Zeilles of levensles.

Ik vraag me af wie er ooit de overstap van skûtsjes naar snelle zeilboten heeft gemaakt. Vroeger werden de zeilen gebruikt om te varen, puur voor de broodwinning. Op een gegeven moment werden er wel wedstrijden met de skûtsjes gehouden. Die nostalgie wordt met het skûtsjesilen nog steeds in ere gehouden. Maar ooit moet iemand bedacht hebben om zeilen als ontspanning, als watersport te ontwikkelen. En misschien is het het leven zelf wel, dat vond dat er gezeild moest worden. Met twee elementen moet de zeiler rekening houden, met het water en de wind. Je kunt niet rechtstreeks je koers bepalen, je moet rekening houden met de wind. Soms is de wind vlagerig, waait hij uit onverwachte hoek en zo is het leven ook. Dan moet je je koers opnieuw uitzetten. Soms moet je laveren en een extra slag maken voordat je bent waar je naartoe wilde. Of alle zeilen bijzetten, zoals het spreekwoord ons ook al leert. De ene keer kabbelt je bootje rustig over het water, een andere keer moet je rekening houden met donkere wolken.

Eigenlijk zou iedereen verplicht een weekje naar de zeilschool moeten, maar dat “verplichte” schiet niet op. Dus als je slim bent ga dan zeilen. Ten eerste leer je over het leven zelf, ten tweede weet je dat je met de elementen rekening moet houden en als laatste moet je nog het één en ander weten over de relatie van schipper en fokkenist, want anders kom je ook nergens.

Weinig woorden.

Het lijkt er op dat het een lange mooie zomer wordt. Afgelopen dagen was het prachtig. Wij waren in een watersportdorp. De weg op het water was bekend, de hoogte van de bruggen niet meer. Net voor een brug genoot een man van de avondzon. Hij zat voor zijn huis onder de parasol. Hij kwam naar ons toegelopen, vertelde ons wat wij wilden weten en hij praatte nog wat verder zoals mensen doen die altijd over boten praten. Hij kende ons nog van de haven. De herkenning was mooi. Al snel kwam die ene zin er uit; “mijn vrouw leeft niet meer”.

Het licht van de brug sprong op groen, dat betekent voor een schipper naar de brug toe, want die gaat open. Wij gingen verder met de boot. Maar de woorden van de man bleven in mijn hoofd hangen. De oudere man was uiterst vriendelijk, altijd ook al geweest. Zijn praat was nog hetzelfde, maar toch was er met die ene zin een wereld van verschil. In die paar woorden over het verlies van zijn vrouw, zat een groot verdriet. Een leven lang samen en nu was zij er niet meer.

Een man die praat over boten en bootjes, maar niet over zijn gevoel. Waarschijnlijk ook niet groot gebracht met woorden van emotie. Maar zoveel gevoel in één enkele zin. Wat een kracht in woorden. Hij deelde de woorden van zijn hart. Dan is één zin genoeg.

Bezorgd en onbezorgd.

Denk je om je drinken, zeg ik net voordat ze weggaat. Ja mama, ze weet dat ouders bezorgd zijn over rotzooi of pillen in een drankje. En ik ga ook niet met vreemde mannen mee, zegt ze. Ze dreunt het rijtje met goed bedoelde adviezen op. Ze overlegt nog even over geld en pasjes, ov-kaart en ID-kaart moeten in ieder geval mee. Ze stapt al een aantal jaren de grote wijde wereld in en terecht zegt ze; mama dit is al de derde keer dat ik naar dit festival ga, vorig jaar zei je niks! Ik besef dat er vorig jaar niets aan de hand was. Deze week gaat er door ouders een schrikreactie, het besef van bezorgdheid raakt even je hart. Je wilt je kind beschermen. Twee meisjes die nog een heel leven voor zich hadden zijn vermoord. Kinderen loslaten in de wijde wereld is weer even een thema. Meisjes moeten zich vrij voelen in onze wereld, ze moeten onbekommerd naar festivals gaan en ’s avonds nog met de trein naar huis kunnen. Ze moeten kunnen drinken wat ze willen en ook kunnen praten met wie ze willen, je wilt toch ook nieuwe mensen ontmoeten? Een onbezorgde fijne tijd van vrijheid, zo’n tijd zou er voor alle jonge meisjes moeten zijn. Iets van, in vertrouwen loslaten ofzo? Van krampachtig vasthouden is nog nooit iemand blij geworden. 

For a reason.

Het is zomer, tijd voor jurkjes, korte broeken en T-shirts! Er lag op een stapeltje nog een T-shirt, twee jaar oud ofzo. En shirts die je graag draagt worden veel gewassen. Nieuwe T-shirts zijn altijd mooier, maar deze zit zo lekker. Past prachtig bij witte broeken, dus hoort hij bij de favorieten. En gisteren pas zag ik de kleine lettertjes, een heel klein zinnetje op mijn T-shirt. Ik ben niet zo van de grote letters op borsthoogte, als die gelezen worden weet je nooit waar de lezer naar kijkt. Mijn T-shirt is grijs met wat veren als opdruk en met die kleine woordjes dus. Er stond; everything happens for a reason, alles gebeurt met een reden. Tsja een waarheid als een koe. Wat die reden dan is, dat wordt er niet bij gezet, daar is mijn T-shirt niet voor. De redenen waarom mij dingen overkomen, passen waarschijnlijk ook niet op één T-shirt. En soms kom je pas jaren later of soms zelfs op het eind van je leven achter een reason. En toch geeft het houvast, we leven niet zomaar wat in de wilde weg.

Waar de exacte scheiding ligt, tussen alles is voorbestemd en alles gaat om jouw vrije wil, dat weet ik niet. Maar het voelt op de één of andere manier goed, als dingen gaan zoals ze behoren te gaan ook al weten we de reason niet direct.

Zal voortaan beter de kleine lettertjes lezen. Soms staat wijsheid simpelweg al jaren op je lievelingsshirt.