Het dorp.

Twee uitnodigingen voor een reünie heb ik hier liggen. De ene is van een werkkring en het was een leuke club mensen. De andere is van mijn geboortedorp en dat vind ik heel bijzonder.

Want in de afgelopen maanden kom ik steeds mensen tegen die vragen: ga jij ook? De meest uit-één lopende mensen en ik besef dat wij allemaal een stukje gezamenlijke geschiedenis hebben. We hebben allemaal dezelfde herinneringen met een hoog langs-het –tuinpad-van-mijn-vader-gehalte. (van Wim Sonneveld-Het dorp).

Ik weet nog hoe we met alle kinderen uit het dorp rolschaatsten. Ik weet nog dat we bij Kees eieren haalden. Ik weet nog dat we schaatsten op de Opfeart en in mijn herinnering kon dat elke winter. Ik voel nog mijn koude tenen. En de geur van anijsmelk maakt het tafereel zo compleet. Ik ken de meeste huizen van binnen, ik weet in ieder geval wie er woonden en hoe de mensen heetten. Ik ken de kerk, zat er op de zondagsschool en heb geholpen met de grote kerstboom versieren. Jarenlang was het mijn vertrouwde omgeving, totdat mijn wereld groter werd. Met de gretigheid die bij de jeugd hoort keek ik om me heen en vond het dorpsleven te klein.

Een aantal jaren geleden sliep ik zomaar weer eens op de minicamping vlakbij het dorp. Ik hoorde de bekende geluiden, de trekkers van de boeren en de weidevogels floten hun naam. Ik rook het landleven en was weer het meisje van toen. Maar het meest indrukwekkende vond ik de kerkklok, die luidt nergens zoals daar in mijn dorp. En ik zie de kinderen opgroeien, ze fietsen en hebben plezier, ze kennen alle huizen en weten wie er woont.

De waardering voor het dorp en het dorpsleven is er. Nergens een dorp mooier, lieflijker en vertrouwder dan daar waar eens mijn wiegje stond.

Men kent mij als Hotske van Jan en Atsje.

30 juli 2012

Vakantiekaartje.

Twee tienermeiden pingen. Voor de iets ouderen onder ons: pingen gaat via de blackberry (mobiel) en is sneller dan sms, veel sneller dan mail en heel veel sneller dan de brief. De meiden hebben contact, ze weten alles van elkaar, van minuut tot minuut.

Pingt de één naar de ander; “k stuur een kaartje uit Turkije”, “ja leuk!”: is het antwoord. De ontvanger is dus al heel lang op de hoogte dat er een vakantiekaart per post onderweg is.

En toch is er de sjeu van een echte kaart. Omdat het een groet is buiten alle social media om? Waar moeite voor gedaan is met een persoonlijk geschreven groet? Of omdat het iets romantisch heeft, het wachten op een kaartje? Een relaxte manier van contact die niet direct een antwoord terug verwacht zoals de ping of een sms? Met ping en sms heb je direct contact, via de mail duurt het soms een paar uur, de post doet er in ieder geval een dag over. Mag de vakantiekaart er dan een paar daagjes over doen?

Het is zo duidelijk; bij de relaxte manier van een vakantie hoort een relaxte manier van contact. Bovendien heb je bij thuiskomst ook nog wat te vertellen.

Hotske, 23 juli 2012

Ons volkje.

Meestal rijd ik voorzichtig of in ieder geval met aandacht voor mijn veiligheid en die van een ander. Maar in een fractie van een seconde kan er van alles gebeuren. Ik reed van een parkeerplaats af, een andere bestuurder liet mij keurig voor gaan, zodat zij dan de parkeerplaats op kon rijden. Ik reed dus om die auto heen en plotseling was daar een fietser. Een snelle fietser. Hij reed midden op de weg en ik stopte voor hem om hem dan maar met zijn snelle vaart voorbij te laten racen. Hij stopt omdat hij schrikt van mijn auto opeens op straat voor hem. En hij roept iets naar mij. En ik schrik me de rambam, niet zo zeer van die fietser die zag ik al wel aan komen, maar meer van zijn uitroep. Hij riep letterlijk: “val dood”. Ik kon dat goed horen omdat het schuifdak van onze auto open was.

