Kontakt.

Ik was een jaar of veertien, vijftien en zat in klas twee van de Mavo. ‘s Morgens vroeg op de fiets, met zijn drieën naast elkaar, want ik had twee vriendinnen. Kletsen en praten over de belangrijke dingen die ons bezig hielden. In de pauzes weer praten. Ging het over echte meidendingen, dan zochten we de veilige ruimte van de toiletten. We bespraken daar natuurlijk het andere geslacht, maar ook alle dagelijkse, altijd gewichtige zaken. Op de terug weg naar huis, kon dan de dag nog even worden besproken, maar uitgesproken raakten we nooit. Weer thuis moest er echt gebeld worden, over huiswerk en weet ik veel. Maar altijd belangrijk. Nátuurlijk mochten we niet te lang bellen, maar we moesten toch echt kontakt hebben met de vriendinnen.

Nu, de meiden van vijftien jaar, ze hebben kontakt, whatsappen, pingen, chatten, facebooken en kletsen dat het een lieve lust is. En altijd de mobiel in de meisjeshand. Praten en kletsen over alle belangrijke meidendingen. Over jongens? Over alles waar meisjes met meisjes over praten? Kontakt is er altijd. Nátuurlijk mag het niet te lang, maar er moet toch echt kontakt zijn met de vriendinnen.

Blijkbaar is er niets veranderd en hebben meisjes meisjes nodig. Om over alle belangrijke dingen in het leven te praten. Als je veertien, vijftien bent, wil je de wereld in, de veiligheid van het gezin is nu wel klaar. En dan heb je meisjes nodig, die over alles maar dan ook alles praten, vaak en veel. Belangrijkste is dat er kontakt is. Geen ouder die dat kan tegenhouden.

Hotske.

Opmerkelijk.

Ik las een aantal leuke stukjes. Ze begonnen allemaal met één krachtig woord, de lezer verleidend tot verder lezen. Dat is tegenwoordig in alle snelle berichtgeving hard nodig. Ik heb daar in geleerd. Mijn titels zijn namelijk altijd kort en krachtig. En opmerkelijk is het!

Ik dwaalde door de landerijen. Midden in de wereld, midden in de mist. En ik weet zeker dat “mist” van mysterieus is afgeleid. Want je voelt je in een kleine wereld een klein mensje op de aardbol. Ik en mijzelf, ik was daar met mijn eigen gedachten. En het beviel me. Ik zou haast eerbiedig willen zeggen: het genoegen was geheel aan mijn kant en dat vond “mijzelf” ook. En in dit goede moment werd ik verrast. Ik hoorde iets boven me. Ik keek omhoog naar de lage mist, maar ik zag niets. Alleen het licht van de zon, dat zonder succes probeerde door de lage bewolking heen te prikken. Ik hoorde zo nu en dan een geluid, wat ik niet thuis kon brengen. Ik luisterde aandachtig. Ik kneep mijn ogen tot kleine spleetjes om dwars door het wit te kunnen gluren, maar ik zag alleen maar wit. Alles was wit. En toch waren er zwanen. Haast mysterieus, in ieder geval opmerkelijk. Witte zwanen.

Hotske.

Les nummer zoveel.

Ik dacht het is vast leuk en interessant om mee te doen aan het project levensboeken. Om als vrijwilliger het levensverhaal te schrijven van iemand die graag zijn verhalen aan de volgende generaties wil doorgeven. Want juist verhalen aan elkaar vertellen dat zijn we een beetje vergeten of daar hebben we het te druk voor. We vliegen als pionnen dwars door het spel dat leven heet. En zo nu en dan vraag je je eens af, wat gebeurt er allemaal, waar gaat het naar toe en wat doe ik hier eigenlijk?

Mijn eerste verteller was al interessant, de tweede bevestigt de wijsheid van het leven. Als de heren op 80-jarige leeftijd achterom kijken en hun levensverhaal vertellen, dan gaat dat nauwelijks over werk, het gaat niet over de zorgen, het gaat niet over geld verdienen.  Het gaat om hoe je in het leven staat, ze vertellen vol liefde over hun partner, over ontmoetingen, over mooie gebeurtenissen en over de gezondheid. Als krachtige samenvatting maakte mijn eerste hoofdpersoon een  mooie oneliner; het gaat niet om welvaart maar om welzijn.

Het is dus leuk en interessant het levensboekenproject, bovendien leren de heren mij een pracht van een levensles. Het vertellen meer dan waard.

Hotske, 11 februari 2013

Belangrijk!

Waar was jij? Een bijzondere vraag over iets ingrijpends. Zo schijnt dat te werken, als we te horen krijgen dat de wereld soms letterlijk even op zijn kop zet. Dan sta je even stil en nemen zintuigen alles haarscherp op. En dat is het plaatje van jou met je eerste reactie en met de eerste emotie die wordt opgeroepen. Zo zat ik eens met man en schoonmoeder in een wegrestaurant, op het moment dat er op een televisie het beeld van het neergestorte el al-vliegtuig in de Bijlmer werd getoond. En jaren geleden, toen ik thuis kwam na een verjaardagsfeestje van een vriendin, zij is 11 september jarig, werd ik door iemand verwelkomd met de woorden: "heb je het al gehoord?” Ik weet nog waar ik was en wat ik voelde.

Nu is de mededeling van onze vorstin van een andere orde, maar toch zal ik altijd het moment herinneren dat ik het hoorde. Ik was met onze dochter op stap geweest, we kwamen rond half acht door de achterdeur binnen. Zoonlief riep: mama heb je het al gehoord? We wisten niet waar hij het over had. Hij riep: "Beatrix stopt!" Ik stond daar, in een roes deed ik mijn jas uit, laarzen uit, zette mijn tas weg en ik wilde nieuws, ik wilde alles weten, alles! En ik zei, een beetje ontroerd: och leave skat! En in die eerste seconden gunde ik haar de verdiende rust na haar enorme taak om onze koningin te zijn. En dat was ze. Koningin van ons allemaal.

Afgelopen jaar had ik de eer om haar persoonlijk te ontmoeten, het voelde werkelijk als een eer. Ze heeft me geraakt. Met een natuurgetrouwe openingszin en een geïnteresseerde houding stond ze tegenover me. Ik had altijd al een automatisch respect voor het Koningshuis, maar vanaf die dag heb ik grote bewondering voor haar. Ondanks de rol die van haar wordt verwacht, is ze toch authentiek. Dat is erg krachtig. En daardoor is zij persoonlijk en geeft ze aandacht en woorden aan ons die puur en oprecht zijn. Ik had het voorrecht om de hartelijkheid in haar ogen te mogen zien. Ogen, die sprankelen als het leven zelf. Ze is een mooi voorbeeld.

Hotske, 4 februari 2013