Smakelijk.

De bestuurders in ons land zorgen voor heel veel goede zaken. Ze nemen besluiten in ons aller belang en in het landsbelang. Men zoekt naar compromissen en overlegt wat heen en weer en dat noemen we dan democratie. En dat er ergens beslissingen moeten worden genomen, dat snap ik. En dat ze het goed bedoelen daar geloof ik ook nog wel in. Maar kom niet aan mijn dagelijkse brood.

De dames en heren politici hebben het er over gehad en het leek hen beter om het wettelijk toegestane zoutgehalte in het brood te verlagen. (van 2.1 naar 1.8 %, we krijgen per dag ongeveer 10 gram zout binnen, terwijl 6 gram het aanbevolen maximum is). Gelukkig lees ik dat de verlaging op aandringen van het bakkersgilde zelf is. Ik zie het al voor me, de bakkers nemen voor de aardigheid een broodje mee naar Den Haag. Vervolgens moeten ze met allerlei argumenten komen, waarschijnlijk ook wetenschappelijk onderzoek, dat het voor de mens van nu beter is om te matigen met zout. Dus gaat dat omlaag, een krabbel er onder en klaar.

De politici bepalen hoe zout mijn dagelijkse brood is. Gaan ze me ook vertellen welke tandpasta ik moet gebruiken, of welke koffie ik het lekkerste moet gaan vinden?

Ik word er kriegel van. Een paar generaties terug, wist iedereen zelf feilloos wat goed voor je was en wat niet. Bij griep en verkoudheid waren er van die oude wijze tips. Nu weten we dat niet meer, we weten zelfs niet eens wat er in ons brood zit. We bepalen niet eens zelf hoeveel zout er in de boterham zit.

Nou, smakelijk voor straks.

Hotske, 29 oktober 2012

Waarvoor?!

Ik zit achter mijn toetsenbord. Daar schrijf ik en daar werk ik, maar nu niet. Nu maak ik schoon. De spatiebalk is echt vies en de toetsen zelfs een beetje kleverig. De letters zien er oud uit en het is een wonder dat er vrolijke teksten uit komen.

Ik maak dus mijn toetsenbord schoon en ik denk maar aan één ding: hier ben ik niet voor in de wieg gelegd! En onze taal maakt het leven zo simpel, als je het maar leest! Want, zo vraagt de indringende tekst, waar ben je dan wel voor in de wieg gelegd? En de zin geeft aan dat je ergens voor in die wieg bent gelegd. Niets is voor niks. Alles heeft een bedoeling, toeval bestaat niet. Je bent niet zomaar voor de lol in dat wiegje gelegd. Het zou alleen handig zijn als je ook wist waarvoor.

Het heeft te maken met een levensopdracht vinden, en ja dat klinkt pittig op de maandagochtend, ik geef het toe. Je hoeft ook niet meteen te antwoorden. Maar bedenk eens wat jouw leven hier jóuw leven maakt? Wat zijn jouw passies, wat wil je in ieder geval bereiken? Waar zou je achteraf trots op zijn? Kan ook iets kleins zijn hoor. Een knipoog naar een toevallige voorbijganger doet ook wonderen! Naar een bekende is trouwens ook goed!

Wonderlijk dat we niet een briefje meekrijgen, zo van: Hotske, welkom op de wereld, jouw opdracht is dat en dat en dat. Als je er klaar mee bent, ga je weer terug naar af, of naar start, wat je wilt. Zo’n briefje krijg je niet in je handen, maar aanwijzingen zijn er wel. Je weet toch wat je leuk vindt om te doen? Je weet toch wat je waarden zijn en wat je wilt met je leven? Of je probeert het in ieder geval uit te zoeken. Die zoektocht is misschien wel het briefje.

Ik weet in ieder geval, waar ik niet voor in de wieg ben gelegd!

Hotske, 22 oktober 2012

Een beetje psychologie.

Ik wist het zeker, de man moest notaris zijn. Qua leeftijd zou het dan wel een notaris in ruste zijn, maar ik was zeker van mijn zaak. Nog voordat ik een woord met hem had gewisseld, zag ik in één oogopslag dat hij notaris was. Hij had het postuur van een notaris, de houding van een notaris en ook in zijn vrije tijd zag hij er onberispelijk uit. Zelfs zijn brilletje paste bij het beeld.

