Column

Goedemorgen lieve trouwe lezers,

Vandaag een lang verhaal, een stuk over de stilte. Ik wens je veel leesplezier. Komende weken ontvang je geen column, de eerste is er weer in begin januari. Ik wens je fijne feestdagen en een geweldig 2013, vol licht en liefde en genoeg stilte.

Hotske

Stilte.

Dit onderwerp spookt al een poos rond in mijn gedachten. Ik moet daar wat mee dacht ik steeds. Het werd ook nog eens onderwerp van de maand van de spiritualiteit. In januari is "stilte" het thema. Jan Mulder mag zijn gedachten er over schrijven en ook Susan Smit heeft haar ideeën over "Stilte" al in de publiciteit gegooid. Mag ik ook?

Waar is dan nog stilte? Waar vind je nog echte stilte? Overal is muziek, overal is geluid. Winkelstraten lokken ons met sfeervolle klanken. In winkels is vaak uitgekiende achtergrondmuziek te horen, die er voor moet zorgen dat we ons goed voelen in de winkel, om vanuit die "goed-gevoel-emotie”, wat te kopen. Ooit liep ik een winkel binnen, de harde muziek was zo ontzettend indringend, ik kon niet meer denken. Ik wist niet eens meer, met wat voor bedoeling ik de spijkerbroekenzaak was binnen gelopen. Ik zocht zo snel mogelijk de uitgang weer op. Buiten voelde het heerlijk, de kou omhulde mij en langzaam kwamen mijn eigen gedachten weer in mijn eigen hoofd.

Overal en altijd is er lawaai. Altijd zijn er auto's die om je heen suizen, zelfs als je een frisse neus wilt halen. Joggers lopen vaak met hun oordopjes op, om zich af te sluiten? Maar dan hoor je de wind ook niet, die zachtjes om je heen waait. Je kunt niet luisteren naar vogels die je verwelkomen in de wereld van de natuur. Ik wil lopen door de wereld waarin ik weet dat de wind me begeleid, waar een kievit zich voorstelt met zijn eigen naam. Waar eenden kwaken en als ik te dichtbij kom, vinden zij in het rustig kabbelende water hun eigen plek.

En waar is dan mijn plek? Die is daar, midden in de natuur. Daar waar rust is, in de stilte van de natuur zijn geluiden, die passen bij de natuur. Die horen daar ook te zijn, de geluiden dragen jou naar je eigen plek in de natuur. En als je daar dan de stilte in een natuurlijke omgeving hebt gevonden, durf dan je eigen stilte op te zoeken. Daar vind je verleden, heden en de toekomst, daar liggen jouw antwoorden. Daar is jouw wereld.

Het is een gigaklus, het wordt ons bovendien niet gemakkelijk gemaakt. Televisie en media halen je weg bij je eigen ik. Ze schreeuwen de algemeen aanvaarde meningen de woonkamer in. Oordelen in een context van verwachtingspatronen overspoelen ons. In een wereld die schreeuwt om aandacht is het lastig zoeken naar stilte. Maar wat als je hele leven voorbij gaat, zonder dat je even stil bent?

Radiostilte zou het woord van 2012 kunnen zijn, het betekende dat politici geen zin hadden in geschreeuw en meningen van de media. Ze wilden in stilte op zoek naar een zo goed mogelijk akkoord.

Eén minuut stilte zou het antwoord moeten zijn in 2012. Antwoord op een vraag om respect voor elkaar. In een stilte van één minuut moeten we gaan beseffen dat we allemaal van dezelfde soort zijn. We zijn allemaal mens.

Retraite, een paar dagen in een klooster, zou het uitstapje van 2012 moeten zijn. Binnen de stilte van de oude muren, is het gemakkelijk om bij je eigen stilte te komen.

Wat is er mooier dan de stilte te vinden, jouw eigen plek. De natuur helpt je door de stilte als voorbeeld te geven. Vind het in jezelf. Wees jezelf. Niet een door de media en maatschappij gepolijst individu, maar vind in de stilte vanbinnen jouw werkelijkheid. Stilte helpt je daarbij. Wees er niet bang voor, laat je zo nu en dan omhullen door de stilte.

Stilte, zou de vernieuwing in 2013 moeten zijn.

Hotske, 17 december 2012

Sneeuw.

Het is koud en toch krijg je het er warm van, ja natuurlijk: sneeuw! Het prachtige natuurverschijnsel van witte vlokken die zachtjes naar beneden dwarrelen, niets kan zo sprookjesachtig dwarrelen dan sneeuwvlokken. 

Afgelopen week kregen we vroeg in de winter al een dekentje van sneeuw. Door die sneeuw, gaan handen als groet, hoger dan normaal. Door die sneeuw is de glimlach breder en door die sneeuw is er meer verbondenheid. De sneeuw, die de wereld zo mooi maakt, in een stilte die bijna hoorbaar is.

Ik genoot van de zon, de vriendelijkheid van de mensen en van de sneeuw. Ik hoorde zelfs muziek, kan er dan al geschaatst worden op een ijsbaan, waar ouderwetse liedjes klinken? Nee, het zijn de harde klanken van moderne muziek. Bouwvakkers hadden hun radio op hard staan. Op zeker een kilometer klonk het storende geluid over de prachtig besneeuwde weilanden.

Voor het werkplezier gun ik de harde werker echt wel een deuntje, maar ik snap nu dat bij sneeuw een echte winter hoort. Dan zitten de bouwvakkers in hun vorstverlet. En zorgt de sneeuw voor een pracht van een wonderlijke stilte.

Hotske, 10 december 2012

Over eten.

Deze week kom ik allemaal eetverhalen tegen. Paul Mccartney, de oud-beatle, heeft er zelfs een liedje bij gemaakt. Free-meat-monday, zingt hij, vleesloze maandag, heet dat vrij vertaald. Het klinkt, ja hoe klinkt dat, vleesloos? Dat klinkt alsof ik zelf ook geen vlees meer op mijn botten heb. In ons landje hebben we “plantaardig maandag”. Klinkt mij te aardig. In België hebben ze donderdag veggiedag. Een vegetarisch dagje dus.

Er is nogal wat bedacht over eten. En dat moet ook. Het is goed als we nadenken over wat we eten. Iemand zegt heel “poëtisch”, alles wat kan rotten is gezond. Er wordt bedoeld, dat als het in de natuur zou vergaan, dit eten in ons spijsverteringskanaal ook goed te verteren is. “Vers en van dichtbij” klinkt als eerlijk voedsel. Als we dan een variatie maken, die gelijk loopt met de seizoenen, dan ben je lekker gezond bezig.

Per generatie verandert ons eetgedrag, het is dus belangrijk wat ons kroost met de paplepel binnenkrijgt. Een beetje durf is niet verkeerd. Met heel veel smaak heb ik laatst zeewiersalade gegeten. Een beetje zoetig, er zitten wat sesamzaadjes doorheen en als je het leuk vindt; ik dacht echt de zee te proeven in een licht zilte nasmaak. Gezond is het zeker en ook weer eens wat anders. Bovendien is er genoeg.

Zeewierzondag is dat wat?

Hotske, 3 december 2012.

Bloemen.

Het zou hier vandaag over heel andere dingen gaan, maar ik zag een advertentie. Oftewel een filmpje floepte pardoes op mijn beeldscherm. De reclame, zo bleek later, wou mij verleiden tot het kopen van bloemen. Maar het eerste wat ik zag waren mannen. Vijf prachtige mannen. Niet van die jonkies, maar leuke échte mannen, strak in het vel. Dat kon ik goed zien want ze hadden een ontbloot bovenlijf. Eentje had een tuinbroek aan, zijn tepels waren niet zichtbaar. Ik vraag me af waarom mannen tepels hebben. Ik geloof namelijk niet in foutjes in de natuur. Ze hebben die dingen niet zomaar gekregen. Het was vast de bedoeling om als man en vrouw het kind te verwekken én te voeden. Wij maken er nu samen opvoeden van, zal ook wel goed zijn.

