Over moeders.

Markten zijn altijd goed voor vertier. De marktkooplui, de mannen en de vrouwen handelaren, staan vroeg op en stallen hun eerlijke waar uit op de marktkraam. Het buiten langs de kramen lopen en wat vers fruit en noten kopen, herinnert ons vast aan oude tijden, toen we nog niet op elke hoek een buurtsuper hadden. Het sfeertje op de markt is vrijer.

Afgelopen zaterdag was ik op een markt, de mensen waren er divers. Van keurig opgedirkte mensen, die in eigen dorp probeerden te flaneren, tot moeders die nog snel het laatste verse eten in huis haalden. Tussen alle mensen, die in het zonnetje vooral druk rond liepen, zag ik één moeder. Een echte moeder. Een kleintje in de wandelwagen en aan elke kant een kleuter. Netjes in de kleren. De jongen en het meisje knabbelden aan een grote kaasstengel, gekregen van de kaasboer. Maar het mooiste was, dat zij als moeder, haar volledige aandacht gaf aan haar kinderen. Ze wist op elk moment waar ze waren en ze kletste de hele tijd met haar kroost. Waarschijnlijk had ze geen flauw idee wat er op facebook gebeurde of waar haar vriendinnen waren, maar zij was daar op dat moment volledig met haar kinderen.

Op de Friese Omrop was een moeder die het ook belangrijk vond om een goede binding met haar kind te hebben, nu willen alle moeders dat denk ik, maar zij ging zo ver dat ze midden in de uitzending haar borst uit de bloes haalde en het kind te drinken gaf. De presentator was werkelijk stomverbaasd. Ik heb niet gevolgd op social media, wat iedereen hier dan weer van vindt, maar laat iedere moeder alsjeblieft zelf voelen wat voor haar en de kinderen het beste is.

De moeder op de markt was een schat van een moeder, althans die rol vervulde zij met verve. Hun echte moeder kon zij, gelet op het uiterlijk, niet zijn. Maar een moeder was ze wel.

Zon en wolken.

Natuurlijk houden wij van de zon. Het is onze enige bron van licht. Zonder zonlicht, geen leven. Zonder zon is er geen leven mogelijk hier op aarde, voor geen enkel levend wezen. Daarom is het na grijze dagen ook weer zo heerlijk om het zonlicht te zien. Ons hele lichaam reageert op de zonnestralen. Van het opnemen van vitamine D tot het hormoon dat er voor zorgt dat wij ons vrolijk voelen.

En natuurlijk weten wij allemaal dat als er een grijze dag is en de lucht vol met wolken hangt, er toch een zon is. Die zon is er altijd, hij schijnt ook werkelijk dag in dag uit. Wij weten het wel, maar we zien het niet. In grijze weken in januari vergeten wij dat er een zon is die altijd schijnt.

Ik ook, ik wist het wel, maar toch was ik het vergeten. Tot het moment dat mechanische vleugels mij boven de wolken brachten. En daar zag ik de zonnestralen. Boven een heel pak met wolken straalt de zon altijd. Ik moest het weer even zien om te weten dat de stralen echt altijd schijnen. Wonderbaarlijk, als de wolken verdwijnen, zie je alles anders.

Net zoals in de wereld, als de wolken verdwijnen, zie je hoe het is om echt te leven. Lees maar wat je hier wilt lezen. Het gaat over wolken, die verdwijnen, over de ruis in ons leven, waardoor we het echte leven niet meer zien. Als de wolken zijn opgelost, zie je alles helder. Soms zie je een wolkje, soms een heel wolkenpak, maar altijd is de zon er, ook al zie je hem niet. Het gaat om het vergeten of het weten. Als je wilt is dit een pracht van een metafoor.

Tijd.

Tijd, het is een raar ding. Eigenlijk is het slechts dat wat orde brengt in gebeurtenissen. Door tijd weten we dat iets vroeger of later gebeurt. Dat is tijd, niks meer en niks minder. Als de tijd vliegt, of snel gaat is dat eigenlijk onzin, want dat is slechts hoe wij de gebeurtenissen in de tijd interpreteren. Als je een uur lang in een wachtkamer zit gaat de tijd langzaam, oftewel zo voelt dat. Ben je op een gezellig feest, dan vliegt de tijd, maar ook hier is dat slechts jouw kijken naar de gebeurtenis.

Ik kom hier natuurlijk op omdat 31 december en 1 januari gewone dagen zijn. Maar we maken er jaarwisseldagen van. We gaan met zijn allen die laatste dag vasthouden en bij de eerste dag bedenken we, dat we weer helemaal opnieuw kunnen beginnen. Deze twee dagen zitten vol met terugblikken en vooruitkijken. Rond deze twee dagen ben je aan het bezinnen over de tijd, het kan niet anders. Dat is de energie die om deze twee dagen hangt.

Wat dan wel heel fijn is om de nieuwjaarswensen met alle vormen van aandacht ook daadwerkelijk oprecht te wensen. Het wemelt van de beste wensen. Gezondheid en geluk zijn de grootste twee wensen. We begrenzen dat dan weer met een gelukkig nieuwjaar, het is bedoeld voor de 365 dagen die komen. Voor dit jaar, een schrikkeljaar, is dat dan een dag meer. Ook zo’n raar tijdding. Omdat wij de tijd zijn gaan meten, moeten we eens in de vier jaar een extra dag tellen, omdat we anders niet uitkomen met de tijd. Tijd is dus ook hier slechts het ordenen van de dagen.

Wel leuk om het fenomeen “tijd”, te reduceren tot slechts het tellen van de dagen en het ordenen van gebeurtenissen. En toch wens ik je een fantastisch tijd. Want ook bij een fantastische tijd, is er geen “tijd”. In een tijd waarin je de dingen doet die je het liefste doet vergeet je namelijk de tijd. En die tijd wens ik een ieder toe, voor een hele lange tijd.