Over kano's enzo.

Een gele bestelbus en een witte auto. Op zich geen wereldnieuws, maar het viel op. Het meest vreemde waren de steunen voor kano’s boven op de auto’s. Die steunen werden ook echt voor de kano’s gebruikt. Een tochtje maken eind november, is wel erg opmerkelijk. En ook niet helemaal zonder risico, het water is namelijk nogal koud met dit vriezende weer. Kano’s door de Luts en verderop was een Kerstmarkt. Ook daar was ik nog niet aan toe eind november, maar anderen gelukkig wel. Thuis stond de radio aan en ik hoorde bekende klanken, ik moest even nadenken, want het liedje hebben we elf maanden niet gehoord. Het was een Kerstliedje.

Kerstliedjes, een kerstmarkt en kano’s. Over die kano’s, de heren kanovaarders, maakte ik me het meeste zorgen. Op het moment dat de zon schitterend onder ging en het silhouet van ons dorp met kerktorens zichtbaar werd, miste ik nog steeds de kano-mannen. Hoogstwaarschijnlijk zaten zij in de één of andere kroeg, bij een knapperend haardvuur aan de berenburg en stamppot of zoiets, terwijl ik me zorgen maakte om mannen die zich bij mij niet hoefden af te melden.

De volgende ochtend, het was een mooie rustige zondagochtend, waren er nog steeds geen mannen met bijbehorende kano’s. De auto’s met kanosteunen waren stille wachtenden. Waarschijnlijk had de kroeg met het knapperend houtvuur en de berenburg ook bedden, ik weet het niet. Wat ik wel weet is dat iedereen maar wat doet, kerstliedjes voor 1 december. Prachtige Kerststukken terwijl ik nog in de herfst zit, kano varende mannen midden in de winter. Vroeger was alles overzichtelijker. Vroeger had ik het ook nooit over vroeger.

Wankelend geloof.

Ik ken haar niet, ten minste dat denk ik. Ik herken haar sowieso niet. Afgelopen week kwam de goedheiligman met zijn pieten naar ons dorp. Pieten zijn bij ons allemaal zwart, prachtig pikzwart. Bij ons geen veegpieten. Dat zou niet eens kunnen. Als je als kind, je buurmeisje met zwarte vegen ziet lopen dan is de geloofwaardigheid heel snel weg. Maar het meisje was dus prachtig zwart. Even wemelde het van de pikzwarte pieten. De rol voor de middag moest nog even wennen. Ze deden het trouwens allemaal fantastisch, maar het meisje zei; ‘goh dat ik dit vroeger allemaal geloofde’. Maar wat wil je? Alle mensen die je kent doen mee, je ouders, de juffen en meesters van school, het is op televisie en als dan al die mensen meegaan om de goedheiligman binnen te halen, dan twijfel je toch niet? Zelfs de burgemeester doet mee aan de vertoning. De politie is op de been en vaak is de brandweer paraat. Nu staat dit meisje, prachtig pikzwart geschminkt, aan de andere kant van het toneel en doet ze mee. Verbaasd over zichzelf dat ze vroeger zo goedgelovig was.

Het zou zo maar kunnen dat dit voor ieder weldenkend mens, de eerste ontgoocheling is, waar er nog vele volgen. We zitten in de fase waar van-boven- af niet meer zonder meer als waarheid wordt aangenomen. En wat is er mis mee, om de waarheid of je eigen waarheid, of wat jij voor waar aanneemt te onderzoeken of op z’n minst te bekijken?

Een greep uit het nieuws van afgelopen week; een groot gedeelte van de mensen vertrouwt de media, de nieuwsberichten, niet meer. Dat we met z’n allen goedgelovig waren blijkt uit de media rond de verkiezingen in Amerika. Verder in het nieuws; het door de regering opgelegde vaccinatiebeleid wordt in twijfel getrokken, met andere woorden, jonge ouders gaan nadenken over de inentingen van hun jonge baby’s. Ik noem verder geen voorbeelden en over wat je wel en niet geloofd mag je zelf nadenken. Een logische tip; als het over geld en macht gaat, dan mag je twijfelen.

Bij Sinterklaas gaat het niet over geld en ook niet over macht, dat je dan uiteindelijk gaat twijfelen als kind zijnde, dat betekent dat je zelf-denkend-vermogen zich ontwikkelt. En dat is een goed begin.

Het is aan jou!

Moet ik na al die woorden en na al die meningen ook nog iets over Trump zeggen? Ja, ik kan niet anders. En wordt het echt zo legendarisch? Waar was jij toen je hoorde dat niet Hillary Clinton de nieuwe president was? Op de vroege ochtend van de 9^e november vroeg iemand aan mij; nou, wie denk je dat er gewonnen heeft? Aan het woordje “nou”, had ik al genoeg. De stem van degene die het mij vroeg ken ik al langer dan 30 jaar, de toon was een beetje cynisch. Ik wist het antwoord dus al.

