De schipper.

Hij schildert zijn schip. Het lome weer past exact bij zijn doen en laten, niet dat hij onverschillig is, maar de relaxte houding van de man wordt versterkt door de warme zwoele dag. Het lijkt er op, dat hij de dagen neemt zoals ze komen. Hij schildert de donkerbruine stootranden van de romp van de tweemaster. De pot verf staat uit voorzorg in een emmer, de kwast ligt met jaren ervaring stevig in zijn hand. Hij kent alle plekjes en is zichtbaar één met het schip. De gerafelde afgeknipte spijkerbroek en een kapsel dat net ruig genoeg is past bij het schijnbaar zorgeloze bestaan van de zeeman.

Het bord op de kade moet groepen mensen lokken voor vaartochten op het IJsselmeer. Zou hij zorg hebben over klandizie? Zou hij zich afvragen of de groepen die geboekt hebben wel komen? Zou hij zich druk maken over nota’s die ook hij moet hebben? Zouden er in zijn hoofd gedachten spelen over de toekomst en of dit alles is wat hij uit zijn leven heeft gehaald?

Ik kon het hem niet vragen, hij kende mij niet. Het zou een absurde vraag zijn: heb je het naar de zin? Doe je wat je zou willen doen en haal je daar voldoening uit?

Zijn antwoord zou zo maar kunnen zijn: ach mensje wat maak je je toch druk, geniet van het goede leven!

Hotske

Gedrag.

U krijgt van mij echt geen lijstje met mijn grootste ergernissen. Ik houd er niet van, om over ergernissen te praten en een lijstje heb ik al helemaal niet. Maar dat er bij weggebruikers ergernissen bestaan dat is bekend. We gebruiken met zijn allen dezelfde weg en we moeten dus rekening met elkaar houden. Daar hebben we de officiële regels voor. Bovendien is er gedrag voor nodig, dat er voor zorgt dat we een beetje soepel en vriendelijk met elkaar omgaan op de weg.

Er is echter één actie, die ik vreselijk vind. Als ik op provinciale wegen rijd en er komt van rechts een auto aan rijden, die ook de weg op wil. En dan ook nog met een flinke vaart, waarbij ik maar moet afwachten of hij ook werkelijk op het laatste moment stopt. Dat vind ik echt vervelend. Ik snap dat niet, ik moet te veel vertrouwen op de laatste reactie van de andere bestuurder op het laatste moment.

Wat is jouw ergernis in het verkeer?

En stel dat verkeersgedrag ook iets zegt over het echte leven. Ben je snel agressief in de auto? Ben je dat dan ook op andere momenten? Vind je het lastig als iemand aan je bumper kleeft? Heb je er dan in werkelijkheid ook een hekel aan als iemand te dicht op je lip zit? Baal je er van als andere auto’s niet een beetje doorrijden? Ben je dan ook ongeduldig? Als je wegomleggingen irritant vindt, vind je het dan ook vervelend als dingen in het echte leven anders lopen dan je had verwacht?

Ik ben geen psycholoog, dat is ook niet nodig. Eén autorit zegt meer dan genoeg.

Hotske Batteram.

Waar en wanneer?!

U weet niet hoe mijn vrijdag er uit zag, waar ik was en wat ik deed. Het was niet opzienbarend of schokkend, zelfs niet opvallend, maar er is bedacht dat onze dagelijkse stappen in de gaten moeten worden gehouden. ’s Morgens al vroeg deed ik boodschappen, met de auto, zonder tomtom en zonder mobiele telefoon, dus niet te volgen. Er moest wel gepind worden, dus ergens in een grote computer staat dat ik om 9.24 aanwezig was in de plaatselijke supermarkt en genoeg saldo had om te betalen. Thuis gekomen heb ik ingelogd om mijn werk te doen. Weer wordt er in een grote computer geregistreerd, waar ik ben en wat ik doe. ’s Middags heb ik een afspraak in Leeuwarden. Ik weet de weg niet precies, dus gebruik ik de tomtom en neem mijn mobiel mee. Ik ben dus zowel voor de satellieten als voor de provider (van de mobiele telefoon) prima te volgen. En dat dat ook werkelijk gebeurt kon ik horen toen mijn provider mij belde en exact vertelde hoeveel belminuten en smsjes ik per maand verbruik.

In de namiddag weer thuis, daar was ik niet te volgen, denk ik. Geen computer, geen mobiel, geen tomtom, of zou de grote computer denken dat de auto met mij erin op de woonlocatie is? ’s Avonds nog een cadeautje kopen, even op de fiets, dus lekker onzichtbaar. Maar het pinnen verraadde weer mijn locatie. Het overzicht van de dag is compleet met beelden van camera’s die mij hebben “gezien” op wegen en in winkels.

Als iemand over tien jaar wil weten wat Hotske Batteram op vrijdag 7 juni 2013 deed en waar ze was, dan weet de grote computer dat allemaal. Big brother is, wérkelijk, watching you.

Eens kijken of ik komende week een dag onopvallend door het leven kan, geen computer, geen tomtom, geen mobiel, geen winkels binnenlopen, niet naar de bibliotheek, niet op de weg rijden, niet bellen. Zou er dan om 24.00 ’s nachts een melding uit de grote computer rollen? Opvallend gedrag: Hotske Batteram is vandaag nergens gesignaleerd?

Hotske 

Taart.

Normaal gesproken worden alle diensten die wij aan elkaar verlenen verrekend met geld. Zo is dat onze gewoonte hier en nu, en zo werkt dat ook. Maar soms is de hulp gewoon service en haal ik het niet in mijn hoofd om een nota uit te schrijven. Als aardigheidje komt er dan nog wel eens een flesje of een taartje onze kant op. Kanttekening op dit moment: u hoeft dit vooral niet als hint te lezen.

Op een gegeven moment kwam er een vrouw ons kantoor binnen lopen. Met wel een erg grote gebaksdoos, waar vast veel en ook heerlijk gebak in moest zitten. Denkend aan verse slagroom en vooral verse aardbeien, liep het water werkelijk letterlijk in mijn mond. In gedachten zette ik groot gesneden stukken taart op tafel. Ik kon me zo goed voorstellen hoe het vorkje met frisse verse taart mét slagroom richting mijn mond zou gaan. De smaak van de aardbeien lag al op het puntje van mijn tong. En met verse koffie zou de koffietijd een verrukkelijk gebeuren worden.

De vraag was of de taart een nachtje in onze koelkast mocht staan: tuurlijk. Sindsdien ben ik enigszins op mijn hoede als er iemand met taart aan komt lopen.

Hotske.