De mooie vrouw.

Ze kwam naar me toe lopen, met haar hand uitgestoken. Al heel lang komen ze elke zomer een paar nachtjes bij ons. Ze zijn boven de tachtig, het lijkt oneerbiedig om naar hun leeftijd te vragen. Nog steeds varen ze in hun kleine kajuitzeilboot, ze zeilen ook nog, als het waait ten minste. De man had naar de kinderen ge-sms’t, “zon, geen wind”. Hun gezondheid is prima en ze genieten van het goede leven. Ik ken hen niet goed genoeg om te weten of zij donkere dagen in hun leven hebben gehad, maar dat zal vast en zeker. Maar nu in deze dagen, leven zij hun leven op dezelfde relaxte manier als de nazomerdagen in deze septembermaand.

Zij komt naar me toe lopen. Haar lieve gezicht straalt, de lijnen zijn zacht geworden. In haar ogen zie je de kracht van het leven. Je zou haar kunnen omschrijven met charisma, maar dat is niet het goede woord, het is gewoon liefde die om haar heen hangt. Of wijsheid, dat is het! De wijsheid, die spreekwoordelijk, met de jaren komt. Ik weet niet hoe ze er aan gekomen is en of ze veel in het leven moest leren. Ze ziet er niet getekend uit, ze heeft geen last van de diepe dalen gehad, of ze heeft ze goed doorlopen en is er wijs uit geklommen. Dat weet ik allemaal niet, dat doet er ook niet toe.

Ze straalt, ze is liefde, ze draagt de wijsheid van het leven om haar heen. God heeft haar engelenhaar gegeven, van dat zachte, glanzende licht-golvende witte engelenhaar. Zodat wij haar gemakkelijk kunnen herkennen. Dag mooie lieve vrouw.

Hotske.

Over hoedjes, oppositie en coalitie.

Elk jaar met Prinsjesdag vraag ik me af wat de meeste aandacht krijgt, alle hoedjes of de boodschap van de Koning. Ik kan me zo goed voorstellen dat je verslaggever bent en je eigenlijk het nieuws moet vertellen, maar als je dan de hoedenparade ziet, wil je daar ook iets van zeggen. Natuurlijk hoort het erbij, de sjeu van de hoeden en hoedjes.

Wat er ook bij schijnt te horen, zijn de commentaren van de oppositieleiders. De woorden van de Koning hangen nog in de lucht, als de camera’s al inzoomen op de heren oppositie. Maar beste oppositieleiders, let dan op je woorden, zeg eens iets positiefs. Altijd dat polariserende, altijd een weerwoord dat politiek correct is voor je achterban, dat zou je nu eens niet moeten doen. Ga gewoon samen aan de slag.

En wees maar niet bang dat Rutte je vergeet, die weet donders goed dat hij brede steun nodig heeft voor belangrijke zaken. In de algemene beschouwingen nodigt hij een ieder zelfs uit om mee te doen, hij gebruikt daar wel het woord “constructief” bij, als je op die manier wilt mee doen en denken, ben je welkom.

Samenwerken in de politiek, zo zou het moeten zijn, want beste politicus, je weet niet half hoe groot jouw voorbeeldfunctie is! Zo binnen zo buiten!

In tweehonderd jaar Prinsjesdag toch de tradities en gewoonten bekijken? Dan mogen de oppositie en coalitie wel geschrapt worden. Politieke spelletjes ook. Oneliners om in de publiciteit te komen ook. Wat dan nog overblijft? Honderdvijftig politici, die samen het land besturen, luisterend naar de stem van de mensen.

Mogen de hoedjes nog wel even blijven.

Hotske Batteram

Sterrennacht.

Wij hebben hier geen lichtvervuiling. Geen last van de overdadige verlichting die ’s nachts overal in de wereld brandt. Het is nog echt donker. We kunnen dus ook de sterren zien. En onder die sterrenpracht voel je je klein en rijk tegelijk. Ten minste ik wel.

Al eeuwenlang kijken mensen naar de sterren. Ik vind het echt onvoorstelbaar dat mensen vroeger de hemel bestudeerden, of eigenlijk hielden zij bij, hoe de stand van de sterren was. Op een gegeven moment bleek uit alle waarnemingen dat de sterren op een bepaalde tijd in het jaar hetzelfde staan. Het is toch ongelooflijk dat men daar sterrenbeelden bij bedacht en ook dat men ontdekte dat de stand van de sterren invloed heeft op het leven op aarde.