Maar de mannen liepen dus mooi te zijn in een bloemenkas, op dezelfde manier zoals vrouwen elegant tegen Porsches en andere snelle auto’s leunen. De vraag die ineens in beeld kwam, was: “mevrouw wat is uw lievelingsbloem?”. Weg intimiteit, in één keer een afstand door het “mevrouw”.

En dat terwijl bloemen zichzelf al verkopen daar hebben we geen mooie man voor nodig. Of die ene dan, die een pracht van een bos bloemen komt brengen.

Hotske, 26 november 2012

Mooi.

Soms ben je zomaar ergens op een moment op een plaats, wat je van tevoren niet bedenkt. Zo liep ik afgelopen week opeens in een museum. En ik weet nog steeds niet wat ik mooier vond het museum zelf of de schilderijen. De dames in de ontvangsthal ontvingen me allervriendelijkst, ik mocht een kaartje invullen met mijn top-vijf van mooiste kunstwerken. Ik ben geen kenner, maar weet wel wat ik mooi vind en wat niet. Mijn voorkeur ging naar blauw gekleurde schilderijen, waar dan vooral weer veel strand, lucht en water te zien was. Altijd mooie taferelen. Maar het mooiste vond ik een groot schilderij, heel modern, met de kleur rood. Niet dat harde rood en ook niet zo’n diepe warme kleur, maar een mooie neutrale kleur rood met tinten grijs. Het was zo’n kunstwerk dat met een grote sauskwast gemaakt moest zijn. Het was groot en strak met rechte lijnen. Ik vond het mooi.

Na een heerlijke kop thee ging ik huiswaarts. Ik liep uit het museum en genoot van de weidsheid van het landschap en van de mooie ligging van het museum. Het gebouw was strak. De waterpartij aan de voorkant liep in één lange rechte brede vaart aan de achterkant door. Aan beide kanten van het water was een voetpad. Het totaal was ruim opgezet, groot en strak met rechte lijnen, waar had ik dat meer gezien? Ik vond het mooi!

Museum Belvédère Heerenveen.

Hotske, 19 november 2012

Woorden.

De kracht van woorden is onvoorstelbaar groot. Met woorden wens je iemand een fijne dag. Met woorden geef je een compliment, je kunt er de liefde mee verklaren en woorden kun je gebruiken voor de mooiste liederen. Maar afgelopen week werd weer eens duidelijk dat de woorden die als pesten werden gebruikt het leven van een jong iemand totaal hebben verwoest. Hij zag geen andere uitweg dan de zelfgekozen dood.

Woorden zo snel gezegd, zo snel geschreven. Een columnist die de zelfdoding gebruikte als onderwerp in zijn column werd door zijn hoofdredacteur geen strobreed in de weg gelegd, hij had immers vrijheid van meningsuiting.

Maar ook al heb je volgens de wet recht om je vrije mening te uiten en is pesten geen strafbaar feit, gebruik je verstand en bedenk wat de kracht van je woorden is. Laat het positief zijn. Ook al mag je alles zeggen, vraag je af of het handig is om alles te zeggen. Bedenk in die eerste spreekwoordelijke tien tellen, wat de uitwerking van je woorden is. Eenmaal gezegd, zijn ze als een vogeltje uit zijn kooi, weggevlogen de wijde wereld in. Je kunt ze niet meer terug pakken. Je weet niet eens wat de kracht van je woorden is.

Wees wijs met je woorden.

Hotske, 12 november 2012

Aan-dacht.

Ik heb nog geen onderwerp. Nog geen enkele richting, nog niets gehoord waarvan mijn columngeest dacht: hé daar maak ik een maandagochtendcolumn van.

Ik dacht aan de heren Rutte en Samson en ik vroeg me af, of ze echt niet beter hadden nagedacht over de zorgpremie. Ik dacht aan de mensen in New York, aan de chaos en aan de gevolgen van Sandy. Gelukkig lastten slimme mensen de marathon af en gelukkig bedachten andere slimme mensen dat er ook via de computer gestemd kan worden. Ik dacht aan alle nieuwe politici die vandaag hun ambt aanvaarden.

En ik dacht aan die twee woorden: aan en dacht. En ik verwonder me erover dat die woorden verleden tijd zijn, mooier is om aandacht in het heden te gebruiken. Of eigenlijk is dat het allermooiste aandacht in het heden en wel nu! Doe alles wat je doet met de allerbeste intentie, doe het met al je aandacht. Gebruik je volle aandacht, dat is waar ik aandacht. Ik denk dat als je met aandacht werkt, leeft en liefhebt, je een wereld van verschil kunt maken, daar dacht ik aan.

Hotske, 5 november 2012

Smakelijk.

De bestuurders in ons land zorgen voor heel veel goede zaken. Ze nemen besluiten in ons aller belang en in het landsbelang. Men zoekt naar compromissen en overlegt wat heen en weer en dat noemen we dan democratie. En dat er ergens beslissingen moeten worden genomen, dat snap ik. En dat ze het goed bedoelen daar geloof ik ook nog wel in. Maar kom niet aan mijn dagelijkse brood.

De dames en heren politici hebben het er over gehad en het leek hen beter om het wettelijk toegestane zoutgehalte in het brood te verlagen. (van 2.1 naar 1.8 %, we krijgen per dag ongeveer 10 gram zout binnen, terwijl 6 gram het aanbevolen maximum is). Gelukkig lees ik dat de verlaging op aandringen van het bakkersgilde zelf is. Ik zie het al voor me, de bakkers nemen voor de aardigheid een broodje mee naar Den Haag. Vervolgens moeten ze met allerlei argumenten komen, waarschijnlijk ook wetenschappelijk onderzoek, dat het voor de mens van nu beter is om te matigen met zout. Dus gaat dat omlaag, een krabbel er onder en klaar.

De politici bepalen hoe zout mijn dagelijkse brood is. Gaan ze me ook vertellen welke tandpasta ik moet gebruiken, of welke koffie ik het lekkerste moet gaan vinden?

Ik word er kriegel van. Een paar generaties terug, wist iedereen zelf feilloos wat goed voor je was en wat niet. Bij griep en verkoudheid waren er van die oude wijze tips. Nu weten we dat niet meer, we weten zelfs niet eens wat er in ons brood zit. We bepalen niet eens zelf hoeveel zout er in de boterham zit.

Nou, smakelijk voor straks.

Hotske, 29 oktober 2012

Waarvoor?!

Ik zit achter mijn toetsenbord. Daar schrijf ik en daar werk ik, maar nu niet. Nu maak ik schoon. De spatiebalk is echt vies en de toetsen zelfs een beetje kleverig. De letters zien er oud uit en het is een wonder dat er vrolijke teksten uit komen.

Ik maak dus mijn toetsenbord schoon en ik denk maar aan één ding: hier ben ik niet voor in de wieg gelegd! En onze taal maakt het leven zo simpel, als je het maar leest! Want, zo vraagt de indringende tekst, waar ben je dan wel voor in de wieg gelegd? En de zin geeft aan dat je ergens voor in die wieg bent gelegd. Niets is voor niks. Alles heeft een bedoeling, toeval bestaat niet. Je bent niet zomaar voor de lol in dat wiegje gelegd. Het zou alleen handig zijn als je ook wist waarvoor.