Een wereld werd wakker in een desillusie. Oftewel we waren op het verkeerde been gezet, we hadden niet goed ingeschat. We hebben de Amerikanen niet begrepen en nu is het hun president. Iedereen vindt er iets van, natuurlijk het gaat ergens over. Het gaat over de wereldpolitiek. En het gaat over de onvrede tegen de gevestigde orde, de zittende politici. Respect voor al die mensen, vroeger had een politicus aanzien en groot respect, dat is nu anders. Van mij respect; er moet toch geregeerd worden! Maar er is ook onvrede over het huidige systeem en daar hoor ik niemand over. De Jan met de pet, de gewone man, waar ook de gewone vrouw wordt bedoeld, die hebben grote weerzin tegen het politieke systeem. Men heeft het gevoel, en dat is veel riskanter dan als het over de ratio gaat, maar men heeft gevoel dat er over de hoofden van de gewone man/vrouw geregeerd wordt. Als dat zo is, dan moet je niet op populisten stemmen, maar dan moet je het systeem aanpakken.

Waar ik ook niemand over hoor is het volgende; er is globalisering, de wereld is onze achtertuin. Maar er is ook je eigen dorp of wijk. Als je hecht aan leefbaarheid, aan eigen zeggenschap, dan moet je daar iets aan doen. Het is mij te simpel om alleen naar politici en politieke systemen te wijzen. Want wat doe je zelf? Een tegenstem op een populist of ga je zelf iets doen? Jij maakt ook deel uit van deze wereld. Als je lid wordt van een energie coöperatie, zet je grote energiebedrijven buiten de deur en beslis je dus coöperatief. Als je zelf voor je eigen eten zorgt in een groentetuin of via een dorpstuin, heb je geen gedoe met handelsverdragen waar in staat dat het ene land meer antibiotica in het vlees mag hebben dan het andere.

Beste mensen, alle verkiezingen over presidenten, Tweede kamer of handelsverdragen laten zien dat wij niet meer blij zijn met deze systemen. Hoe het anders moet is een ontdekkingsreis van ons allemaal. Het mooiste is dat je mee kunt doen. Alles wat je plaatselijk kunt organiseren, doe dat dan ook plaatselijk. We moeten het nog uit vinden, maar zorgverlening, voedselvoorziening in eigen omgeving, geld-of ruilsystemen zijn het antwoord op de situatie in de wereld. Als globalisering te groot is, dan is de nieuwe tijd; klein beginnen. Veranderingen zijn nog nooit begonnen in de politiek, die begint altijd bij de mensen. Het is dus simpelweg aan ons. It is up to you! Het is aan jou!

Dag in, dag uit.

Ze zei het echt; ‘en dan is er alweer een dag van allemaal verplichtingen voorbij’. Dat de dagen voorbij vliegen dat weten we allemaal en nu december in zicht is, merken we ook dat de jaren snel voorbij gaan. Maar ze omschreef haar dag als allemaal verplichtingen. Eerst had ze gewerkt, daarna boodschappen gedaan, een afspraak bij de tandarts waar ze net op tijd was en ze moest nog met één van de kinderen naar logopedie. Ze zuchtte terwijl ze de verplichtingen opsomde. Ik voelde de zwaarte van haar dag. ‘En ook de hond moet nog uitgelaten worden’, zei ze. Lieve vrouw, we hebben het allemaal, soms is alles een moeten. Ik kon haar dag niet mooier maken en ook niet zeggen dat ik ook nog moest koken en dat er nog boeken naar de bibliotheek moesten en dat mijn zomerjas nog gewassen moet worden, dat helpt haar niet.

Het enige wat misschien een beetje helpt, is de manier hoe je er naar kijkt. Als je van alle moet-dingen toch de lol kunt in zien. Maar dat gaat niet altijd vanzelf. Bij haar niet, bij mij niet en bij jou niet. Deze vrouw is een prachtig mens en waarschijnlijk kwam het zinnetje er per ongeluk uit, maar het zette me wel aan het denken. Het is ook heel eerlijk, want we willen de buitenwacht laten zien, dat alles altijd van een leien dakje gaat. Maar dat klopt natuurlijk niet. Ik ken de vrouw, het is een sterke vrouw. Ze weet dat de dagen niet allemaal hetzelfde zijn, soms voel je je een rups, traag en zwaar klevend met al je voeten aan de grond, niet vooruit te branden. En soms ben je de vlinder en dartel je door het leven.

Zo gaat het, dag in dag uit.