Een beetje stilte.

Alweer is er bijna een jaar als een schaduw voorbij gevlogen. Ik vond dat vroeger rare zinnen, “uren, dagen, maanden, jaren vliegen als een schaduw heen”. Een dag vond ik dan nog het gemakkelijkste om over na te denken. Als op het einde van de dag de zon onder gaat zijn de schaduwen ook weg en de dag dus ook. Zoiets bedacht ik dan.

Het jaar is inderdaad in een flits voorbij, één keer knipperen met je ogen en het is alweer Kerst. Weer bedenken of het kalkoen of rollade wordt, waar we eten en met wie. Ik ben alweer te laat met kerstkaarten versturen en ik wil ook nog alles lezen wat er te wachten ligt aan boeken en vooral aan leuke en interessante bijlagen in de kranten. Gelukkig staat de kerstboom al, maar kerststukjes maken is te laat en ik moet nog kaarsen kopen.

Eigenlijk moeten we in deze donkere dagen veel te veel. Ergens klopt hier iets niet. In dagen waar de nacht het langst is en de dagen kort daar zouden wij een beetje moeten mijmeren over alles wat is geweest en wat denken over wat gaat komen. En vooral even stil zijn. Vroeger was het stiller om ons heen, niet voortdurend geluid, niet constant berichten vanuit de hele wereld. Niet steeds appjes van iedereen, die je toch elke dag ziet.

We moeten in deze tijden ons best doen om even stil te zijn. Afgelopen week was ik op het strand. Het lawaai was enorm, de zee bulderde en gooide de golven op het strand. De wind gierde om ons heen. Het duurde een hele tijd voordat het in mijn hoofd ook stil werd. Gedachten aan wat ik had afgerond, wat er nog moest gebeuren, en dat ik geen zin had in kerstkaarten versturen. Ook al zijn er veel lieve mensen die ik van harte fijne feestdagen toe wens. Dagen met gezellige drukte maar ook een beetje stilte.

Het is echt wel een mooie wens; “prettige kerstdagen en een gelukkig nieuw jaar”. Maar dit kan toch ook: “Fijne dagen en een beetje stilte”.

Hotske.

Kerstversiering.

Als je in december een tuincentrum binnenloopt, dan is het werkelijk prachtig om te zien wat er allemaal uitgestald staat en te koop is. Kerstbomen zijn versierd en op kleur bij elkaar gezet. In het sfeervolle tuincentrum stond ik in het roze gedeelte, de rode en zilveren afdeling had ik al gezien. Het parelmoer en het roze was er in alle tinten. In ballen, kaarsen en slingers. Het zag er prachtig uit.

De moeder en het meisje waren op de koude winterdag ook naar het tuincentrum gekomen, op zoek naar mooie kerstspulletjes. Het meisje was een jaar of vijf denk ik. Ze had een mooi winterjasje aan en prachtige blonde lokken om haar lieve gezichtje. Ze vond al dat roze prachtig. “Mama mogen we deze? “, riep ze. Ik keek om, haar enthousiasme klonk aanstekelijk. In haar handen hield ze een hele grote roze kerstbal. Haar ogen straalden.

Het mocht niet van de moeder, de bal was te groot en te duur. En hoogstwaarschijnlijk paste het roze niet bij de rest van de kerstversiering.

Maar, dozen met kerstspullen die één keer per jaar van zolder worden gehaald, zitten vol met herinneringen. Ik heb een heel klein sneeuwpopje van stof, het is al vijfendertig jaar oud, denk ik. En een kaars in de vorm van een kerstboompje, die branden we niet op, omdat de gedachten er om heen te dierbaar zijn. Een klein stalletje, twee zingende engeltjes en heel veel kerstballen. Ik kreeg afgelopen week een mooie kerstbal van glas, waar ik heel blij mee ben. En zo heeft alles zijn eigen verhaal. Een eigen herinnering.

