachtige paprika’s. Een knaloranje, een knalgele en een knalrode. Als ik thuis ben, vraag ik me toch af waar die paprika’s dan eigenlijk vandaan komen. Uit een Hollandse kas die ook heel veel energie nodig heeft en dus ook niet zo energiebesparend werkt?

Het is nog erger, de oranje paprika komt uit Marokko en de rode en gele uit Israël. Zijn er dus twee vliegtuigen nodig om mijn macaroni van verse groeten te voorzien. Volgende week eens kijken in het schap van biologische groenten waar de biologische paprika’s vandaan komen.

En de rest van de boodschappen? De sladressing komt van Ameland, het brood van de plaatselijke bakker en de tsiis (kaas) is ook Frysk.

Hotske 20 jan 2012

Schaatsplezier.

Ik kan er niet om heen. Ik kan trouwens ook nergens anders aan denken. Dagenlang schaatsplezier. Met zaterdag als super schaatsdag. Meer dan twaalf centimeter ijs. Sinds alle prognoses over tochten is iedereen deskundig. Dus is het logisch om de ijsdikte te melden. De zon doet zijn best om het winterplaatje compleet te maken. En mijn benen en voeten doen precies wat ze met schaatsen moeten doen.

Ik ben niet de enige. Er wordt volop geschaatst en daar zit de saamhorigheid. We schaatsen over dezelfde hobbels en scheuren. We rijden dezelfde geveegde banen en drinken allemaal chocolademelk. Iedereen is ooit eens begonnen op ouderwetse schaatsen achter de stoel. Op een smal vaartje, wat toen een grote ijsvlakte leek. Met elkaar hebben we even geen zorgen. Gesprekken gaan over slecht ijs, goed ijs en fondant ijs. Ook dat hebben we van ijsmeesters geleerd. We voelen ons allemaal thuis in de wereld van Henk Angenent, Evert van Benthem, Reinier Paping en Jeen van der Berg.

Ook ik vind mezelf een stoere meid. Ik schaats naar Sleat. In de ochtend, wind tegen in een behoorlijke vrieskou. Geen bevroren geslachtsdelen, ik ben een vrouw. Geen kranten, waar dan ook. En geen afgestorven tenen. Maar wel bevroren lokken onder mijn pet vandaan. Even denk ik ook te horen bij de schaatshelden.

In mijn klasse dan.

Hotske, 13 febr. 2012

Het E-woord.

Het is dikke winter. ’s Nacht rond de min 17 en ook overdag strenge vorst. Het doet bijna zeer aan je neus als je de koude vrieslucht inademt. En vrijdag viel er een dik pak sneeuw. Ineens zitten we midden in een kerstkaartenwintertafereel. Echte winter met echte winterpret. De schaatsen uit het vet, dikke pet op, wanten aan en het ijs op. IJsbanen zijn leuk om op te schaatsen, maar er gaat niks boven echt natuurijs. Op enkele plaatsen kan geschaatst worden.

Daar moeten we het voorlopig mee doen. En daar zijn we in februari allang blij mee. Het is prachtig zonnig weer en groot en klein geniet van sneeuw en ijspret. Ons hart klopt sneller en de geest van ons erfgoed echoot over de sloten en vaarten. Het schaatsen zit in onze genen. Winter leeft in ons hart.

Over tochten praten we niet. Over de tocht der tochten al helemaal niet. We willen geen fragmenten van 1963 op televisie zien. We willen geen zaterdagkrant vol met oud historisch nieuws. En we willen al helemaal geen speculaties van mensen die er geen verstand van hebben.

Heb het niet over de tocht langs elf steden. Kom niet aan de rayonhoofden en aan voorzitter Wiebe Wieling. Kom niet aan de Friese cultuur en bedenk al helemaal niet dat het vast wel “oan giet”. Het is niet onze nuchterheid, wij zijn gewoon realistisch en snappen dat ijs nauwelijks aangroeit onder een sneeuwdeken.  We weten dat er nog veel nachten –10 nodig zijn. Voordat er ooit, heel misschien eens duizenden langs de steden zouden kunnen schaatsen.

Maar áls, als er vele schaatsers starten in het pikkedonker in Leeuwarden. Schaatsend naar Snits en Sleat. En in de schemer over de Sleatemar aankomen. Kom dan mee genieten en beleef het volksfeest. En kijk dan naar Fryslân op syn best.

Lit mar komme!

Hotske 6 febr 2012