Het heeft te maken met een levensopdracht vinden, en ja dat klinkt pittig op de maandagochtend, ik geef het toe. Je hoeft ook niet meteen te antwoorden. Maar bedenk eens wat jouw leven hier jóuw leven maakt? Wat zijn jouw passies, wat wil je in ieder geval bereiken? Waar zou je achteraf trots op zijn? Kan ook iets kleins zijn hoor. Een knipoog naar een toevallige voorbijganger doet ook wonderen! Naar een bekende is trouwens ook goed!

Wonderlijk dat we niet een briefje meekrijgen, zo van: Hotske, welkom op de wereld, jouw opdracht is dat en dat en dat. Als je er klaar mee bent, ga je weer terug naar af, of naar start, wat je wilt. Zo’n briefje krijg je niet in je handen, maar aanwijzingen zijn er wel. Je weet toch wat je leuk vindt om te doen? Je weet toch wat je waarden zijn en wat je wilt met je leven? Of je probeert het in ieder geval uit te zoeken. Die zoektocht is misschien wel het briefje.

Ik weet in ieder geval, waar ik niet voor in de wieg ben gelegd!

Hotske, 22 oktober 2012

Een beetje psychologie.

Ik wist het zeker, de man moest notaris zijn. Qua leeftijd zou het dan wel een notaris in ruste zijn, maar ik was zeker van mijn zaak. Nog voordat ik een woord met hem had gewisseld, zag ik in één oogopslag dat hij notaris was. Hij had het postuur van een notaris, de houding van een notaris en ook in zijn vrije tijd zag hij er onberispelijk uit. Zelfs zijn brilletje paste bij het beeld.

Ik was niet de enige, die vanaf het eerste moment de man zijn beroep scheen te weten. Het was dus vermakelijk dat de man zijn houding en uiterlijk voorspelde wat zijn werkzaamheden waren.

Op de dag van zijn vertrek, wilde ik mijn triomf vieren. Dat ik er faliekant naast kon zitten, bedacht ik niet eens.

Ik hoefde er niet eens zoveel voor te doen, het was een gemakkelijk bruggetje om van ons werk naar zijn werk te vragen. Ik weet niet eens meer wat hij deed, ik was te verbouwereerd om de man zijn woorden op te slaan. Notaris was hij in ieder geval niet!

Met nog steeds integere passen stapte hij uit mijn gezichtsveld. Toen wist ik het, hij leek op een oud-notaris, zijn houding was identiek aan die van een notaris uit een dorp, lang geleden.

Het beeld van een man met flink postuur, integer en met klein brilletje, liet mij denken dat alle mannen met datzelfde postuur dan ook notaris zijn. Die herinnering had alle logica gedwarsboomd. Walste over alle nieuwe feiten heen.

Gefopt door mijn eigen brein.

Hotske, 15 oktober 2012

Levensverhaal.

Het is misschien wel het mooiste wat je hebt, jouw verhaal. Jouw levensverhaal is van jou en is uniek. Elke dag, elke periode wordt een nieuwe episode in je verhaal. Het begin, je ouders en gezin. De keuzes die op je pad kwamen, de passies die je vond. De liefde in je leven. Alles, meer dan het bewaren of het vertellen waard.

Ik heb meegedaan aan het project levensboeken, vertellers vertelden aan “hun” schrijver het verhaal van hun leven. Het is bijzonder als iemand zijn levensverhaal met jou wil delen.

Eén van de vertellers was achteraf zo blij, bijna opgelucht. Zo van daar ligt het, dat is mijn verhaal. Ik doe er een strikje om en bewaar het voor altijd in mijn hart. Ik heb mijn verhaal geleefd en ten volle beleefd. Ik heb gedaan wat ik dacht dat goed was, ik heb de liefde gekend. Ik heb verdriet gehad en ik heb van blijdschap genoten. En nu in de herfst van haar leven keek ze terug. Ze straalde en was trots op haar unieke verhaal.

Dat je je passies mag leven, dat je de donkere dagen kunt accepteren, dat je kunt genieten van de zonnige dagen, dat je achteraf blij en tevreden bent met je leven, dat is goed leven. Jouw levensverhaal, je mooiste bezit.

Bewaar je levensverhaal voor eeuwig in je hart. Of eigenlijk zeg ik: koester het en voeg nog een paar mooie hoofdstukken toe!

Hotske 8 oktober 2012

En Passant.

Ik las de zin “passanten in de tijd”. Ik was op slag verliefd op die diepzinnige woorden. Natuurlijk weet ik als geen ander, wat passanten zijn. Passanten zijn voor mij de mensen die in de zomer onze haven passeren en voor een korte tijd bij ons bivakkeren. Zij zijn passanten, die voor het moment deelgenoot zijn van onze omgeving en onze tijd.

We zijn ook passanten van elkaar, we treffen elkaar. Ieder loopt zijn eigen pad en zo nu en dan kruisen die paden elkaar. Dan passeren wij de levensloop van  de ander. En altijd is er invloed, het kan niet anders. Passanten, voor korte tijd of langere tijd in je leven maken deel uit van je leven.

In het leven zijn wij de passanten, van geboorte tot dood, zijn wij de passanten hier op aarde. We zijn gasten in de tijd. We vullen die tijd met wat er en passant op ons pad komt.

Als we vandaag dan toch de diepte ingaan, vraag ik me af: zijn wij de constante en passeert de tijd ons? Of is de tijd er altijd en zijn wij de passanten.

De enige constante is verandering, meldt een wijs gezegde. Niets maar dan ook niets is er constant, noch de tijden noch de passanten. De tijd is onze passant. En wij zijn de passanten in de tijd.

Lees dit nog maar eens, dat heb ik ook gedaan.

Hotske, 1 oktober 2012.

You and I.

De kenner en echte fan snapt meteen dat dit een song van Lady Gaga is. Ingewijden weten ook dat dit mijn favoriete liedje van de dame is. En het gaat over haar en mij. Want ik was er bij! Al bijtijds was ik met mijn medereiziger naar Amsterdam afgereisd. Mijn maandag begon in de hoofdstad. We liepen door het vondelpark en we genoten van het nazomerse weer en van de rust. Ik wist dat het die dag met de rust snel bekeken was, dus ik genoot er bewust van. Ik maakte er zelfs vlakbij een vijver een zonnegroet. (een serie yogahoudingen) Ik voelde me meer dan in mijn element en in stilte wenste ik dat de lady ook toe.

We hebben, zoals dat bij een groot concert schijnt te horen, met nogal wat fans buiten op de stoep gewacht. Lieve kinderen en leuke jonge mensen maakten een praatje, waarbij het dan vooral over Gaga ging. Eindelijk konden we naar binnen en let wel, we kwamen terecht in de monsterpit. Voor maandag wist ik ook niet wat dat was, maar het is het voorste gedeelte waarbij je vlakbij de artiest bent.

Van heel dichtbij zagen we een overweldigende show, een spektakel van dans, geluid en licht. Bovendien zingt ze als een trein, ze heeft echt een dijk van een stem. Een vrouw die twee en een half uur lang haar show weggeeft. Ze geeft zich dan helemaal. Ze heeft contact met het publiek, ze praat en geeft een peptalk voor iedereen die het wil horen. En midden in die herrie, midden in de gigantische chaos, is zij in haar element. In haar is een rust, waardoor ze met haar fans in contact komt. En dat speelt ze niet, dat is echt.

Ze was in haar element. Je kunt dus altijd in je element zijn. Zijn wie je bent en wie je wilt zijn. In rust en in herrie. Heerlijk om te weten. Like you Lady Gaga.

Hotske, 24 september 2012

Geen column deze week.

