Een nieuwe jurk.

Met een prachtige nieuwe zomerjurk liep ze naar de paskamer. Nieuwe jurken zijn altijd mooi, maar deze was echt schitterend. Wit met hier en daar felle kleuren oranje en blauw. Een chique jurk ook, netjes gevoerd en met een mooie sluiting. Ze had hem nodig voor een feestje. “Ik ga trouwen”, zei de vrouw. Ze werd er verlegen van, zevenenvijftig jaar geleden was ze ook getrouwd en nu trouwde ze weer. Ik weet niet of het met dezelfde man is, maar ze moet dolgelukkig met hem zijn, want haar hele gezicht straalde. Bij de mouwloze jurk zocht ze een kobaltblauw vestje, want hij vindt blauw zo mooi. Ze klonk als een verliefd tienermeisje, dat net haar knappe prins heeft gevonden en zeker weet dat hij de ware is.

De kapper was besteld en nu wilde ze de jurk uitzoeken. Ze vertelde het met een beetje schroom. Want, zo meldde ze in het tussenzinnetje; mensen van onze leeftijd trouwen niet zo vaak. Statistisch gezien waarschijnlijk niet, maar met statistieken hoef je geen rekening te houden. Als je wilt trouwen, dan trouw je.

Met de mooie jurk zou ze het stralende middelpunt van haar trouwdag zijn. Maar, zei ze, ze wilde de jurk later ook weer aan. Het klinkt zo logisch en zo vertrouwd. Ik heb het vaker gehoord en ook zelf wel eens gezegd. Een schitterende jurk kopen voor één dag, voor één keer dragen, daar zijn we te zuinig voor. Wij willen de dure jurk vaker dragen. Zelfs prinses Beatrix en Koningin Maxima doen dat. Wel mooi van de Koninklijke dames. Maar als het je trouwdag is dan mag je de mooiste jurk dragen ook al is het je tweede trouwdag. Lieve vrouw met je grijze haren, misschien is je dochter al getrouwd en je kleindochter ook. Nu is het jouw dag, koop de mooiste jurk voor die éne dag.

De nieuwe trend.

Veel verkiezingsuitslagen en veel politiek nieuws op televisie. Maar plotseling beland ik in een prachtig filmpje, ik weet niet eens welk programma het is. Er is goed over nagedacht, het heeft meteen mijn volledige aandacht. Het gaat over de dromen die je hebt als je jong bent. En dan op een dag, zegt de stem die bij het filmpje te horen is, “op een dag besef je dat je de droom bereikt hebt”. Je ziet iemand in een kantoor en ook een gezin dat op vakantie gaat. En elke keer, zo lijkt de suggestie, is er weer een nieuwe droom, een volgende fase. Maar zo zegt de clou; als je elke dag weer dromen hebt over de toekomst, over later, dan ben je nooit in het NU.

Wat een mooie wijsheid, zo maar in een filmpje. Maar wat blijkt dan; het is een autoreclame. Het automerk weet ik niet meer, ik zat helemaal in de flow van de boodschap over leven in het nu. Tolle Eckhart schreef er boeken over en ook in de Bijbel staat; maak je geen zorgen voor de dag van morgen, want de dag van morgen zorgt wel voor zichzelf. Geen zorgen over dagelijkse dingen dus. Ook nu in deze tijd, hopen we met z’n allen de zorg over het dagelijkse “brood op de plank” een beetje te kunnen overstijgen.

Dat er dan een commercieel filmpje over het nu op de buis komt, is een mooie aanvulling op onze gedachten. Het is ook een mooi teken van onze tijd.

De commercie, de reclame, beïnvloedt ons. Maar wordt zelf door de tijd ook beïnvloed. We hebben een periode gehad, dat de legerprint in de mode was. Bedenk maar wat het met je doet, als de voorjaarsmode legerkleuren laat zien in plaats van pasteltinten.

In de tuin zie je nog duidelijker de trends. We hebben de kabouters in de tuin gehad en de Boeddha’s. Nu is de trend dat de tuin naar binnen wordt gehaald. De scheiding tussen binnenshuis en buiten wordt kleiner. We zetten allemaal meubels in de tuin. En een overkapping of tuinkamer zorgt ervoor dat we dichter bij de natuur kunnen leven. Dat is de trend; dichter bij de natuur, meer in het nu.

Als een mierenhoop.

Wer at wy op’e wrâld ek binne, oer us skynt deselfde sinne. In het Nederlands; waar wij ook zijn op de wereld, overal schijnt dezelfde zon. Een mooi gezegde en als je dan eens ergens anders bent dan op je eigen plekje, besef je dat we allemaal onder dezelfde zon leven. De één een beetje dichter bij de evenaar dan de andere, maar we zitten allemaal op het aardbolletje, beschenen door dezelfde zon. Voor de maan geldt hetzelfde, waar je op de aarde ook bent overal is dezelfde maan te zien. Wat dan wel weer bijzonder is dat de maan er anders uitziet. Vanaf de evenaar zie je anders naar de maan, je kijkt vanaf een ander punt op aarde naar de maan.

Op reis terug bracht het vliegtuig ons boven de wolken, aan de ene kant kwam de zon tevoorschijn en aan de andere kant een prachtige bijna volle maan. Zon, maan en aarde, en daar leven wij. Vanaf zo’n 11 kilometer hoogte vlieg je over water en land en besneeuwde bergtoppen. In dalen zie je kleine huisjes en hele kleine autootjes. En overal zijn mensen die in die huisjes wonen. Het lijkt op een mierenhoop. We rennen over de aarde. We werken, bouwen huizen, zelfs hele steden. Hier en daar zag ik een rij windmolens en overal schijnt dezelfde zon.

En zo druk als de mieren zich maken, zo druk maken wij ons ook. Over van alles, over Trump, over Erdogan, over onze buren, over je eigen toekomst en over de verkiezingen. En over de verschillen tussen de mensen, die in verkiezingstijd worden uitvergroot. Het wij en het zij. Ik weet niet of er in een mierenhoop een hiërarchie is. Het ziet er bij de mieren heel simpel uit, iedere mier doet zijn ding. Ze leven en laten leven en dat blijkt te werken, ook in het groter geheel. Wij zijn vergeten dat we allemaal van dezelfde soort zijn, allemaal mensen onder dezelfde zon. Gelukkig zijn er vliegtuigen uitgevonden, kun je zien dat we op mieren lijken.