Ik was niet de enige, die vanaf het eerste moment de man zijn beroep scheen te weten. Het was dus vermakelijk dat de man zijn houding en uiterlijk voorspelde wat zijn werkzaamheden waren.

Op de dag van zijn vertrek, wilde ik mijn triomf vieren. Dat ik er faliekant naast kon zitten, bedacht ik niet eens.

Ik hoefde er niet eens zoveel voor te doen, het was een gemakkelijk bruggetje om van ons werk naar zijn werk te vragen. Ik weet niet eens meer wat hij deed, ik was te verbouwereerd om de man zijn woorden op te slaan. Notaris was hij in ieder geval niet!

Met nog steeds integere passen stapte hij uit mijn gezichtsveld. Toen wist ik het, hij leek op een oud-notaris, zijn houding was identiek aan die van een notaris uit een dorp, lang geleden.

Het beeld van een man met flink postuur, integer en met klein brilletje, liet mij denken dat alle mannen met datzelfde postuur dan ook notaris zijn. Die herinnering had alle logica gedwarsboomd. Walste over alle nieuwe feiten heen.

Gefopt door mijn eigen brein.

Hotske, 15 oktober 2012

Levensverhaal.

Het is misschien wel het mooiste wat je hebt, jouw verhaal. Jouw levensverhaal is van jou en is uniek. Elke dag, elke periode wordt een nieuwe episode in je verhaal. Het begin, je ouders en gezin. De keuzes die op je pad kwamen, de passies die je vond. De liefde in je leven. Alles, meer dan het bewaren of het vertellen waard.

Ik heb meegedaan aan het project levensboeken, vertellers vertelden aan “hun” schrijver het verhaal van hun leven. Het is bijzonder als iemand zijn levensverhaal met jou wil delen.

Eén van de vertellers was achteraf zo blij, bijna opgelucht. Zo van daar ligt het, dat is mijn verhaal. Ik doe er een strikje om en bewaar het voor altijd in mijn hart. Ik heb mijn verhaal geleefd en ten volle beleefd. Ik heb gedaan wat ik dacht dat goed was, ik heb de liefde gekend. Ik heb verdriet gehad en ik heb van blijdschap genoten. En nu in de herfst van haar leven keek ze terug. Ze straalde en was trots op haar unieke verhaal.

Dat je je passies mag leven, dat je de donkere dagen kunt accepteren, dat je kunt genieten van de zonnige dagen, dat je achteraf blij en tevreden bent met je leven, dat is goed leven. Jouw levensverhaal, je mooiste bezit.

Bewaar je levensverhaal voor eeuwig in je hart. Of eigenlijk zeg ik: koester het en voeg nog een paar mooie hoofdstukken toe!

Hotske 8 oktober 2012

En Passant.

Ik las de zin “passanten in de tijd”. Ik was op slag verliefd op die diepzinnige woorden. Natuurlijk weet ik als geen ander, wat passanten zijn. Passanten zijn voor mij de mensen die in de zomer onze haven passeren en voor een korte tijd bij ons bivakkeren. Zij zijn passanten, die voor het moment deelgenoot zijn van onze omgeving en onze tijd.

We zijn ook passanten van elkaar, we treffen elkaar. Ieder loopt zijn eigen pad en zo nu en dan kruisen die paden elkaar. Dan passeren wij de levensloop van  de ander. En altijd is er invloed, het kan niet anders. Passanten, voor korte tijd of langere tijd in je leven maken deel uit van je leven.

In het leven zijn wij de passanten, van geboorte tot dood, zijn wij de passanten hier op aarde. We zijn gasten in de tijd. We vullen die tijd met wat er en passant op ons pad komt.

Als we vandaag dan toch de diepte ingaan, vraag ik me af: zijn wij de constante en passeert de tijd ons? Of is de tijd er altijd en zijn wij de passanten.

De enige constante is verandering, meldt een wijs gezegde. Niets maar dan ook niets is er constant, noch de tijden noch de passanten. De tijd is onze passant. En wij zijn de passanten in de tijd.

Lees dit nog maar eens, dat heb ik ook gedaan.

Hotske, 1 oktober 2012.