Deze keer op de maandag geen column. Volgende week ga ik u erover vertellen.
Het wordt bijzonder dat kan ik u verzekeren.
Hartelijke groet,
Hotske.

Verkiezingen.

Nog twee dagen tot de verkiezingen. Dus ja het gaat hier over politiek en nee u krijgt hier geen stemadvies. Ook geen commentaar op commentaren en geen visie op visies. Geen barometerstand van de laatste peilingen en al helemaal geen winnaar van debatten. Het is geen wedstrijd! Het is ons land besturen en onze toekomst bepalen. Dus op woensdag gaan we gewoon naar de stembus. En laat je horen wie ons land voor de komende vier jaar mag besturen.

En daar maak ik me vandaag wel druk om, die vier jaar. Ja vier jaar zijn de dames en heren politici aan elkaar overgeleverd. En niemand trekt de stekker er halverwege uit. Ik vind dat niet kunnen. Dat kan op gemeentelijk niveau niet en op provinciaal niveau ook niet. Oké er stapt wel eens een wethouder op of er moet wel eens een gedeputeerde het veld ruimen. Maar dan kan het ingeslagen beleid door andere worden uitgevoerd. Daar komt geen nieuwe verkiezing van.

Na twee jaar is het politieke veld niet zo snel veranderd dat de zittende politici hun werk niet zouden kunnen afmaken. Je bent als tweede kamerlid voor vier jaar aangesteld en je klaart dus die klus.

Met die wetenschap kunnen ze gewoon aan het werk en hoeft een politicus ook niet zo hard te proberen om goed in de pers te komen. Hij zit toch voor vier jaar.

Hotske, 10 september 2012

Gewoon een gewoonte.

Ik trof haar op de markt afgelopen zaterdag. We raakten aan de praat over duurzaamheid. Ze vertelde dat anderen haar vast niet gewoon zouden vinden. Ze had iets met water. Ze vond het zo jammer dat wij het prachtige schone drinkwater gebruiken om onze behoeften door te spoelen. Ze had er wat op gevonden. Ze had een oude speciekuip op de kop getikt en stond daar in te douchen. Met dat douchewater spoelde zij het toilet door. Ik vind dat heel gewoon, zei ze.

Natuurlijk vinden wij dat niet gewoon, want het is niet ons aller gewoonte om in een speciekuip te gaan staan douchen. Maar als dat wel gewoon zou zijn?

Ik eet zoveel mogelijk groente en fruit van het seizoen. We zijn het gewoon gaan vinden om midden in de winter sla te eten of aardbeien.Maar is dat eigenlijk wel gewoon? Sla en aardbeien groeien niet in de winter daar heb je duizenden kilowatts elektriciteit voor nodig om zomergroenten in de winter te laten groeien. Als we het nu weer gewoon gaan vinden om groente en fruit te eten wat er op dat moment groeit. Dan wordt dat weer gewoon.

Nu vinden we het gewoon dat de computer de hele dag aan staat. Maar dat is het natuurlijk niet. Als je dat ding niet gebuikt zet je hem toch uit? Dat hoort eigenlijk gewoon te zijn.

We moeten nu bepalen wat gewoon is. Iets wat gewoon is wordt een gewoonte. Gewenning dus. We kunnen ons alles aanwennen. Wat jij gewoon vindt, wordt je gewoonte.

Hotske,

3 september 2012.

Zure appel.

  

Nou ben ik niet zo’n grote fruiteter, maar een appeltje gaat er altijd in. Dat dacht de 61-jarige man in kwestie ook. Op een mooie zonnige dag reed hij met zijn auto een tochtje. De feiten vermelden zelfs het type auto, een antieke Kever-cabriolet. Ik zie de man rijden in zijn auto, het dak eraf. Hij draagt vast een mooie pet, zo eentje die op de golfbaan niet zou misstaan. Hij had vast nog trots tegen zijn vrouw gezegd, dat hij nu een appeltje meenam voor onderweg. Zijn jarenlange verslaving aan de sigaartjes had hij getrotseerd.

Het leverde hem voorpaginanieuws op. Een agent in funktie, betrapte hem er op dat hij het elstar-klokhuis weggooide. Cameraploegen van RTL, SBS en van de Friese omrop, waren aanwezig bij de rechtszaak. Alsof het om een groot milieudelict ging.

Veel papier werd uitgeprint voor het schikkingsvoorstel en voor het verweer van de advocaat, misschien kostte het wel een hele boom. Veel kilometers werden er gereden om onze hoofdpersoon, de advocaat, de rechter en alle pers bij elkaar te krijgen. Lekker veel uitstoot. Een makkelijke rekensom wat er meer op het milieu drukt, het weggegooide klokhuis of onze doorgeslagen orde.

Is wel een erg zure appel deze elstar!

Hotske 27 augustus

6000

6000! zoveel mensen hebben sinds het begin van
mijn weblog op 8-11-11 gekeken op mijn weblog.
Ook gelezen hoop ik :-)

Bedankt alle volgers, het stimuleert me enorm.

Babypraat.

Hij huppelde van de man naar de vrouw. Hij werd aangemoedigd met woorden als: “toe maar” en “goed zo”. Je kon zien dat hij nog moest wennen aan de grote wereld want de handen van de man en de vrouw gaven hem de verwachte veiligheid. Toen ze uiteindelijk uitgespeeld waren, werd de fiets weer gepakt. Een heel ritueel van bandjes vastmaken volgde. En weer klonken allemaal bemoedigende woordjes als: “wat zit je daar mooi”, “en ja, nu gaan we weer een stukje fietsen”, “fietse-fietse-fietsen!!!”

Vooral de man was druk met het praten en met woordjes toespreken. Ik kreeg de indruk dat hij nu in de vakantietijd vooral de quality time pakte. Misschien was de verdeling voor de zorg in zijn nadeel uitgepakt en wilde hij nu vooral tijd met elkaar doorbrengen. Hij deed in ieder geval verbaal erg zijn best.

Nou begrijp ik nooit zo goed waarom je tegen een peuter zo mal gaat praten, op zo’n babyachtige manier met een hoog stemmetje, maar tegen een hond snap ik het al helemaal niet.

Hotske 20 augustus 2012

De liefde.

Dit epistel heeft een hoog zomergehalte en ik vraag me af of overpeinzingen in de wintermaanden een meer filosofisch karakter hebben. Maar vandaag is het een bouquetreeks-niveau. Het zij zo.

Alleen al van het woord “cruise” krijg ik romantische beelden; zonovergoten terrassen met heerlijk ijskoude drankjes, charmante obers die je rug ook wel willen insmeren. Ik keek dus met grote belangstelling naar het cruiseschip dat ging aanmeren in de kleine stad. De gasten waren behoorlijk op leeftijd en nadat de boot keurig was vastgelegd, zorgde het personeel ervoor dat ieder zijn eigen rollator kreeg.

De steiger was breed genoeg en zo slenterden er op een mooie zomeravond ineens allemaal ouderen door het stadje. Ze wilden allemaal het vrouwtje bekijken.

En ik bedacht dat als ze terug kwamen aan boord het al schemerig zou zijn. Zouden ze nog een glaasje port gaan drinken? Of een advocaatje weg lepelen? Zou er een zacht muziekje klinken in de grote zaal? Zou er nog iemand verlangen om te dansen? Zouden ze oog hebben voor het uitzicht met de lichtjes aan de horizon? Zouden ze plezier hebben en zouden er mensen dromen over Titanic-achtige taferelen? Hopend op een toevallige ontmoeting op het achterdek? Zouden ze dromen over de liefde in hun leven?

Ik had het hen wel willen vragen: heb je de liefde gekend?

