Het meisje.

We waren in de stad, het was druk. Winkels hingen vol met zomerse kleding en heel veel vrouwen waren op zoek naar zomerkleren. Ineens zag ik haar. Ze stond voor een grote passpiegel. Ze was zichzelf aan het bekijken. Haar blik was kritisch en ernstig, zeer ernstig. Alsof dit het allerbelangrijkste moment in haar leven was. Ik denk dat ze een jaar of tien was. Ze draaide voor de spiegel om zowel haar voor-als achterkant te kunnen bekijken. Ze had nog niets aan vrouwelijke rondingen, het halterjurkje van t-shirtstof stond haar schattig, maar dat leek niet genoeg. Het maakte van haar net niet de dame in de dop die zij in haar spiegelbeeld had willen zien.

Ik had wel tegen haar willen zeggen dat het vast allemaal goed komt. Dat mooi zijn niet alleen van halterjurkjes afhangt. En dat alle mooie meisjes van de televisie en muziekclips, eerst ook niet zo zelfverzekerd naar zichzelf durfden te kijken. En dat grote meisjes, die allang geen meisje meer zijn, ook nog wel eens onzeker voor de spiegel staan. Ik hoop maar dat ze tevreden wordt, met wie ze uiteindelijk gaat worden.

Eigenlijk zou een leuke korte broek met een vrolijk bedrukt t-shirt haar nog het beste passen, kan ze nog één zomer lekker ravotten.

Hotske

Doe maar wel.

Het is vijftig jaar geleden dat de heren van de Cats begonnen aan hun legendarische zangcarrière. Niet iedereen houdt van de palingsound, maar het schitterende “Lea” en “One way wind” klikt net als het “Scarlet ribbons” nog altijd heerlijk. Hun start was niet direct roemrijk. Ik las een verhaal over het begin. In een talentenjacht op Koninginnedag, nu vijftig jaar geleden, zongen de jongens hun eerste liedje. De reactie op hun optreden was; “dat zit er niet in”. Het is achteraf leuk om te vertellen, zo van; zie je wel, we hebben het toch lekker wel gered. We hebben een hele rij met fantastische songs de wereld ingezongen. Maar dat wisten zij toen nog niet. Toch hebben ze er voor gekozen om hun droom te volgen.

Doe wat je het allerliefste doet! Volg de weg van je dromen. Ook al zijn er juryleden die zeggen dat het niks wordt en lijken je stappen onlogisch. Of moet je er de hele wereld voor af reizen of je hele wereldbeeld veranderen. Een andere studie zoeken of je baan opzeggen. Een beetje nadenken en uitvinden wat je het liefste doet is soms al genoeg. Je hebt elke dag de kans om jouw stap te zetten op jouw weg.

Je kunt beter spijt hebben van chaotische stappen in je leven, dan spijt van de stappen die je nooit hebt gezet.

Hotske Batteram

Hoe is het?

Het is zo’n standaard zin; “hoe is het?”. De vraag is bedoeld om te horen of alles reilt en zeilt. Bovendien informeer je op deze manier naar de gezondheid. En ook al is het een vorm van beleefdheid, er is één locatie waar ik de vraag niet durf te stellen.

Het gaat om de wachtruimte bij de huisarts. Je treft daar bekende mensen. Maar iets houdt me tegen om aan de man met respectabele leeftijd te vragen, hoe het met hem is. Stel dat hij met ouwe-mannen-kwaaltjes bij de dokter komt. Of zich zorgen maakt over een steenpuist, die op een ongelukkige plek zit. Of dat hij zo vreselijk snurkt en al jarenlang in de logeerkamer moet slapen. Dat hoef ik allemaal niet te weten. Of de vrouw die naast me zit, ik hoef toch niet horen dat zij denkt dat ze een vleesboom heeft. Of last van nachtmerries, of urineverlies, of ik-weet-niet-wat. Zelfs aan de zwangere vrouw, die toch blaakt van gezondheid, durf ik niet te vragen of ze voor controle komt, misschien is ze al twee weken over tijd. Dan moet het kind er echt wel uit.

Als iemand in de wachtruimte zit dan weet je dat het niet helemaal goed gaat. Hij of zij is daar met een reden. Ook al wil je het niet weten, je kijkt toch of de man of vrouw er een beetje gezellig uitziet en er niet té erg aan toe is. Daarna maar een weerpraatje, dat is altijd goed.

Hotske.

Mens, wat ben je?

April is de maand van de filosofie. Filosofen vinden over het algemeen de vraag die wordt gesteld belangrijker dan het antwoord, maar over antwoorden nadenken is ook een onderdeel van het leven. Wie weet brengt het je ergens. Het thema van de filosofiemaand is; zie de mens, hij is veel meer.

De mens, wat zijn we dan? Zijn we geworden tot een wezen dat de agenda afhandelt en zelf nauwelijks zijn vrije wil gebruikt? Een mens die constant in verbinding is met de hele wereld maar geen tijd heeft voor een goed gesprek? We hebben een enorme groei meegemaakt op het technische vlak, we kunnen zelfs het leven beïnvloeden en verlengen. Technologie brengt ons veel gemak, we rijden van hot naar her. We hebben maar een paar uren nodig om te zorgen voor huishouden en eten koken, maar wat heeft het ons gebracht?

Bijna als een robot zit hij in zijn auto, ondertussen handsfree bellend naar een zakelijke relatie. De tomtom vertelt met monotone stem waar de volgende afslag komt. De laptop op de bijrijdersstoel ligt open met de gegevens voor de bespreking. Zou de man zijn hart mee doen?

De mens, wij zijn een lichaam met een hart en een ziel. Wij, denkende wezens, zijn we ons hart en onze ziel vergeten? “De mens, hij is veel meer”. Filosofeer er eens een half uurtje over, het is ten slotte de maand van de filosofie.

Hotske