Gelukkig had de man zijn verwensing niet zo heel veel kracht, want ik leef nog. Maar ik schaamde me er een beetje voor om bij ons mensvolkje te horen. Denk eens aan een mierenvolk die piepkleine miertjes lopen om elkaar heen. Ze zijn erg druk, maar schreeuwen niet tegen elkaar en botsen nooit tegen elkaar aan. Of een zwerm vogels, zwaluwen bijvoorbeeld, die vliegen ook nooit tegen elkaar aan.

Hoe doen ze dat toch? Hebben ze een innerlijke afspraak die zegt wie waar is? Hebben ze een gevoel dat weet welke stap de ander gaat zetten nog voordat die is gezet?

Kom ik een dag later in een winkelstraat een man tegen. We lopen letterlijk recht op elkaar af. Ik wil rechts passeren zoals dat blijkbaar in ons systeem zit. Maar daar fietst zijn kleine dochtertje op een driewieler. Mijn gevoel geeft aan dat je niet tussen die vader en zijn dochtertje door loopt. Hij ziet mij twijfelen en we lachen om de malle situatie. Hij schikt zich naar mijn loop en maakt een kleine zijstap.

Zo kan het dus ook bij ons volkje gaan. Zijn we toch net als de mieren en voelen we de ongezette stap van de ander?

Moeten we wel goed voelen.

Hotske, 16 juli 2012

Kersen.

Je hebt kersen in soorten en maten. Een echte zomerse kers is heerlijk zoet, niet zo zoet als limonade, maar echt zoals een kers hoort te zijn. Wij kregen een bakje met kersen die de naam “kers” met recht mochten dragen. Zo groot en zo rijp en zo volzoet van smaak. Dit kostelijke fruit wordt naar Italië gebracht. Daar komt er een smakelijke chocoladelaag om heen, zodat wij ze ooit weer als kersenbonbon mogen eten.

Maar de echte kers op de taart van deze week was toch een andere. Een kers die al langer in het vooruitzicht lag. Die gaat over een vaartocht over het Slotermeer. Onstuimig is het enige woord dat omschrijft hoe de weersomstandigheden waren. Flinke golven en een dikke windkracht vijf. Voor het watersport minnend gezelschap geen enkel probleem, er werd juist van genoten.  De gesprekken aan boord waren geanimeerd, zoals alleen bijzondere gesprekken kunnen zijn. De sfeer was hartelijk, bij een kopje koffie vertellen wat je aan elkaar kwijt wilt. Vragen over wat je bezighoud, waarbij een luisterend oor en kennis duidelijk aan bod kwamen.

Een grote kers op de taart, een bijzondere belevenis die onze dagen een koninklijke tint gaf.

En om gepast af te sluiten: het genoegen was zeer zeker wederzijds.

Hotske 9 juli 2012

Kopzorgen.

Ik wil geen reclame maken voor het shampoomerk. Het is ook niet mijn bedoeling om het merk onderuit te halen, maar enige spot er mee drijven moet kunnen. Het shampoomerk heeft óf geweldige onderzoekers in dienst die werkelijk voor elk haartype een geschikte shampoo ontwikkelen óf ze hebben geweldige reclamemensen aan het werk. Dat er shampoo voor droog haar is of tegen roos, nou oké. Maar in het schap staan ook de volgende shampoos: “voor-in-laagjes-geknipt-haar” of “voor-normaal-haar-dat-snel-vet-wordt”. Het is echt waar, dat staat er echt op de plastic fles. Ook is er shampoo voor droog en beschadigd haar, alsof het haar door het leven getekend en beschadigd is, zo’n idee krijg je dan. Of één tegen gespleten haarpunten, hoe verzin je het? Oh ja, piraat- en prinsesshampoo is er ook, die niet in de kinderoogjes prikt.

En terwijl ik me sta te verbazen over slimme verkooptrucs, komt er een man naar me toe lopen. Hij zegt: “ik ben met vakantie en mijn vrouw wil douchen maar ze is het haarkapje vergeten, weet jij of ze die hier verkopen?”. Dat kapje gebruik je als je je haar niet nat wilt hebben. Ik wist het niet, maar ik vond het wel zo ontzettend lief van die man dat hij voor zijn echtgenoot zo attent was.

De vrouw boft maar met zo’n man, bovendien heeft ze in ieder geval vandaag geen zorg over shampoo.

Hotske, 2 juli 2012