Hotske 13 augustus 2012

Persoonlijk,

De meeste lezers van mijn column weten wel zo ongeveer waar mijn werk uit bestaat. Graag sta ik onze gasten te woord en ben nogal behulpzaam, zoals wij vinden dat dat hoort. De vragen zijn divers, van fietspomp of combinatietang tot wc-papier. Ik dacht dat ik het meeste wel gehoord had.

Maar vrijdag, stond ik plotsklap te klapperen met mijn oren. De man aan de andere kant van de balie vroeg: “mevrouw, heeft u siliconen?”. Hij zei echt: heeft u siliconen? Op dat moment stonden er drie mannen in mijn kantoor en ik wist me even geen raad. In gedachten ging ik razendsnel mijn lichaam langs en wist toch wel zeker dat alles echt is, tijd om te blozen had ik niet eens. Ik was blij dat er nergens een stukje stof te weinig zat en er niks was dat maar enigszins uitdagend genoemd kon worden.

Ergens in een uithoek van mijn brein kwam een beeld van een spuit met één of ander plakspul tevoorschijn. En ik vroeg me of dat dan allemaal van hetzelfde spul is gemaakt, siliconen en het spul dat in een siliconenkitspuit zit.

Ik heb de man naar de doe-het-zelf zaak gestuurd.

Hotske, 6 augustus 2012

Het dorp.

Twee uitnodigingen voor een reünie heb ik hier liggen. De ene is van een werkkring en het was een leuke club mensen. De andere is van mijn geboortedorp en dat vind ik heel bijzonder.

Want in de afgelopen maanden kom ik steeds mensen tegen die vragen: ga jij ook? De meest uit-één lopende mensen en ik besef dat wij allemaal een stukje gezamenlijke geschiedenis hebben. We hebben allemaal dezelfde herinneringen met een hoog langs-het –tuinpad-van-mijn-vader-gehalte. (van Wim Sonneveld-Het dorp).

Ik weet nog hoe we met alle kinderen uit het dorp rolschaatsten. Ik weet nog dat we bij Kees eieren haalden. Ik weet nog dat we schaatsten op de Opfeart en in mijn herinnering kon dat elke winter. Ik voel nog mijn koude tenen. En de geur van anijsmelk maakt het tafereel zo compleet. Ik ken de meeste huizen van binnen, ik weet in ieder geval wie er woonden en hoe de mensen heetten. Ik ken de kerk, zat er op de zondagsschool en heb geholpen met de grote kerstboom versieren. Jarenlang was het mijn vertrouwde omgeving, totdat mijn wereld groter werd. Met de gretigheid die bij de jeugd hoort keek ik om me heen en vond het dorpsleven te klein.

Een aantal jaren geleden sliep ik zomaar weer eens op de minicamping vlakbij het dorp. Ik hoorde de bekende geluiden, de trekkers van de boeren en de weidevogels floten hun naam. Ik rook het landleven en was weer het meisje van toen. Maar het meest indrukwekkende vond ik de kerkklok, die luidt nergens zoals daar in mijn dorp. En ik zie de kinderen opgroeien, ze fietsen en hebben plezier, ze kennen alle huizen en weten wie er woont.

De waardering voor het dorp en het dorpsleven is er. Nergens een dorp mooier, lieflijker en vertrouwder dan daar waar eens mijn wiegje stond.

Men kent mij als Hotske van Jan en Atsje.

30 juli 2012

Vakantiekaartje.

Twee tienermeiden pingen. Voor de iets ouderen onder ons: pingen gaat via de blackberry (mobiel) en is sneller dan sms, veel sneller dan mail en heel veel sneller dan de brief. De meiden hebben contact, ze weten alles van elkaar, van minuut tot minuut.

Pingt de één naar de ander; “k stuur een kaartje uit Turkije”, “ja leuk!”: is het antwoord. De ontvanger is dus al heel lang op de hoogte dat er een vakantiekaart per post onderweg is.

En toch is er de sjeu van een echte kaart. Omdat het een groet is buiten alle social media om? Waar moeite voor gedaan is met een persoonlijk geschreven groet? Of omdat het iets romantisch heeft, het wachten op een kaartje? Een relaxte manier van contact die niet direct een antwoord terug verwacht zoals de ping of een sms? Met ping en sms heb je direct contact, via de mail duurt het soms een paar uur, de post doet er in ieder geval een dag over. Mag de vakantiekaart er dan een paar daagjes over doen?

Het is zo duidelijk; bij de relaxte manier van een vakantie hoort een relaxte manier van contact. Bovendien heb je bij thuiskomst ook nog wat te vertellen.

Hotske, 23 juli 2012

Ons volkje.

Meestal rijd ik voorzichtig of in ieder geval met aandacht voor mijn veiligheid en die van een ander. Maar in een fractie van een seconde kan er van alles gebeuren. Ik reed van een parkeerplaats af, een andere bestuurder liet mij keurig voor gaan, zodat zij dan de parkeerplaats op kon rijden. Ik reed dus om die auto heen en plotseling was daar een fietser. Een snelle fietser. Hij reed midden op de weg en ik stopte voor hem om hem dan maar met zijn snelle vaart voorbij te laten racen. Hij stopt omdat hij schrikt van mijn auto opeens op straat voor hem. En hij roept iets naar mij. En ik schrik me de rambam, niet zo zeer van die fietser die zag ik al wel aan komen, maar meer van zijn uitroep. Hij riep letterlijk: “val dood”. Ik kon dat goed horen omdat het schuifdak van onze auto open was.

Gelukkig had de man zijn verwensing niet zo heel veel kracht, want ik leef nog. Maar ik schaamde me er een beetje voor om bij ons mensvolkje te horen. Denk eens aan een mierenvolk die piepkleine miertjes lopen om elkaar heen. Ze zijn erg druk, maar schreeuwen niet tegen elkaar en botsen nooit tegen elkaar aan. Of een zwerm vogels, zwaluwen bijvoorbeeld, die vliegen ook nooit tegen elkaar aan.

Hoe doen ze dat toch? Hebben ze een innerlijke afspraak die zegt wie waar is? Hebben ze een gevoel dat weet welke stap de ander gaat zetten nog voordat die is gezet?

Kom ik een dag later in een winkelstraat een man tegen. We lopen letterlijk recht op elkaar af. Ik wil rechts passeren zoals dat blijkbaar in ons systeem zit. Maar daar fietst zijn kleine dochtertje op een driewieler. Mijn gevoel geeft aan dat je niet tussen die vader en zijn dochtertje door loopt. Hij ziet mij twijfelen en we lachen om de malle situatie. Hij schikt zich naar mijn loop en maakt een kleine zijstap.

Zo kan het dus ook bij ons volkje gaan. Zijn we toch net als de mieren en voelen we de ongezette stap van de ander?

Moeten we wel goed voelen.

Hotske, 16 juli 2012

Kersen.

Je hebt kersen in soorten en maten. Een echte zomerse kers is heerlijk zoet, niet zo zoet als limonade, maar echt zoals een kers hoort te zijn. Wij kregen een bakje met kersen die de naam “kers” met recht mochten dragen. Zo groot en zo rijp en zo volzoet van smaak. Dit kostelijke fruit wordt naar Italië gebracht. Daar komt er een smakelijke chocoladelaag om heen, zodat wij ze ooit weer als kersenbonbon mogen eten.

Maar de echte kers op de taart van deze week was toch een andere. Een kers die al langer in het vooruitzicht lag. Die gaat over een vaartocht over het Slotermeer. Onstuimig is het enige woord dat omschrijft hoe de weersomstandigheden waren. Flinke golven en een dikke windkracht vijf. Voor het watersport minnend gezelschap geen enkel probleem, er werd juist van genoten.  De gesprekken aan boord waren geanimeerd, zoals alleen bijzondere gesprekken kunnen zijn. De sfeer was hartelijk, bij een kopje koffie vertellen wat je aan elkaar kwijt wilt. Vragen over wat je bezighoud, waarbij een luisterend oor en kennis duidelijk aan bod kwamen.