Het meisje is haar roze kerstbal allang vergeten, maar het had een mooie herinnering kunnen worden. Een grote glanzende roze kerstbal die voor dit ene jaar niet past in de kerstboom maar wel voor jaren een mooie herinnering zou zijn geworden.

Hotske Batteram.

December.

Het is een bijzondere maand. Tussen de andere elf maanden is dit één met een afwijkend karakter. Waar de andere maanden alledaags zijn en de dagen aan elkaar rijgen alsof het de gewoonste zaak van de wereld is, daar is december speciaal.

Dit jaar kreeg de oude goedheiligman nogal wat aandacht. Dat voelde bijna als een inhouden tot dat de kerstballen en de kerstster eindelijk uit de doos mochten. Een enkel kerstliedje op de radio klonk bijna vals. De enkele kerstbal in een etalage kon maar net. Maar nu 5 december is geweest, mag al het licht van Kerst stralen.

Ik hoop werkelijk dat jij net zo van deze maand houdt dan dat ik dat doe. Het sprankelt van alle lichtjes. Het borrelt zelfs van de energie. En alle mooie kerstballen glinsteren in het licht. Maar als deze dagen je zwaar vallen, dan is het echt zwaar. Als iemand niet meer bij je is. Dan is de leegte in de decembermaand erg groot. Als je dan nog kunt denken aan de mooie herinneringen van warme decemberavonden dan is dat al mooi.

In december doen we met zijn allen erg ons best om het donker ver weg te houden, we steken heel veel kaarsjes aan. Alle kaarsjes symboliseren het licht. Vroeger op de zondagsschool hoorde ik al dat je je lichtje mag laten schijnen. Als alle kaarsjes nu ook mensenharten zijn, dan schijnt er veel licht in de wereld.

Hotske Batteram.

Schrijf alsjeblieft.

In Finland krijgen kinderen geen schrijfles meer en op iPad-scholen mogen ouders een keuze maken uit typeles of schrijfles. Vaak wordt er dan nog beperkt met blokletters geschreven, maar dat is alles. De vooruitgang naar toetsenborden in het digitale tijdperk is enorm. En dat is prima.

Maar schrijf toch ook alsjeblieft. Ik houd van schrijven. Je moet toch schrijven? De kleine briefjes voor de andere gezinsleden, om te laten weten waar je bent. Met de tekst; “ben even naar Balk, om vijf uur terug”, breng ik hen op de hoogte. Dan zijn er nog de kaartjes die je verstuurd met trouwen en geboorte waar een hartelijke wens op komt te staan. Geschreven met veel aandacht. En ook de kaarten met steun en medeleven, daar past toch geen smsje of een getypt bericht? Daar moet je toch laten merken dat jouw hart spreekt. En dan de woorden op het kaartje bij een boeket. Met zorg heb je bloemen uitgezocht, de markt heeft ons al voorgedrukte kaartjes bezorgd, en daar schrijf je je naam en een korte wens op. Dat moet geschreven worden. Daar kan geen appje of mailtje tegenop.

Het allerbelangrijkste zijn de dagboeken. Als basisschoolkind wil je misschien niet leren schrijven, maar als puber heb je zoveel te schrijven. Schrijf alsjeblieft, er zit zoveel in je hart wat ontdekt moet worden. Schrijven is dan een prachtige manier. Je hart laten spreken via de pen, werkt als een rivier die de weg naar de zee vindt.

Dus schrijf alsjeblieft. Mevrouw Greetje Arends, is schrijfpedagoge. Zij vertelt ons dat schrijven belangrijk is. De beweging die je maakt met schrijven is goed voor de ontwikkeling van de hersenen. En dan vooral het gedeelte dat de emotie bevordert.

Ja, dat snappen wij wel. Als je het hart wilt laten spreken, schrijf je een kaartje. Geschreven woorden zitten vol met emotie, dus schrijf alsjeblieft.

Hotske Batteram