Tafereel aan een tafeltje.

De zon deed zijn best om door de dunne bewolking heen te schijnen, hij maakte van de herfstdag een klein feestje. Achter het glas van de strandtent zat een echtpaar. Ze konden nauwelijks door de ramen heen kijken, de zoute zeelucht had het zicht wazig gemaakt. En dat was jammer, eigenlijk was alles een beetje jammer, ook het tafereel aan het tafeltje. Een man en een vrouw nog niet eens zo oud, ze zaten daar samen. Het was stil aan hun tafeltje, ze lachten niet, ze spraken niet, ze zaten maar te zitten.

Zelfs de meeuwen bemoeiden zich er mee. Ze schreeuwden, hadden onderling meer praat dan het stel achter het glas. Ze vlogen hoger en hoger, spelend met de wind. Als wilden ze zeggen; wij vliegen, wij zijn vrij. Trots schreeuwden de meeuwen, dat zij wel konden vliegen, dat ze vleugels hadden om wijd uit te spreiden. Ze schreeuwden, krijsten, het klonk uitdagend, ze riepen; wij vliegen, wij zijn vrij. Vrij om te vliegen zo hoog als we willen.

Lieve vrouw, lieve man, ook al heb je geen echte vleugels, vlieg je droom achterna, ook al is het de laatste. Zoek jouw droom die nog moet uitkomen. Praat, lach, denk, wens, vlieg en droom. Leef, leef toch alsjeblieft. Kijk naar de vogels, lach om de krijsende meeuwen, vlieg hoger en hoger, je droom achterna. 

Krantenkoppen en Freud.

Snel las ik de krant, of eigenlijk alleen de koppen. En alle dagen staat er wel één of andere crisis beschreven. Of het nou een persoonlijke een maatschappelijke, een financiële of een klimaatcrisis is, het wemelt er van. In de snelheid van het koppen lezen, las ik niet goed. Ik las “circus” in plaats van “crisis”. Begrijp me goed, sommige situaties zijn echt crisis en ik wil niets onderschatten, maar als het wel één heel groot circus is? Een opgetuigd allegaartje?

Een circus, met de lach van een clown, de spanning van de artiesten, het plezier van kinderen die toch allemaal eens naar een circus moeten zijn geweest. Is het hele leven een circus? Hobbelen we van voorstelling naar voorstelling?

Een Freudiaanse vergissing. Wanneer een vergissing bestempeld kan worden als Freudiaans, dan betekent dat volgens de leer van Freud helemaal niet een vergissing, maar een mogelijke onderdrukking van het onderbewuste, een andere waarheid of iets van wensdenken.

Conclusie lijkt dan, dat deze vergissing in lezen wellicht geen echt vergissen is. Zou het leven dan een “heel circus” zijn? Levend van voorstelling naar voorstelling, uitzoekend of je de clown bent? Of balanceert op het koord van het leven? Of degene bent die de regie wil houden en dus de circusdirecteur uitbeeldt? Of ben je toeschouwer en zit je een beetje schaapachtig in het grote publiek?

Bedenk het zelf maar. Ik zal er ook nog eens over nadenken.

Over van Gogh.

Het is 125 jaar geleden dat van Gogh overleed en het lijkt er op dat de man na zijn dood meer leeft dan tijdens zijn leven. Maar dat is niet waar, hij schilderde dat het een lieve lust was, schreef brieven met de meest filosofische gedachten en worstelde met zijn leven. Op de één of andere manier spreekt hij tot onze verbeelding in ieder geval tot die van mij. Ten eerste heb je met hem te doen omdat er maar één schilderij tijdens zijn leven verkocht is. Daar zit iets tragisch in, dat pas na zijn dood zijn roem zo groot is geworden.

Verder lijkt het er op dat van Gogh, zich niet begrepen voelde. Alleen zijn broer gunt hem vele kansen om uit te vinden of hij echt die kunstenaar is, die hij van binnen voelt te zijn. En wie heeft nou geen behoefte om begrepen te worden? Misschien is dat wel de valkuil van onze tijd. Elkaars verhaal, elkaars leven te respecteren.

Hij geloofde in zijn passie, hij zag de kleuren van het landschap, hij beleefde de kleuren. Kon euforisch zijn als hij de kleuren kon vangen op zijn palet. Hoe poëtisch klinkt dat; jouw kleuren vangen op jouw palet.

En dan is er opeens een onderzoeker, een chemisch technoloog, die bedenkt dat Vincent van Gogh waarschijnlijk last heeft gehad van de koolmonoxide. Hij schilderde tot laat in de avond, waarschijnlijk zelfs ook ’s nacht. Hij deed dat bij gasverlichting.  Bij verbranding van dat gas, komt koolmonoxide vrij, en kwik en lood. Het zou zo maar kunnen dat dat invloed heeft gehad op zijn geestelijke toestand.

Een triest facet, gedreven door passie, een tomeloze inzet om ook ’s avonds te schilderen, blijkt dat nu van invloed te zijn geweest op zijn geestelijke gezondheid. Een triest verhaal zonder happy end. En toch raakt hij velen van ons, door zijn leven, zijn brieven en zijn prachtige schilderijen. Het is niet voor niets geweest. Hij moest eens weten. 

Wereldnieuws.

Het was een prachtige dag. Ik moest even wachten en had dus alle tijd om op het bankje te zitten. Een man en een vrouw vonden dat kennelijk ook een goed idee. Hij had een keer langs de elf steden geschaatst en daarom trok het water in Friesland nog steeds. Maar dat was niet het enige, ze vonden het leven hier zo relaxed en de mensen zo aardig.

Het deed me denken aan een uitspraak van een andere toerist. Hij zag ook de goede dingen van mensen, de kleine dingen. Hij zei zelfs, dat hij dacht dat alle goedbedoelde akties kleine lichtjes zijn. En dat als je van bovenaf naar de aarde kon kijken overal lichtjes zijn, omdat er werkelijk een heleboel mensen zijn die glimlachen, vriendelijk zijn, helpen, voor een ander klaar staan en liefhebben.

Al dat licht is groter dan het donker, dacht hij, maar wij zien het niet. Wij kijken naar het nieuws en in de krant en worden constant met verdriet en ellende geconfronteerd. Je moet wel erg je best doen om te beseffen dat alle kleine beetjes aandacht eigenlijk één heel groot licht zijn. Eigenlijk zou dat het wereldnieuws van vandaag moeten zijn. Goed voor de wereld en goed voor de mensen.