Bij de Mac.

Soms heb je van die dagen, je begint er aan en weet niet wat er allemaal gaat gebeuren. Dat had ik afgelopen zaterdag. Onverwachts was ik onderweg en op een gegeven moment moest er echt wel gegeten worden. Natuurlijk herken ik ook de grote gele “M”, die aan veel snelwegen staat. En ik wist daar is iets te eten. Ik snap ook nog dat je de drive-in inrijdt want dat betekent “drive-in”. Ik begrijp ook dat er een loket open gaat waar het eten dan uit komt. Maar er moet eerst wel wat besteld worden. Dat staat dan op een groot bord, zag ik later. Ik, eh, was daar aan voorbij gereden. Er was ook geen auto die het vóór deed. Dus stopte ik bij het afhaalloket, en ja dan is het hele systeem in de war. Toch maar gezegd wat ik wilde eten, ook al kende ik de benamingen van de snacks niet. Ik heb betaald en of ik maar door wilde rijden. Een man bracht later, lopende, mijn warme hap. Ik kon er wel om lachen. De smaak vond ik ietsje minder. Tegen de medewerkster heb ik gezegd dat ik vaker zal komen om aan het systeem te wennen. Maar dat was gelogen, bedacht ik later, sorry. Ik vond het lastig en ongezellig ook. Ik wil niet wennen aan het drive-in-eet-systeem.

Bovendien is het helemaal niet verkeerd om eens een systeem niet te willen!

Hotske.

Een hoofdrol voor Piet.

Vorige week vertelde ik over bagage. Nu kan ik zeggen dat die bagage op orde was. Ik heb heerlijk gelopen langs de Zuid-Hollandse kust. Hagelbuien op blote kuiten, hoosbuien waar je nat van wordt en harde wind die me precies in de cadans van het lopen bracht. Ik heb genoten van kilometers strand. Langs bekende badplaatsen. Waar de strandtenten je laten geloven dat het altijd zomer is. Waar ik me kan voorstellen dat er zonovergoten dagen bestaan en waar alleen al het woord “boulevard” beelden van zwoele warme zomeravonden brengt.

En dan zijn er de ontmoetingen. Op de derde dag, de meest lastige voor spieren, overweeg ik om aan een fiets te denken. Dan moet je op zoek naar een fietsenzaak. Op dat moment komt er een politiebusje aanrijden, mijn hand gaat omhoog en de heren stoppen terstond. Ik vraag hen de informatie en zij wijzen mij, als goed diender, de weg. Dat blijkt nog niet zo eenvoudig dus word ik uitgenodigd in het busje en keurig bij de fietsverhuurder afgeleverd. Daar kennen ze geen systeem van fietsen verhuur, die dan weer op andere locaties in andere plaatsen worden opgehaald. Ik kan een fiets huren maar die moet ook weer terug. Daar schiet ik niks mee op. Ik bedank de man voor zijn informatie en sta weer op de straat. De heren politieagenten zijn natuurlijk vertrokken, zij spelen niet de hele dag mijn taxi. Er zit niets anders op dan lopend weer richting het strand. Natuurlijk gaat het dan ook regenen maar de moed laat ik niet zakken. Ik zie een aardig oud baasje. Hij doet de klep open van zijn rommelige auto en zijn hond springt erin. In de tien meters die ik heb te gaan, bedenk ik of ik de vraag kan stellen, of hij zijn hondje op het strand gaat uitlaten. Hij antwoordt dat hij niet naar het strand gaat, maar me wel wil brengen! En hij vertelt. Een paar jaar geleden heeft hij een hersenbloeding gehad en iedereen zei: dat wordt niks met Piet. Maar zo moet je niet denken zegt Piet. Nu rijdt hij elke dag naar zijn stukje land. Brengt het oude brood dat hij krijgt naar zijn beestjes. En het gaat goed met Piet. Hij is een tevreden mens, zo zegt hij zelf. Hij zet me af bij het strand en wenst me een fijne wandeling.

Ondertussen zijn mijn knieën weer in staat om mij over het strand te dragen. Ik heb genoten van mijn ontmoeting met de zee en van de ontmoetingen met mensen.

Hotske.

Bagage.