Men had natuurlijk geen televisie, waar je als het donker wordt naar kunt kijken, men keek dus naar de hemel. En als de avond valt en de sterren weer in beeld komen, dan voel je je klein mensje in een enorm heelal. Klein, omdat het heelal zo groots is. Maar ook rijk en dankbaar, omdat ons de pracht van het grote heelal is gegeven. Het doet ons beseffen dat wij ons leven hier op de planeet aarde kunnen en mogen leven.

Bij onze achterdeur keek ik naar de hemel, even zoog ik de rust op en voelde ik me deel van het immense universum. Eén avond, één kwartiertje niet naar het kastje kijken. En als jouw achterdeur in de stad is, waar het niet meer donker wordt, kom dan maar bij mij. Kijken we samen naar de sterrennacht.

Hotske.

Verloren.

Vier jongens, ze stappen op hun fiets. Nonchalant hangen de zware zwarte sporttassen over hun schouders. Armen en benen iets te lang, hun puberlichaam heeft nog niet de juiste afmeting gevonden. Frisse, aardige jongens, leuke koppies ook. Ik hoor flarden van hun praat. Het is niet een echt gesprek. Ze praten een beetje bij elkaar langs, of eigenlijk maken ze om de beurt wat opmerkingen. Alsof ze elkaar moed willen inspreken en woorden zeggen om op die manier niet stil te hoeven zijn. Doorpraten betekent ook, niet te hoeven denken aan het verlies. Want ze hadden verloren. Hun gezichten staan vrij strak, haast neutraal. Verliezen is nooit leuk.

En toch verdient één van de jongens een standbeeld, hij meldde dat de tegenpartij dan wel de beste spelers had, maar zij hadden van alles wat. Hij vond dat dat beter was. Ik kon daaruit afleiden dat hij het belangrijk vond om een team te zijn. Zij hadden voetballers die konden verdedigen, maar ook die konden aanvallen, en jongens, die als het moest, even heel hard konden rennen. Jongens, die misschien wel samen vloekten als ze hadden verloren, maar ook samen na een verloren wedstrijd de moed er in hielden.

In een wereld van absurde aankoopbedragen voor topspelers zou zo’n jongen een stem moeten hebben. Laat hem vertellen dat voetbal een teamsport is. Want ook sterspelers, kunnen het niet alleen. Je hebt altijd verdedigers nodig, en voetballers die goede voorzetten geven en een keeper die kan keepen is ook handig.

De dorpsjongen, hij zegt het niet met zoveel woorden, maar hij weet dat voetbal een teamsport is. Eigenlijk zouden alle jongens de kans moeten hebben om in een teamsport mee te doen. Goed voor het zelfvertrouwen, en ook goed voor de deuken die het ego krijgt.

De dorpsjongen, niet de beste speler, wel een goed mens!

Hotske Batteram.

Het prachtige kind.

Het was nog vroeg in de ochtend. De zon begroette ons op het moment dat de dag nog stil is, de wereld nog slaapt en de mensen nog moeten ontwaken. Het prachtige kind was al wakker, gewend aan het ritme van de zon. Het was een zonnekind, een kind van de natuur.

De vorige dag had ik haar voor het eerst ontmoet, met haar vader zocht ze een ligplaats voor hun boot. Het is echt een prachtig kind. Haar grote bruine ogen kijken open en onbevangen de wijde wereld in. Zoals alleen de ogen van een kind nog durven te kijken. Haar gezicht zo gaaf, een mooi meisje. Haar huid zo zacht en mooi van kleur, ik moest steeds naar haar kijken.

En in het vroege uur van de nieuwe dag kwam ze naar me toe. Ze vond altijd mooie stenen. Nu weer, hij paste precies in haar kleine handje, een steen met kleine lichtgroene glinsteringen er in. Ze mocht niet meer stenen mee nemen naar de boot, haar vader vond het wel genoeg. Ze zocht iemand aan wie ze de steen kon toevertrouwen. Bijna plechtig nam ik de steen van haar aan en bewonderde hem en haar natuurlijk ook. Het prachtige kind nog één met haar natuur.

De steen ligt op mijn bureau, als herinnering.

Hotske Batteram.