Een grote kers op de taart, een bijzondere belevenis die onze dagen een koninklijke tint gaf.

En om gepast af te sluiten: het genoegen was zeer zeker wederzijds.

Hotske 9 juli 2012

Kopzorgen.

Ik wil geen reclame maken voor het shampoomerk. Het is ook niet mijn bedoeling om het merk onderuit te halen, maar enige spot er mee drijven moet kunnen. Het shampoomerk heeft óf geweldige onderzoekers in dienst die werkelijk voor elk haartype een geschikte shampoo ontwikkelen óf ze hebben geweldige reclamemensen aan het werk. Dat er shampoo voor droog haar is of tegen roos, nou oké. Maar in het schap staan ook de volgende shampoos: “voor-in-laagjes-geknipt-haar” of “voor-normaal-haar-dat-snel-vet-wordt”. Het is echt waar, dat staat er echt op de plastic fles. Ook is er shampoo voor droog en beschadigd haar, alsof het haar door het leven getekend en beschadigd is, zo’n idee krijg je dan. Of één tegen gespleten haarpunten, hoe verzin je het? Oh ja, piraat- en prinsesshampoo is er ook, die niet in de kinderoogjes prikt.

En terwijl ik me sta te verbazen over slimme verkooptrucs, komt er een man naar me toe lopen. Hij zegt: “ik ben met vakantie en mijn vrouw wil douchen maar ze is het haarkapje vergeten, weet jij of ze die hier verkopen?”. Dat kapje gebruik je als je je haar niet nat wilt hebben. Ik wist het niet, maar ik vond het wel zo ontzettend lief van die man dat hij voor zijn echtgenoot zo attent was.

De vrouw boft maar met zo’n man, bovendien heeft ze in ieder geval vandaag geen zorg over shampoo.

Hotske, 2 juli 2012

Beklijven.

Het is een oud woord “beklijven” en ik ben bang dat het ook een oude gewoonte is geworden. Wie of wat beklijft er nu nog? Beklijven is zoiets als laten bezinken. Als je iets mee maakt, heb je even tijd nodig om dat een plekje te geven. Om de herinnering in het juiste laadje in je geest op te ruimen. Het moet even landen, zeggen we dan. Dat is beklijven.

Maar we hebben het druk, druk, druk. En voordat we een beetje kunnen nagenieten van iets moois of iets ingrijpends, is er alweer een volgende aktie of gebeurtenis. Nieuwe informatie en nieuwe prikkels in overvloed. Nieuwe dagen zitten helemaal vol. Momenten van beklijven zijn er niet.

Jaren geleden kreeg ik yoga van een schat van een lerares, één van haar bijzondere lessen wil ik graag delen. Als je inademt, duurt het een fractie van een seconde voordat je weer uitademt. Probeer het maar eens. Inademen, dan is er even niks en vervolgens adem je weer uit. Dat gaat automatisch je merkt het waarschijnlijk niet eens. Maar dit is het voorbeeld van hoe het in ons dagelijks leven ook behoort te zijn. Dat “even niks” dat is het moment van beklijven. Je maakt iets mee, een kleine of een grote gebeurtenis en in het moment van “even niks” laat je het op je inwerken en maak je er een mooie herinnering van.

Ik ga weer beklijven.

Hotske, 25 juni 2012

"De versten balon".

Wat verfomfaaid en nat kwam het kaartje op mijn bureau te liggen. De geschreven letters bijna niet meer leesbaar. Een klein stukje van de kapotte rode ballon zat er nog aan vast. Hilde haar school had een nieuw plein gekregen en om dat feestelijk te vieren hadden de juffen een ballonwedstrijd georganiseerd. En omdat ik me dat kleine grietje uit groep vier voor kon stellen, stuurde ik het kaartje terug. Ik schreef er bij dat haar ballon vanuit Noordwijk over het IJsselmeer was gevlogen en dat wij in Friesland, haar ballon hadden gevonden.

Ze schreef me weken later een kaartje terug. Haar “balon”, was niet de “versten”. Maar haar klas kreeg wel een kadootje, “30 min buiten speelen op het nieuwe schoolplein”, zo schreef ze. En ik kreeg ook nog de groeten van heel “noortwijk”. Ik vroeg me af of de juf op de landkaart had laten zien waar Balk lag, waarschijnlijk waren de beelden op google-earth op het digibord duidelijker. En ik vroeg me af of je een half uur op het schoolplein spelen een kadootje kunt noemen.

De kaart die ze me had gestuurd liet een paar plekken van Noordwijk zien met als achtergrond prachtige gele tulpen. En toen ik haar tekst las, die ze met veel moeite had geprobeerd netjes te schrijven, wenste ik haar een prachtig leven met nog vele kadootjes. Ze had mij er eentje gegeven in de vorm van de ansichtkaart. Dankjewel lieve Hilde.

Hotske, 18 juni 2012

Let je even op?

De natuur is stil. De vogels fluiten even niet. Zij weten het allang. Oude zegswijzen herinneren ons aan de wijsheid; het is een stilte voor de storm. De wind blaast door de bladeren van de bomen. Steeds krachtiger wordt de wind. Het waait niet zomaar wat. Boomtoppen worden heen en weer gezwiept. Donkere wolken komen aangerold. De eerste druppels vallen uit de lucht. Eerst nog voorzichtig, bijna als een waarschuwing van wat komen gaat. Een dikke donderslag kondigt het noodweer aan. Het hoost, het stormt, de natuur is de baas. Schuilen is de remedie.

Het gebeurt elk jaar weer. Een aantal dikke buien. Niet zonder gevaar voor de watersporter. Via buienradar wordt bestudeerd waar de hevigste buien gaan vallen. Alle weerberichten worden nauwkeurig bijgehouden.

En oké het weer kan soms echt snel omslaan. Maar altijd zijn er voortekenen van de weersveranderingen. Die je ziet, voelt en hoort! Maar als je constant buienradar checkt, zie je dan wel wat er om je heen gebeurt? Zijn we verleerd om te vertrouwen op onze eigen ogen? En checken we liever een app? Vertrouwen niet meer op onze eigen intuïtie en kijken we liever nog maar eens naar buienradar.

De vogels hebben allang een beschutte plaats gevonden. En wij? Let je even op? De stilte wordt altijd gevolgd door storm!

Hotske, 11 juni 2012

Voetbal.

Of je het nou leuk vindt of niet, of je er nou verstand van hebt of niet, ons land is in de ban van voetbal. Vooral media en supermarkten laten ons meegenieten van het Europees sportevenement. Winkels zijn oranje gekleurd en reclameacties staan allemaal in het teken van voetbal. Nou snap ik dat allemaal wel, de commercie wil ook wat. Maar dat zelfs de boterhamworst met voetbalafbeelding in het schap ligt?! Ja echt. Op gewone doordeweekse weken staat, ook tot mijn verbazing, een berenhoofdje op het ronde boterhamworstplakje. Nú is dat vervangen door een voetballend poppetje mét voetbal. Een beertje op de boterhamworst is, dacht ik, voor niet-makkelijk-etende kinderen. Is het plakje worst met voetballer om te zorgen dat sportminnend Nederland toch een fatsoenlijke boterham binnenkrijgt?