Wat kan een hoofd vol zitten! In mijn geval zijn het allemaal nog-te-doen-dingen. Niet dat ik lang wegga, maar de rugzak staat klaar. Nog steeds leeg, want ook dat vergt nogal wat denkwerk. Wat moet er mee en wat heb ik echt niet nodig. Ik wil niet mis grijpen en vind het fijn om mijn eigen spulletjes bij me te hebben. Droge, schone sokken zijn haast het belangrijkste. En een droge broek. Ik hoop maar dat de temperatuur toch ergens aan de behaaglijke kant zit, want lopen in een lange broek is als zonnen in een winterjas. En boeken, één boek moet toch mee kunnen? En een kladblok, stel dat er juweeltjes van zinnen in mijn brein belanden.

Voetstappen op het strand, de wind die me zachtjes duwt, of misschien wel hard. Kilometers wereld voor de boeg. Zo heerlijk, gedragen worden door de aarde. Helemaal alleen, zoeken naar de strook langs de vloedlijn, waar het zand harder is. Mijn voeten vinden het ritme dat bij mijn lichaam past. Gedachten dwarrelen en waaien weer weg. Diepe gedachten drijven boven. Soms denk je even niet en soms denk je even veel.

Het strand en ik, met mijn bagage. De innerlijke en de uiterlijke.

Hotske.

Grutsk op Ljouwert.

Culturele hoofdstad van Europa. Pas in 2018, maar we krijgen het er nu al warm van. Knap werk van de Ljouwerters en de vrijwilligers. Velen zullen hebben gedacht; ach we sjogge wol (we zien wel). Maar nu met deze boppeslag is heel Fryslan enthousiast en gaat ons Fryske bloed net even wat sneller door de aderen. Zo is de aard van de Friezen, als we ontdooien dan zijn we een trots volkje! Als een toerist mij vraagt naar de elfsteden, krijgt hij de schaatsverhalen erbij. Als iemand Friesland mooi vindt, bevestig ik dat letterlijk in alle talen. Als men vraagt of mijn naam echt Fries is, schroom ik niet om trots te zijn op mijn afkomst.

De Ljouwerter krante schrijft: “Leeuwarden heeft ingezet op mienskip, gemeenschapszin, en op het verbinden van mensen, duurzaamheid van cultuur en natuur, meer begrip voor diversiteit en identiteit”. Mooi streven, mooie woorden, goed gevoel. Beelden van iedereen die mee doet. Identiteit als kracht met ruimte voor verscheidenheid, jong en oud samen. Samen sterk, samen fier, samen trots. Grutsk heet dat in het Fries. En voor mij voelt “grutsk” net even dieper dan “trots”. Dat komt van mijn memmetaal. En der bin ik ek grutsk op.

Op naar 2018, met in februari een Elfstedentocht? Kan ook op skeelers langs de elf steden! Das nog es een evenement om grutsk op te zijn!

Hotske.

Over mooie schoenen.

Het was feest in het dorp en daar hoort een springkussen bij. Kleine meisjes hebben daar veel plezier. De schoenen uit, want dat moet. Het kleinste meisje wordt moe, laat zich uit het springkussen glijden en zoekt haar schoenen. Naast haar oude witte versleten schoentjes, staan prachtige sandalen. Nieuw en roze en zo mooi!

Het andere meisje stopt ook met springen, ze zoekt haar schoenen. Maar: “Heit, mijn schoenen zijn weg”. De vader ontfermt zich over zijn kleine meisje en is ontzet dat een ouder niet oplet als kinderen schoenen aantrekken.

De moeder loopt met het meisje over de markt, tot ze opeens naar haar schoenen kijkt. Wat heb jij nou aan je voeten, vraagt de moeder verbouwereerd. “Ik vind ze zo mooi”: zegt het meisje.

De schoenen worden teruggebracht, de oude sandaaltjes moeten weer aan. Er is een lesje geleerd. Je mag niet hele mooie schoenen aantrekken, die zomaar naast je eigen oude paar staan.

De moeder zal geschrokken zijn. De vader kreeg weer vertrouwen in de mensheid; niet met opzet gepikt. De meisjes gingen elk met hun eigen schoentjes naar huis. De één blij met haar teruggekregen schoenen, het andere grietje bezorgde ons een mooi verhaal over schoenen en gras dat altijd groener is bij buren en andere meisjes.

Hotske.