Een geschenk.

De paus noemt internet een geschenk van God. Ik kan me niet zo goed een beeld van een whatsappende paus voorstellen, of een paus die even zijn facebook checkt. Maar de beste man, ziet het grote voordeel van social media. “Omdat het zoveel mogelijkheden biedt andere mensen te ontmoeten en daar solidair mee te zijn”. Tsja dat is mooi.

Ook lijkt deze Paus Franciscus in de dialoog te geloven. Hij zegt dat het goed is om naar elkaar te luisteren, zijn voorgangers meldden nog dat internet goed was, omdat iedereen naar hén kon luisteren. Daar zit nog het oude opleggen van bovenaf in, nu in deze tijden is er ruimte voor een gelijkwaardige dialoog.

Eén van de mooiste dingen in ons bestaan is het delen van elkaars verhalen. Luisteren naar de verhalen van de ander. Je verhaal delen, dat is van wezenlijk belang. Ik vind dát een geschenk. Wij als soort, als de mensheid, hebben de capaciteit om onze verhalen door te geven. Daar waar het gaat om jouw passies, om je dromen en over de dingen die jou raken. Verhalen over jouw leven.

Verhalen maken ons uniek. Want iedereen heeft zijn eigen verhalen. Laten we die koesteren. Vertel jouw verhaal. Er is altijd iemand, die door jouw verhaal wordt geïnspireerd.  Elk verhaal is een geschenk!

Hotske

Een gat in mijn sok.

Hierbij mijn inzending van de schrijfwedstrijd van het tijdschrift Happinez. Uit honderden inzendingen werden drie winnaars gekozen. Mijn epistel zat bij de volgende twaalf. En werd gepubliceerd op de site van Happinez. Het onderwerp van de wedstrijd was: gedeeld geluk. Ik heb gekozen voor een heel speciale invulling, de jury heeft dat gewaardeerd. Erg blij met de vermelding.

'Een gat in mijn sok', door Hotske Batteram

Ik zie het pas op het moment dat ik mijn laarzen aantrek. De teen naast mijn grote teen prijkt triomfantelijk door mijn zwarte sok. Als eigenwijs, zelfstandig teentje steekt hij zijn nek uit en ik kan voelen dat hij blij is. Hij baadt vol genoegen in het daglicht. Even moet ik de strijd aangaan met een ingebakken verwachtingspatroon, om als keurig opgevoed meisje een nieuwe sok aan te trekken, maar het vrolijke vrijheidsgevoel van mij en dat van mijn teen wint. Ik ga dus op pad met een gat in mijn sok.

Als eerste kom ik in de supermarkt. Ik haal mijn boodschappen, en bij elke stap voelt mijn teen het ruwe leer van mijn laars. Zowel mijn teen als ik loop met een grote glimlach door de winkel. In de auto voelt mijn teen zich oppermachtig, ik heb het gevoel dat het gaspedaal door die ene teen wordt ingetrapt en dat hij met gemak de hele auto bestuurt. Op de terugweg ga ik even langs bij onze buurman, hij is al een aantal dagen grieperig en ik breng de man een mooie bos tulpen. Gelukkig is hij weer aan de beterende hand en we drinken samen een kopje thee, ik voor de gezelligheid en hij om de lastige koorts te temperen. En al die tijd geniet mijn teen van het gesprek, hij is aanwezig. En mijn teen zorgt ervoor dat ik ook aanwezig ben in het gesprek. Mijn gedachten tollen niet overal naartoe tijdens het praten, nee, mijn teen houdt me in het nu.

Tijdens het eten koken loop ik op sokken over de plavuizen die in onze keuken liggen. Mijn blote teen voelt nu werkelijk dat de plavuizen hard zijn, en een beetje afgekoeld nadat ze de hele dag voor warmte hebben gezorgd. En ik voel dat mijn teen intens voelt. Tijdens het eten wordt mijn teen alom uitgelachen, maar het deert ons niet. Zijn plek onder de tafel is prima en geeft even rust aan het bestaan. Opruimen en afwassen doe ik met net even iets meer plezier dan anders; mijn teen is erbij. Een van mijn kinderen kan het niet nalaten om het gewijde gat ruw open te trekken. Even voelt het als een aantasting van de privacy van de tenen, maar al gauw zijn ze medespelers in het spel van de eigenwijze teen. Ze genieten van de naaktheid en als ik op de bank zit, met mijn benen languit, prijken er vijf blote tenen omhoog. De koele lucht van de kamer voelt zoveel fijner dan de muffe warmte van de sok. Ik glimlach om mijn tenen en om mezelf.

