In verbinding met iedereen?

Ik zag haar zitten in de winkelstraat, ze viel op. Een mooie vrouw, krachtig ook. Haar grijze haar viel op de kraag van haar winterjas. Ze had iets vriendelijks. En als ze mij had gezien, had ik vast en zeker gedag gezegd of in ieder geval geknikt. Maar ze zag me niet.

De vrouw zag helemaal niks, alleen het beeldscherm. Ze zat op een bankje, de laptop op haar schoot. Ze had kunnen kijken naar het standbeeld van de beroemde dichter die ooit in ons dorp woonde. Ze had de voorbij lopende mensen kunnen zien, die hun dagelijkse boodschappen bij de slager en de drogist haalden. Ze had kunnen genieten van het licht vriezende winterweer. Ze had kunnen genieten van de mooie namiddag waarop het heerlijk was om nog even buiten te zijn. Ze had mij kunnen zien. Dan had ze, ik weet het zeker, een glimlach van mij gekregen.

Ze zat op een bankje en keek naar haar beeldscherm. In verbinding met de hele wereld. Maar geen contact met de wereld om haar heen. Mensen gingen winkels in en uit. Iemand zei; “het wordt frisser”. We waren met elkaar mensen, we merkten elkaar op. Zij maakte geen deel uit van ons, daar in de winkelstraat. Ze miste alle vriendelijke gezichten, ze miste een leuke toevallige ontmoeting en ze miste het genieten van de prachtige wintermiddag. Of ik moet het mis hebben.

Hotske Batteram.

Tolerantie.

Daar dacht ik deze week aan. Aan tolerantie. Of eigenlijk meer van; waar is dé tolerantie gebleven? Ik dacht er heel vaak aan. Maar wat is het nou precies? Google vertelde me dat de Dikke van Dalen zegt dat het verdraagzaamheid is. Verder vond ik als omschrijving; de bereidheid om andere mensen afwijkend te laten denken. En ook; het vermogen om iets te verdragen.

En ergens tussen alle omschrijvingen van “tolerantie” stond het woord “speling”. Het is het smalle speelveld waarin wij ons begeven. Daar waar je mag vasthouden aan je eigen overtuiging, maar waar nog een klein beetje ruimte over is, voor iets wat jij niet bent of wat jij niet kent of wat jij niet vindt! Daar in dat stukje tussenruimte dat speelveld, daar heb jij de ruimte om iets anders aan te horen. En er naar te luisteren. In ieder geval is daar ruimte voor iemand die anders denkt. Dat is tolerantie. Laten we het speelveld tussen de verschillen gebruiken om daar tolerant te zijn.

Het is niet te geloven, maar terwijl ik dit schrijf hoor ik een radio, zachtjes klinkt er een liedje. Ik moet me even op de tekst concentreren, het deuntje vindt zijn weg en de woorden worden krachtiger. Als harten een sprongetje kunnen maken, dan doet mijn hart dat nu. De tekst luidt; iedereen is van de wereld en de wereld is van iedereen. Een liedje van Thé Lau. En zo is het.

Hotske Batteram.

50 x Hotske de bundel

Deze bundel bevat 50 columns, een aantal nieuwe maar de meeste zijn in de afgelopen vier jaar geschreven. Met veel plezier schrijf ik over dingen die mij raken en die ik opmerk, vaak probeer ik er een diepere gedachte in te verweven. Mijn doel is, om met de wekelijkse column een glimlach te toveren op het gezicht van de lezer. De bundel is te koop voor € 7,50 

Ziet er mooi uit, toch?

Een gloednieuwe dag

Hoi, hoe is het? Ja goed, met jou ook? Korter kan bijna niet. Beleefd is het wel, ten minste dat vinden we. Maar je zou je de rambam schrikken, als het antwoord zou zijn; nou vandaag gaat het eigenlijk helemaal niet. Ik heb pijn in mijn kop, ben de huissleutels al twee dagen kwijt, er zit een virus in mijn computer en de antidepressiva die ik slik helpen voor geen meter. Ja, daar sta je dan met je beleefde vraag.

We blijven dus vooral zeggen; ja goed! Terwijl het echt niet altijd goed is. Al die lieve moeders, die hun vrolijke kinderen voor en achter op de fiets rond sjezen, zitten echt niet allemaal lekker in hun vel. Gebroken nachten, hormoonschommelingen, vermoeidheid en teleurstelling zijn maar een paar oorzaken. Dit geldt waarschijnlijk ook voor vaders, maar dan anders, denk ik.

Ik weet niet om hoeveel mensen het gaat. Maar zo nu en dan zit er een dag tussen, of dagen kan ook hoor, waarop je er even helemaal geen zin in hebt. Nou en dat kan, er is werkelijk niemand, maar dan ook helemaal niemand, bij wie het altijd alle dagen goed gaat!

Maar wees wakker op de gloednieuwe dag. Elke gloednieuwe ochtend biedt jou een gloednieuwe kans. Pluk die gloednieuwe dag. Zoals de zon met zijn oranje gloed een nieuwe dag aankondigt. Gloednieuw, het woord sprankelt van nieuwigheid en van kracht die voor de nieuwe dag bedoeld is. Pluk de gloednieuwe dag, hij is helemaal voor jou, gloednieuw!

Hotkse Batteram.

Een oude liefdesbrief.

Mijn geliefde en teer beminde minnaresse, zo begint hij zijn brief. Hij schrijft naar zijn vriendin of eigenlijk zijn verloofde. Hij vond het “wigtig te lesen dat het met haar gesondheid goed ging”. Er is dus een briefwisseling. Hij vertelt verder “ik leg in kamp Balouije”, het tegenwoordige Boulogne. En hij wenst vurig dat hun kamp richting Soes gaat dat is vlakbij Uitert, dat klinkt als Soest en Utrecht. Hij hoopt dat, zodat hij dan ”uren nader bij u, mijn geliefde” zou zijn. Het gaat om een liefdesbrief van een Friese militair. Hij schrijft aan zijn Sjoukje Hendriks uit Eestrum. Het is 29 augustus in het jaar 1811.

De brief ligt in het archief bij Tresoar. Daar ligt alles aan geschiedenis van Fryslan. Tresoar heeft een prijs gewonnen, de hoofdprijs zelfs, met de landelijke verkiezing van het archiefstuk van het jaar. Prachtig natuurlijk en nu kan iedereen de liefdesbrief lezen. Zou Romke Eelkes Zandstra ook zo openhartig geweest zijn als hij wist dat wij nu meelezen in zijn liefdesleven? Dat hij verlangt naar de “saterdag- en sondagavond”, mijn geliefde minnaresse?

Geachte heer Zandstra, het is meer dan twee eeuwen geleden dat u een brief schreef aan uw geliefde Sjoukje. Wij hebben u niet kunnen vragen of wij uw liefdesbrief mogen lezen. In 2014 zijn wij gewend aan het feit, dat nieuws op internet staat en dan is het voor iedereen te lezen. Wij hebben uw gevoelens, die u zo prachtig voor uw verloofde omschrijft, met respect gelezen. Het spijt ons zeer dat u uw geliefde nooit meer heeft gezien. En dat u in de strijd in Polen het leven liet. Wij danken u voor de prachtige brief die historisch een bijzondere waarde heeft en ons vertelt dat liefde een emotie is van alle tijden.

Hij eindigde zijn brief met “uw minnaar R.E. Zandstra”. Niet met; “kusjes”, of “jouw Romke” of een X.

Hotske Batteram