Maar goed, nu even over de mannelijke helft van de bevolking en een aantal vrouwen. Het zijn voor komende weken allemaal collega’s van bondscoach van Marwijk. Iedereen is deskundig en heeft legio adviezen. Als de beste stuurlui die aan de wal staan. Ik dacht van mijzelf dat ik daar niet aan mee deed. Maar mis, ik heb een goede tip voor de heren topsporters, die onze natie vertegenwoordigen.

Want als je dan voetbalt voor ons land, zing dan ook het lied van ons land. Uit volle borst! En als je niet kunt zingen, playback het dan. Beste voetballer, laat aan heel Europa zien dat je trots bent op het land waar je voor speelt. Laat aan je landgenoten zien dat je landgenoot bént. Bovendien is die anderhalve minuut zingen een meditatief moment. Ja echt waar!

Beste sportman, voel de adem diep in je longen, voel de grond waar je op staat. Zing en concentreer je op het Wilhelmus en op de wedstrijd. Laat de spanning uit je lichaam glijden en zoek de beste vorm voor de komende negentig minuten. Richt je op je team en speel!

Als iemand dit bericht even naar van Marwijk wil sturen, dan blijf ik wel aan de zijlijn staan, bij alle andere beste stuurlui.

Hotske, 4 juni 2012

Een beeld in woorden.

Ja, daar is die dan. Niet te geloven. Eigenlijk is het mijn grootste schrik. Hij zat zomaar tussen alle digitale afbeeldingen. Een pracht van een foto. En daar zit ‘em de pijn. Want dat ene beeld zegt meer dan duizend woorden. Ik wilde schrijven over genieten van kleine dingen. Van ’s morgens even met blote voeten door het natte gras lopen. Van de zon zo lekker voelen op je blote armen. Van genieten van zomerse dagen. En van kleine gekke dingen doen, die je dagen glans geven. Van eigenlijk de dikke regendruppels van de hoosbui van afgelopen week op je huid willen laten vallen. Ik houd ervan om dat te beschrijven. Verhalend schrijven. Hopend dat de lezer dan een beeld krijgt van wat ik heb geschetst. Maar nu is daar die ene foto, pats boem.

Oké, de foto: als een uitnodiging, om plat op je buik te gaan liggen. Het gras kriebelt aan je benen. De warmte van de zon voel je op je blote huid. De wind wiegt zachtjes al het groen heen en weer. Het liefst zou je in het gras willen blijven liggen en kijken naar de bloeiende klaver vlak voor je neus. En als je daar dan eindelijk genoeg van hebt, kijk je naar de hoge blauwe lucht waar kleine wolkjes zweven. Waar je altijd, ook al ben je allang geen kind meer, wilt kijken of je een herkenbare vorm van wollige schaapjes vindt.

Beste lezer, geen digitale afbeelding toegevoegd. U zult het moeten doen met mijn verhalende woorden, die een beeld hebben geschetst.

Hotske, 28 mei 2012

Als kinderen.

In het voorjaar wordt ons gezin nogal eens uitgebreid met jong leven. Dat is niet de bedoeling of gepland, maar dat loopt dan zo. Jonge beestje meestal van de gevederde soort worden in ons gezin opgenomen. Dit jaar bleef een eendengezin ouderloos achter. Vier kleine kuikens kregen bij ons een warm onthaal. Eén eendje is al een flinke eend, de anderen zijn helaas niet meer onder ons.

Dat ene kuiken leeft in het kantoor. Het eet, drinkt en piept zoals jonge eenden doen. Over aandacht heeft het piepbeestje geen klagen. Hij wordt bewonderd. Vooral door kinderen. Alle kinderen horen het piepgeluidje, op de één of andere manier worden ze er naar toegetrokken. Lieve kleine meisjes, stoere jongens, jonge en oudere kinderen, allemaal geven ze even hun volle aandacht aan het jonge eendje. Volwassenen kijken soms ook en vinden het vermakelijk, maar de volledige aandacht die de kinderen heel eventjes schenken aan dat kleine kuikentje is haast ontroerend.

Nooit snapte ik de bijbelse wijsheid beter dan afgelopen dagen toen ik de kinderen zag kijken met volle aandacht naar medeschepsels.

“Wordt als de kinderen”.

Hotske, 21 mei 2012

WC-papier en pannenkoeken.

Daar zit ik dan. Ik ben jaloers. En dat is niks voor mij. Ik gun een ieder zijn ding, plezier of wat dan ook. Maar ik ben simpelweg stik jaloers. Weet je op wie? Op schrijvers, die zich dagenlang in hun schrijvershol terug kunnen trekken. Die in alle eenzaamheid hele hoofdstukken schrijven, weer weggooien en weer opnieuw kunnen beginnen. De hele lange werkdag tot hun beschikking hebben. Die zich niet druk maken over eten, slapen en al helemaal niet over wc-papier en pannenkoeken.

Daar zit ik dan. Ik ben geen schrijfster die met schrijven de kost verdiend. Ik doe het lekker hobbymatig en voor de lol. En wees maar gerust ik stop nog lang niet. Maar ik moet eerst wel al het andere klaar hebben voordat mijn hoofd überhaupt gedachten kan pakken en mijn vingers woorden kunnen typen. Eerst moeten er pannenkoeken worden gebakken. Er moeten stage-werkkleren gewassen, die op maandag weer aan moeten. De w.c. moet schoon en de vieze vette borden moeten worden af gewassen. De boodschappen zijn al in huis, maar wc-papier en koekjes zijn vergeten. En er moet nog een economie-hoofdstuk overhoord worden.

Als het dan zondagochtend is en de lieverds zijn moederdag niet vergeten, dan smelt ik. De cadeaus zijn met de kinderen meegegroeid. Ik herinner me de knutselwerkjes van de kleuterklas, van onschatbare waarde! Daarna wordt vooral de drogist bezocht voor producten die herkenbaar zijn. Nu krijg ik erg mooie persoonlijke presentjes. Met grote zorg gekocht. Het mooiste zijn de boeken, ik ben er stil van.

Blij dat de pannenkoeken naar wens waren en dat ik met liefde voor ons grut kan zorgen. Dankbaar voor hun waardering. Heel speciaal dat ze zelfs weten met welke boeken ze mij een plezier doen. Ik heb geen schrijvershol nodig. De dagelijkse praktijk is goed genoeg voor een column.

Hotske, 14 mei 2012

Laat je kennen.

Drie mooie woorden: laat je kennen. Ze vormden zomaar dit kleine zinnetje. Maar wat een aardverschuiving in mijn hoofd. Ik ben groot geworden met “laat je niet kennen!” Kom op, je kunt het! Doorgaan, er vóór gaan. En als het dan even niet lukt: je laat je toch niet kennen!  Deze woorden “je niet laten kennen” hebben betrekking op het doen. En als je je dan wel laat kennen, wordt dat officieel vertaald als: iets doen dat toont hoe je op dat moment bent. “Laten kennen” heeft in onze taal dus vooral te maken met doen.

Maar lees de woorden eens goed: laat je kennen. Dat komt nadat je jezelf kent. Nadat je kennis van jezelf hebt. Je goede en minder goede eigenschappen herkent. Jezelf erkent. Als je jezelf dan kent, laat je dan ook kennen. Dan mag je laten zien wie je bent. Dit kennen heeft niets te maken met doen, maar heeft alles te maken met zijn. Laat je kennen, laat zien wie je bent. De wereld zou een stukje mooier en inspirerender zijn als we elkaar leren kennen.

Niet gekend zijn is misschien wel het grootste gemis in deze tijd.

Hotske 7 mei 2012

Bijzaken van afgelopen week.

Als je niet meer gedoogt kun je altijd nog droedelen. Dat zagen we afgelopen week. Droedelen is gedachteloos tekenen. Je kent het wel. Als je zit te wachten, wat papieren voor je hebt liggen, toevallig een pen in de hand, dan komen er van die kras-en streepfiguren op het papier. Iedereen droedelt wel eens.

