Bestemming.

Vakantie betekent even weg. Heel ver of dichtbij, je hebt een bestemming gezocht. Een enkeling gaat simpelweg op reis. Bootjesmensen en camperaars hebben de luxe om gewoon weg te gaan. Ze hebben hun huisje bij zich. Ze hoeven nog niet te beslissen, de bestemming is elke dag weer nieuw. Zeilers hebben het helemaal prachtig zij gaan, zoals het gezegde meldt; waar de wind hen brengt. Per dag afwachten hoe de wind waait. Een camperaar vertelde mij eens; eigenlijk moet je een paar dagen blijven waar je bent, dat is pas relaxen, doorreizen geeft onrust dan ben je nergens écht geweest.

Bestemming is voor iedereen anders, het klinkt als einddoel. Iets wat je wilt bereiken, waar je naar toe wilt, dat wat je bestemming is. Bestemming is ook je roeping, het woordenboek zegt zelfs; aangeboren aanleg. Je hebt een hele reis te gaan voordat je je eigen bestemming hebt gevonden. Luister vooral eens naar de vrouw van de camper; ze wilde een paar dagen blijven. Even tot rust komen. Je kunt je bestemming overal vinden, maar in de rust voel je het.

Kijk om je heen, het is fantastisch om in een heel andere omgeving te zijn. Maar je neemt jezelf mee. Altijd en overal. Ver of dichtbij, je bestemming moet je ontdekken. Je hebt een heel leven de tijd, lange reizen kun je maken of korte dagtripjes. Maar in de rust van het zijn vind je je bestemming en dat is de allermooiste reis.

Het echte leven?!

Opeens fietsen er allemaal kinderen over straat. Kinderen met plezier, kinderen met lol en maar ook kinderen met een lichte frustratie. WEG, SHIT, NEE, daar gaat er weer één, gemist, net zoals de vorige keer. Pokémon go is een nieuw gamespel. Het is niet alleen nieuw het is zelfs heel vernieuwend! Kinderen spelen het spel met een app. Ze moeten er voor naar buiten. Op hun beeldschermpje staat de plattegrond zoals op google maps en daar zien ze wezentjes, de Pokémon, die ze dan kunnen vangen. Er wordt buiten gespeeld, dat is mooi. Je ziet echt veel fietsende kinderen. Het is bijna ouderwets gezellig.

Maar in welke wereld leven ze dan? Zitten ze op hun fiets en doen ze een spelletje, of zitten ze helemaal in de gamewereld en zoeken ze naar Pokémon. Ik weet het niet, ik doe niet mee, maar ik denk dat de lijn tussen werkelijkheid en spel erg dun is. Bedenk maar hoe je het als kind zou vinden als er opeens een Pokémon voor je op straat staat, dan wil je die vangen. Het is een mooi zomerspel. De servers die de spelletjes nu moeten ondersteunen, zodat elk kind in Nederland het spel kan spelen, slaan op hol. Nog even uitstel.

Van alle dingen in de wereld, kun je je niet afwenden. Onze kinderen moeten leren wat echt is en wat schijn is. Ik kan niet beoordelen of het Pokémonspel daar aan bijdraagt of juist slecht is. Kinderen moeten spelen, grenzen opzoeken, ook de grens van de werkelijkheid versus gamewerkelijkheid. We kunnen ze nauwelijks helpen. Het enige wat we kunnen doen, is zo nu en dan eens vragen waar ze mee bezig zijn!

Zolang de mobiel aan staat, hoef je echter geen zinnig antwoord te verwachten.

Mooi Gaasterland.

Ze kan de emoties niet verbergen. Ik had verteld dat het prachtig fietsen is in Gaasterland. Langs het water of naar Oudemirdum door het bos. Ja, zei ze, ik ken het daar wel. Ze is niet de eerste, die met herinneringen aan Mooi Gaasterland bij ons aan de balie staat. Aan haar gezicht zie ik de grote impact van de vakanties naar Mooi Gaasterland. De villa en de gebouwen werden gebruikt als kinderkoloniehuis. Het was de bedoeling dat de kinderen wat konden aansterken in de zomer en dan weer naar huis. Het heette dat het vakanties waren voor de bleekneusjes.

Zeven jaar was ze, “er werd de hele dag op je gelet” zei ze. “En als je je eten niet op had, werd je in de douche gezet, en ook niet voor eventjes”. Toen wist ze het niet, maar ze kon bijna niet eten omdat ze last van heimwee had. Ze lustte ook geen pindakaas, schraapte dat met haar kleine nageltjes van de boterham en smeerde het onder de tafel. Maar na het eten werden de tafels gecheckt. Zes weken lang, de hele zomer naar Mooi Gaasterland. In de winter kwam er altijd een mevrouw bij hen thuis. Ze sprak dan af of het meisje weer naar Mooi Gaasterland kwam. Oh daar is ze weer, verzuchtte het meisje van toen. Nu nog komt de emotie sterk naar boven.

Vaak kwamen de kinderen uit grote gezinnen. Ouders waren waarschijnlijk blij dat één van hun kinderen een goede verzorging kreeg. Maar de afschuw is na vijftig jaar nog steeds te zien. Ze wilde nog een keer kijken, of het grote huis er nog staat. Van drie vrouwen heb ik deze verhalen gehoord, misschien hebben andere kinderen het wel goed gehad. Nu kun je er heerlijk ongedwongen eten in alle vrijheid.

Wel sterke vrouwen, dat jullie nu het leven rond maken en durven kijken naar trauma-ervaringen uit je jongste jaren.

Op de koffie.

Ze had een luide stem, daar kon ze niks aan doen. Ook de man praatte nogal hard. Alle klanten en het personeel konden hen horen. Winkelier is denk ik één van de mooiste beroepen, je kunt namelijk de hele dag mensen die in jouw winkel lopen, observeren. Vooral echtparen vind ik soms hilarisch. En dan vooral als ze alleen in de vakanties samen boodschappen doen. Dit stel ging werkelijk over alles in gesprek en iedereen kon het horen. “Zijn de suikerklontjes op, heb je nog wel wat voor bij de koffie, en wat als Jan en Ans komen?”

Zij had geen zin om te koken, maar hij wilde toch wel een fatsoenlijke hap. Zo ging het van gangpad tot gangpad, van het brood tot aan het bier. En toen schrok ik me werkelijk te pletter. Een enorm lawaai. Het was een absurd malle ringtone van de mobiel van de man. Misschien waren ze wel wat doof ik weet het niet. Hij keek wat wazig om zich heen, maar zij zei; dat is jouw telefoon! Hij nam op, met naam en toenaam, “ja, we zijn er, net aangekomen en we doen boodschappen”. De beller wilde de vrouw spreken. Weer het hele verhaal; “ja, we zijn net aangekomen, het is niet mooi weer, maar we maken er wel wat van, ja we doen nu boodschappen”. Er werd een nieuwe afspraak gemaakt, want ze waren nu met vakantie. “Volgende week vrijdag. Ja, dan zijn we er weer. Om tien uur op de koffie, ik maak er wel appeltaart bij, dat vind je lekker hé, nou doei”.

Ze ging verder; “dat was Loes, ze komt volgende week vrijdag koffie drinken, moet ik appeltaart maken, om tien uur.

We zijn allemaal op de hoogte.