Leven en laten leven.

Natuurlijk had ze gelijk, het gaat niemand wat aan. Maar als er in een camper één man met twee vrouwen zit, tja dan roept dat allerlei gedachten en vragen op. De dames kwamen zich melden, het leek er haast op dat de man als chauffeur mee was. Maar dan zou ik het gezelschap te kort doen. Vrolijk en fietsend en genietend van de zomer vermaakten ze zich prima met zijn drieën!

Grapjes als dat iedere man er van droomt om het leven met twee vrouwen te delen, ook al is het alleen maar het camperleven, waren de reacties die de man kreeg. De vrouwen werden op nieuwsgieriger manier ondervraagd; hoe de verhouding van de man en de twee vrouwen dan wel was. Ik moet bekennen dat ook mijn eerste gedachte bestond uit het uitvogelen van de onderlinge verhouding, waarbij ik hen direct in het hokje plaatste van twee vriendinnen, waarvan één de man en de camper had meegenomen. Maar twee zussen en een broer kon ook, of twee lesbische dames met een buurman, of een neef en nicht met buurvrouw, of drie mensen die samen een relatie hebben. Of drie alleenstaanden samen op vakantie. Alles kan!

Laten we leven en vooral láten leven.

Hotske

Een schat.

Ze speelden samen, broer en zus. De plaid op het gras was hun domein. De grote doos met lego zorgde ervoor dat het spel gespeeld kon worden. Huizen werden gebouwd en ook een bank. En daar lag de schat en die werd gestolen. Er was ook een koning en de politie kwam er ook aan te pas. Op een gegeven moment vroeg het meisje aan haar broer: “wie zijn wij eigenlijk, de dieven?”. Ze moest nog uitzoeken wie ze was. Ze moest ook nog uitvinden wat de schat was. Ze is nog erg jong en hoogstwaarschijnlijk krijgt ze nog heel veel verhalen te horen.

Op een geven moment zal ze lezen dat er een bank van wederdienst bestaat. Paulo Coelho, beschrijft de bank in één van zijn boeken. Het is een bank waar je saldo uit diensten bestaat. Je gebruikt jouw talenten, jouw tijd en je aandacht ten gunste van de ander zonder een vorm van beloning. Heb je op een gegeven moment hulp of steun nodig, dan mag je op jouw beurt verwachten dat je geholpen wordt. Het is een systeem van geven en ontvangen. Maar, schrijft de schrijver, alles wat je zonder voorwaarden geeft krijg je in veelvoud terug.

Ik ben groot geworden met Bijbelteksten als: ‘Vergaar geen schatten hier op aarde, waar mot en roest ze aantasten en waar dieven inbreken en ze stelen. Vergaar liever schatten in de hemel”. Ik begreep vroeger uit de woorden dat materiaal vergankelijk is. Ik was van plan veel echte schatten te vergaren.

Groot voordeel van het tegoed van deze schatten is dat ze waardevast zijn.

Hotske

Om te lachen.

Hij moest er zelf ook wel om lachen. Hij keek strak naar zijn iphone. Alsof alle wijsheid uit het apparaat zou komen. Oké, hij is zeiler en wilde met het weer rekening houden. Toen hij toch op keek van zijn beeldschermpje was zijn vraag over de weersverwachting overbodig.  Op dat moment zag hij de donkere wolken boven ons. De wind trok aan en drie tellen later plensde het. Waarschijnlijk voor buienradar te kort om op een schermpje weer te geven.

Ze moesten er zelf ook wel om lachen. Hun tomtom had gezegd, oftewel de stem uit het apparaat, dat ze recht door moesten. Hun gezonde verstand en richtingsgevoel dachten er anders over. Toch volgden ze de vriendelijke vrouwenstem, die het natuurlijk fout had. Het apparaat wist niet, voor zover een apparaat iets weet, dat de verkeerssituatie was gewijzigd.

Ik moest om mezelf lachen. Ik was een route aan het uitstippelen, en keek op googlemaps hoe wandelroutes er uit zien. Waar paden lopen en waar water is. Kijken op een beeldscherm, terwijl ik toch altijd vind dat je je moet laten verrassen door het leven zelf? Juist de paden en wegen bewandelen die op dat moment het beste lijken?

Onze grootouders zouden er om moeten lachen. “Kinderen”, zouden ze zeggen, “jullie hebben dat speelgoed niet nodig”. Je hoeft alleen maar te kijken!

Hotske

De Luts,

  

Of ze het slootjú wel in kon varen en dan in Balk kwam. Ik had haar graag geantwoord dat haar bootjú gemakkelijk door de Luts kon. En of ze dan even wilde denken aan Herman Gorter. Die logerend bij zijn oom in Balk, op een mooie zomeravond, werd geïnspireerd zijn “Mei” te schrijven. Met de werkelijk prachtige en krachtige beginwoorden: een nieuwe lente, een nieuw geluid. En of ze aan alle schaatsers wilde denken die zwoegend in de schemer op ijskoude februariochtenden, over het Slotermeer de Luts op schaatsten. En na 220 kilometer en elf steden eindelijk in Leeuwarden aankomen. En of ze mijn verhalen over de Luts wilde horen. De keren dat ik tot aan de brug ben geschaatst. Of het plezier dat ik had met kanovaren in de Luts. Beginnend bij de monding, naar Balk waar linden van oudsher langs de kade staan. Dwars door het Gaasterland, genietend van de bijzondere sfeer van varen over heel smal water. Langs rijen bomen, die je uiterst vriendelijk begroeten. En op zomerse dagen als je op blote voeten fietst, het water ziet glinsteren en het riet aan weerszijden zachtjes fluistert dat de wind uit het noorden komt.

Ik wenste haar veel plezier en deelde een beetje van mijn liefde voor de Luts. De rest zal ze zelf wel ervaren.

Hotske