Waar iedereen ook mee bezig is, ook tijdens belangrijke debatten, is smsen. De dames en heren politici smsen en twitteren wat af. Ik ben nog geen volger, maar ben wel razend nieuwsgierig naar hun digitale boodschappen. Zou het inhoudelijk zijn, of zou er zo nu en dan tussen zitten: “ ben weer laat thuis, sorry x” of “van harte, ben nog in de kamer kom in het weekend om een borrel”.

Of het smsje dat Maxime hoogstwaarschijnlijk naar zijn vrouw stuurde: schat, er komt zo een chauffeur, wil je mijn donkerblauwe pak meegeven? Want de heren wilden netjes verslag doen van het mislukken van hun missie.

Nog een bijzaak van afgelopen week is het zwarte schrift van Maxime. Geen secretaresse die van aantekeningen een verslag maakt, nee Maxime heeft zijn eigen schrift. Vast bij de Hema gekocht. Zo’n schrift met harde kaft. De kinderen moesten het maar naar het Rijksarchief brengen als hem iets overkomt. Dan kunnen we na 25 jaar lezen hoe Maxime de zeven weken Catshuis heeft beleefd.

Maar de helden van deze week zijn Sap, Slob en Pechthold, ere wie ere toekomt. Al hebben ook zij perioden van intensief droedelen gekend.

Hotske 29 april 2012

Schrijfwedstrijd!

Deze week geen column, maar een essay.
De Leeuwarder courant had een wedstrijd uitgeschreven in het kader van de Nacht van de Filosofie. De opdracht was om een essay te schrijven met als onderwerp "de ziel der dingen". Onderstaand kun je mijn inzending "De vrouw" lezen. Ik heb er een tweede prijs mee gewonnen. Ben er erg blij mee.

De vrouw

Haar witte jurkje danst om haar heen. Ze huppelt over het strand. Haar armen wijd. Samen met de wind zingt ze haar liedjes. Ze weet dat de hoge blauwe lucht boven haar is. Ze weet dat de meeuwen om haar lachen. Ze danst zoals ze haar hele lange leven zou willen dansen, met blote voeten op het zand. Vaak vergeet ze dat ergens bij de strandopgang haar sandaaltjes staan. Vaak vergeet ze de mensen en de wereld om haar heen. Ze lacht en haar ogen stralen. Haar ogen weerspiegelen haar ziel. Meisje in je witte jurkje.

Ze koopt appels, bloemkool en sla. Tomaten liggen nog in de koelkast. Ze is op zoek. Op zoek naar antwoorden. Wat is de zin van het leven? Ze werkt, checkt haar agenda, weer te vol. Haar dagen vliegen voorbij. Ze is op zoek. Als ik een ziel heb, waar zit die dan, wat doet die ziel voor mij? Snel naar de volgende afspraak. Opschieten ze is al laat. Veel tijd om na te denken heeft ze niet. Ze is op zoek, wat is mijn doel, waarom ben ik dan op aarde. Wat is mijn aandeel in de wereld? Ze strijkt de was. Ruimt de kranten van gisteren op en maakt aardappelpuree. Ze zoekt. Antwoorden op vragen. Wie ben ik en waarom ben ik hier?

Op een dag in de late zomer gaat ze naar het strand. Ze loopt langs de in surfpakken gehesen mensen die gaan kitesurfen. Ze hebben totaal geen aandacht voor de vrouw die alleen op het strand loopt. De harde wind duwt haar naar voren. Blaast het zand weg als in een zandstorm. De golven bulderen en roepen om aandacht. Het helmgras wordt heen en weer gezwiept en is machteloos onder de grillen van de harde windkracht. Ze is voorbij de surfers, voorbij de strandopgang, ze is alleen, helemaal alleen. Maar zo voelt het niet, ze voelt zich opgenomen in het moment. Uit haar mond vloeien zachtjes de woorden: “God wat is dit mooi”, en nog eens:” God wat is dit mooi”. Ze schrikt er een beetje van. Ze weet ook niet precies waar de woorden vandaan komen. Iets vanbinnen doet haar beseffen dat ze wordt opgetild, dat ze één is in het moment. Verwonderd door het geraas van de natuur. Een glimp van de ziel voor de zoekende vrouw.

Vandaag gaat ze op stap. Met haar dochter gaat ze een stukje autorijden. “Ik wil graag naar het strand”, had ze gezegd. Al zolang is haar wereldje niet groter dan de kleine woonkamer, de slaapkamer en het keukentje. Ze drinken een kopje koffie in de strandtent. In haar is onrust, in haar is de roep om op het strand te zijn. “Ik wil een stukje lopen op het strand” zegt ze tegen haar dochter. Maar moe, dat gaat niet met de rollator. “Neem me dan in de arm”, zegt de vrouw tegen haar dochter. Samen lopen ze de strandtent uit. De oude vrouw leunt op haar dochter, “wil je mijn schoenen uit doen”, vraagt de vrouw. Met tegenzin trekt de dochter één voor één de schoenen uit. De vrouw trekt haar kousen uit en voelt het koude zand onder haar voeten. De kou trekt omhoog naar haar knieën het doet bijna pijn. De frisse wind waait om haar blote kuiten. Stapje voor stapje loopt ze naar het water. De oude vrouw recht haar rug, ze lijkt sterker. Ze haalt diep adem, ze voelt de zoute zeelucht naar binnenstromen. Ze strekt haar armen wijd uit. Even is ze het meisje in haar witte jurkje dat nog zo gemakkelijk contact maakt met haar ziel. Even is ze de vrouw die zoekt en soms een glimp van haar ziel opvangt. Even is ze alles wat er is. Ze is haar ziel. Een ziel die weet. Weet wat het leven haar heeft gebracht en wat het voor haar heeft betekend. Wetend wat haar deel in het grote geheel is geweest. In haar ogen weerspiegelt de liefde voor het leven. De vrouw en haar ziel.

Hotske Batteram

Yn 't Frysk.

De Donald Duck is deze week in het Fries! Beter gezegd er is een Friese versie. De beroemde eend zegt dan: "hearken" en "leave santjin". Vertalen kan ik dat niet. Het is iets van: “och hoor” en “lieve zeventien”. In de Friese uitroepen zit verbazing, maar dat kun je er haast niet in leggen bij een vertaling. Knutselen met taal is prachtig. Maar vertalen is niet eenvoudig.

Gewoon zeggen dat een tafel poten heeft en dat daar stoelen om heen staan, dat is te doen. Dat kun je in honderd talen vertalen. Maar als het gaat om gevoelens beschrijven, vertellen wat je leuk vindt, of je een beetje blij bent of euforisch, dat is nog niet zo eenvoudig.

Afgelopen week kwam een Duitse mevrouw bij me. Ze had voor haar kleindochter een boekje over elfjes gekocht. De tekst was Nederlands, we hebben dat samen vertaald. Maar wat is nou het verschil tussen: “pret, lol en plezier”, hoe kun je dat met woorden zeggen? Schateren, grinniken, glimlachen en giechelen zijn allemaal vormen van lachen, maar krijg dat maar eens vertaald.

Ooit heeft de mens zich de taal eigen gemaakt. Dat was in de tijd dat er eten moest worden verdeeld en dat er overdag werd gejaagd. Het ging dan over praktische zaken, daar zijn duidelijke woorden voor. Maar om gevoelens te beschrijven dan is de taal niet altijd toereikend.

Gelukkig is er nog lichaamstaal, die moet dan maar aanvullen waar woorden stoppen.

Hotske 16 april 2012