Mijn schoentjes.

Mijn eerste schoentjes

Ik wist niet eens dat ze er nog waren. Ze zaten vast in een doos, die al meerdere verhuizingen heeft overleefd. Ze hebben vast de toets moeten doorstaan: “gooi ik ze nu weg of niet?”. Afgelopen week kreeg ik zo maar mijn eerste schoentjes terug. Bedankt voor het bewaren, mem! Ik ben er echt heel blij mee. Ze zijn het begin van de stappen in mijn leven. Maatje 9, één jaar oud, denk ik. Je kunt dan net lopen. De eerste stappen in de grote wereld.

Een heel leven voor me, waarin stevige kinderschoenen de overhand hebben. Dat is belangrijk voor de groei van je voeten. Als puber de gympen opgezocht. Bij de eerste baan een sleehak gekozen. Witte trouwschoenen gezocht. En later de wandelschoenen om kilometers Slachte en Afsluitdijk te trotseren. Heel lang bootschoenen gedragen, ook als er geen boot te bekennen is. Moeder zijn met schoenen die met gemak kunnen lopen, fietsen en rennen. Nu een ruim assortiment. De praktische instapper voor op de dag. Met hak voor “het mooi zijn”. En nog steeds de wandelschoen voor de keren lopen in de natuur.

Vele stappen al gezet. Zoveel, dat ik soms al achterom ga kijken met een beetje weemoed. Denkend aan mooie herinneringen, wat allemaal al is geweest. Ooit begonnen met maatje 9. Mijn levensstappen, mijn leven tot nu toe. Alle schoentjes en schoenen op een rij. En eigenlijk loop ik het liefste, het allerliefste op blote voeten de wereld in. Onbezonnen en vrij maar met de ervaring van alle gezette voetstappen.

Hotske 26 maart 2012

De wereld en ik.

Oké, eerlijk is eerlijk, soms vind ik de wereld en de toekomst ook moeilijk. Weet ik ook even niet hoe alles er voor mijn toekomstige beppesizzers (kleinkinderen) uit zal zien. Weet ik niet eens waar ik overmorgen zin in heb en snap ik al helemaal niet wat iedereen wil en waar we met de aarde naar toe gaan. Maar deze week wemelde het van de toekomstidealen. En niet alleen van ideeën ook concrete initiatieven.

Stadslandbouw. “De hype voorbij”, staat er zelfs in de Leeuwarder courant geschreven. Als het de hype voorbij is betekent dat, dat het thema stadslandbouw is ingeburgerd. En belangrijker, dat het werkt. Voorbeelden zijn de stadsboer in Almere met een eigen markt. Een viskwekerij in de kelders in Utrecht. Zelf ken ik een initiatief van het Netwerk duurzame dorpen, in een dorp is een gezamenlijke groentetuin ontstaan. In dit project, komen de facetten duurzaamheid, educatie en een betrokken gemeenschap tot uiting. Dit initiatief heeft zoveel in zich: we snappen weer waar de oorsprong van ons eten ligt. We zien weer dat groenten per seizoen groeien. De kinderen zien dat bieten niet alleen in de potten van hak zitten. En de gemeenschap ondersteunt dit project. Duurzaamheid in de breedste zin van het woord.

Repair cafés. Drieëntwintig zijn er inmiddels in het land. Een café waar je met kapotte apparaten, kapotte kleding en kapotte fietsen naar toe kunt om hulp te krijgen bij de reparatie. Geen materialen weggooien, maar zoeken naar een tweede leven voor je apparaten. Natuurlijk gebeurt dit alles bij een kopje koffie, zodat er een sociaal treffen ontstaat.

States voor ouderen. Noorderbreedte een zorginstantie komt met een nieuwe woonvorm op het platteland voor ouderen. Het gaat om een kleinschalige woonvorm. In de vorm van een zorgboerderij voor ouderen. Niet de zorg komt op de eerste plaats, maar meer de zorg om het vereenzamen. Een woonvorm die mensen verbindt.

Zijn bovenstaande initiatieven een reactie op de globalisering? Of omdat men het materialisme moe is? Of een hang naar het authentieke, of naar de vraag om duurzaamheid?  Of omdat we weer samen een weg zoeken die verbind? Zeg het maar. Ik kan er dagen over praten. Ik vind het allemaal geweldig. Ik denk dat dit de richting is die we met elkaar op moeten gaan. Ik zie het helemaal zitten.

Hotske 19 maart 2012

Voorjaar.

Ja, het is weer voorjaar. Afgelopen zaterdag is het eerste kievitsei gevonden. De eerste kwikstaart is in onze tuin gesignaleerd. De merel laat zijn eigen geluid weer horen. Goudvinken leggen hun eieren. En de grutto roept zijn naam.

Het riekt naar voorjaar. Rieken is een Oudhollands woord. Het betekent “ruiken”. Het ruikt naar voorjaar. Maar dat is geen beleving. Dat is alleen maar ruiken. Als het riekt naar het voorjaar, dan kun je het bijna voelen. Dan kun je bijna het zonnetje pakken en haar vragen om toch alsjeblieft zoveel mogelijk te gaan schijnen. Dan sta je midden in het voorjaar. Een lichte bries waait de warme lucht langs je wangen. De winterkou is allang vergeten. Je hoort de voorjaarsgeluiden en je voelt je voeten. En als je eerlijk bent willen die voeten huppelen. Zoals alle kleine meisjes huppelen als ze vrolijk zijn.

De natuur is weer wakker. Het riekt naar voorjaar. Iedereen is wakker, klaarwakker. En als je iemand ziet huppelen, dan ben ik dat.

Hotske 12 maart 2012

Job Cohen

Het is te laat, ik had het eerder moeten zeggen. Job, je was goed voor ons.

Als voorzitter van een Tweede Kamerfractie moet je een duizendpoot zijn. Je moet het met elkaar in de fractie kunnen rooien. Je moet als leider van de partij het boegbeeld zijn. Je moet een overtuigend debater zijn. Je moet altijd kracht en besluitvaardigheid uitstralen.

En als de media je dan ook nog eens in de oppositierol duwt, dan heb je gigantisch veel kwaliteiten nodig. Het is niet te doen om dat allemaal in één man of vrouw te vinden.

Ik zou wensen dat er per week één avond journaal gewijd is aan politiek. Kunnen de dames en heren politici rustig hun werk doen. Hun gedachten ordenen en met elkaar uitzoeken wat het beste voor de toekomst is.

En daar past dan de verbinder Job wel degelijk. Integer en met respect voor mensen. Met een objectieve blik op de voorstellen van de regerende partijen. En die aanvullen vanuit eigen partijbeginselen. Niks geen oppositie, niks geen “dan moet u wel tegen zijn”, of alternatieve begrotingen presenteren.

Job was niet geschikt voor de rol waarin hij werd geduwd. Niet geschikt voor het systeem van oude politiek, waar oppositie en coalitie nog steeds om de macht strijden. Hij past ook niet in het systeem waar de media de dienst uit maakt, of beter gezegd: de waan van de dag bepaalt.

En wij? Zitten wij te wachten op verhitte discussies die een aardig uurtje tv op leveren? Of hebben we mensen nodig die luisteren en met respect voor elkaars mening en achtergronden besluiten nemen die goed voor ons zijn en goed voor de toekomst?

Beste Job, pas jij niet in het systeem, of past het systeem niet meer?

Hotske, 5 maart 2012