Een beeld in woorden.

Ja, daar is die dan. Niet te geloven. Eigenlijk is het mijn grootste schrik. Hij zat zomaar tussen alle digitale afbeeldingen. Een pracht van een foto. En daar zit ‘em de pijn. Want dat ene beeld zegt meer dan duizend woorden. Ik wilde schrijven over genieten van kleine dingen. Van ’s morgens even met blote voeten door het natte gras lopen. Van de zon zo lekker voelen op je blote armen. Van genieten van zomerse dagen. En van kleine gekke dingen doen, die je dagen glans geven. Van eigenlijk de dikke regendruppels van de hoosbui van afgelopen week op je huid willen laten vallen. Ik houd ervan om dat te beschrijven. Verhalend schrijven. Hopend dat de lezer dan een beeld krijgt van wat ik heb geschetst. Maar nu is daar die ene foto, pats boem.

Oké, de foto: als een uitnodiging, om plat op je buik te gaan liggen. Het gras kriebelt aan je benen. De warmte van de zon voel je op je blote huid. De wind wiegt zachtjes al het groen heen en weer. Het liefst zou je in het gras willen blijven liggen en kijken naar de bloeiende klaver vlak voor je neus. En als je daar dan eindelijk genoeg van hebt, kijk je naar de hoge blauwe lucht waar kleine wolkjes zweven. Waar je altijd, ook al ben je allang geen kind meer, wilt kijken of je een herkenbare vorm van wollige schaapjes vindt.

Beste lezer, geen digitale afbeelding toegevoegd. U zult het moeten doen met mijn verhalende woorden, die een beeld hebben geschetst.

Hotske, 28 mei 2012

Als kinderen.

In het voorjaar wordt ons gezin nogal eens uitgebreid met jong leven. Dat is niet de bedoeling of gepland, maar dat loopt dan zo. Jonge beestje meestal van de gevederde soort worden in ons gezin opgenomen. Dit jaar bleef een eendengezin ouderloos achter. Vier kleine kuikens kregen bij ons een warm onthaal. Eén eendje is al een flinke eend, de anderen zijn helaas niet meer onder ons.

Dat ene kuiken leeft in het kantoor. Het eet, drinkt en piept zoals jonge eenden doen. Over aandacht heeft het piepbeestje geen klagen. Hij wordt bewonderd. Vooral door kinderen. Alle kinderen horen het piepgeluidje, op de één of andere manier worden ze er naar toegetrokken. Lieve kleine meisjes, stoere jongens, jonge en oudere kinderen, allemaal geven ze even hun volle aandacht aan het jonge eendje. Volwassenen kijken soms ook en vinden het vermakelijk, maar de volledige aandacht die de kinderen heel eventjes schenken aan dat kleine kuikentje is haast ontroerend.

Nooit snapte ik de bijbelse wijsheid beter dan afgelopen dagen toen ik de kinderen zag kijken met volle aandacht naar medeschepsels.

“Wordt als de kinderen”.

Hotske, 21 mei 2012

WC-papier en pannenkoeken.

Daar zit ik dan. Ik ben jaloers. En dat is niks voor mij. Ik gun een ieder zijn ding, plezier of wat dan ook. Maar ik ben simpelweg stik jaloers. Weet je op wie? Op schrijvers, die zich dagenlang in hun schrijvershol terug kunnen trekken. Die in alle eenzaamheid hele hoofdstukken schrijven, weer weggooien en weer opnieuw kunnen beginnen. De hele lange werkdag tot hun beschikking hebben. Die zich niet druk maken over eten, slapen en al helemaal niet over wc-papier en pannenkoeken.

Daar zit ik dan. Ik ben geen schrijfster die met schrijven de kost verdiend. Ik doe het lekker hobbymatig en voor de lol. En wees maar gerust ik stop nog lang niet. Maar ik moet eerst wel al het andere klaar hebben voordat mijn hoofd überhaupt gedachten kan pakken en mijn vingers woorden kunnen typen. Eerst moeten er pannenkoeken worden gebakken. Er moeten stage-werkkleren gewassen, die op maandag weer aan moeten. De w.c. moet schoon en de vieze vette borden moeten worden af gewassen. De boodschappen zijn al in huis, maar wc-papier en koekjes zijn vergeten. En er moet nog een economie-hoofdstuk overhoord worden.

Als het dan zondagochtend is en de lieverds zijn moederdag niet vergeten, dan smelt ik. De cadeaus zijn met de kinderen meegegroeid. Ik herinner me de knutselwerkjes van de kleuterklas, van onschatbare waarde! Daarna wordt vooral de drogist bezocht voor producten die herkenbaar zijn. Nu krijg ik erg mooie persoonlijke presentjes. Met grote zorg gekocht. Het mooiste zijn de boeken, ik ben er stil van.

Blij dat de pannenkoeken naar wens waren en dat ik met liefde voor ons grut kan zorgen. Dankbaar voor hun waardering. Heel speciaal dat ze zelfs weten met welke boeken ze mij een plezier doen. Ik heb geen schrijvershol nodig. De dagelijkse praktijk is goed genoeg voor een column.

Hotske, 14 mei 2012

Laat je kennen.

Drie mooie woorden: laat je kennen. Ze vormden zomaar dit kleine zinnetje. Maar wat een aardverschuiving in mijn hoofd. Ik ben groot geworden met “laat je niet kennen!” Kom op, je kunt het! Doorgaan, er vóór gaan. En als het dan even niet lukt: je laat je toch niet kennen!  Deze woorden “je niet laten kennen” hebben betrekking op het doen. En als je je dan wel laat kennen, wordt dat officieel vertaald als: iets doen dat toont hoe je op dat moment bent. “Laten kennen” heeft in onze taal dus vooral te maken met doen.

Maar lees de woorden eens goed: laat je kennen. Dat komt nadat je jezelf kent. Nadat je kennis van jezelf hebt. Je goede en minder goede eigenschappen herkent. Jezelf erkent. Als je jezelf dan kent, laat je dan ook kennen. Dan mag je laten zien wie je bent. Dit kennen heeft niets te maken met doen, maar heeft alles te maken met zijn. Laat je kennen, laat zien wie je bent. De wereld zou een stukje mooier en inspirerender zijn als we elkaar leren kennen.

Niet gekend zijn is misschien wel het grootste gemis in deze tijd.

Hotske 7 mei 2012