Door de eigenwijze teen heb ik mijn dag bewuster beleefd. Mijn zintuigen deden mee vandaag, ik voelde het ruwe leer en de lucht, ik raakte de plavuizen. Maar bovenal voelde ik de vrolijke vrijheid.

Mijn kleine teen was vandaag groots aanwezig.

Geluk zit in een klein gaatje.

Hotske Batteram

Over Dan.

Ja, Dan Brown. Schrijver van schitterende boeken. Hij schrijft over mysterieuze complotten, geheime religieuze genootschappen en spannende extreme gebeurtenissen. Meeslepend tot aan het laatste woord. Ik kon de verleiding dan ook niet weerstaan toen de verfilming van zijn boek, de Da Vinci code, op televisie kwam. Maar die vond ik te gruwelijk. Geef maar de boeken met mysteries en de beleving, de beelden hoef ik er niet bij.

Als ik mij dan verdiep in alle verhalen, zou ik maar wat graag in het hoofd van de auteur willen kijken. Wat gebeurt er in dat brein?

Het is een heer, dat moet gezegd worden. Zijn tweedjasje verraadt zijn stijl, waar ook de coltrui in past. Een keurige verschijning, iets statigs ook. Met een milde glimlach op zijn gezicht. Waarschijnlijk is de man beter op zijn gemak tijdens zijn jarenlange onderzoek voor weer een nieuw boek. Of zit hij het liefst in zijn eigen vertrouwde schrijfkamer. Maar hij heeft mijn aandacht. En als hij in Leeuwarden aankomt, kijkt hij dan om zich heen, of er een scene gespeeld kan worden op het station? Heeft hij zich verdiept in het leven van Mata Hari? Wil hij uitzoeken wie Bonifatius is? Probeert hij zijn voorliefde voor het Friese paard in het verhaal te weven? Zou zijn hoofdrolspeler in het Rijksmuseum, een zekere Danique de Bruin tegen het lijf lopen? Lijkt me een mooie naam, afgeleid van die van de auteur. Kan er ook nog wat romantiek toegevoegd worden.

Maar, vertelt het interview, “hij schrijft alleen boeken, die hij zelf zou willen lezen”. Wat een simpele veelzeggende conclusie. Erg inspirerend! 

De trend watchen.

Dat lijkt me een geweldig beroep; trendwatcher. Je bedenkt welke oude trends uit zijn en wat voor nieuwe er aankomen. Met een beetje filosoferen over wat er in ons brein gebeurd en inleven in het gedrag van onze natie, kom je denk ik een heel eind.

Afgelopen jaar was de mode zo fel van kleur, dat is nu echt uit. In het voorjaar en in de zomer van 2014 zijn het vooral de pasteltinten die het modebeeld gaan bepalen. Goh, mooie zin. Dat lijkt echt wel een tekst van een trendwatcher. We gaan verder. 

Alle soorten koffiepads en smaakjes van Wiener melange tot en met koffie met chocoladesmaak hebben we nu wel gehad. We gaan weer gewoon verse koffie zetten, die ruikt naar bonen. Zodat iedereen ook weer weet dat er bonen gemalen worden om uiteindelijk als koffie te eindigen. 

Nieuw is ook de verandering in social media. In 2013 waren er al mensen, die genoeg hadden van het altijd maar online zijn. De mobiel en ipad staan vaker offline. De nieuwe trend zal zijn om maar één keer per dag je mail, sms en twitter te checken. 

Verder gaan we vaker groenten van het seizoen eten. We snappen dat dit gezonder is en minder belastend voor het milieu is. Bovendien wordt zelf tuinieren een hype. Ook al is het op een klein balkon of op de vensterbank, overal worden krulsla, piepkleine tomaatjes en bieslook gekweekt. 

Hoorde het kuddegedrag nog bij de afgelopen jaren, vanaf 1 januari wordt het zélf denken een trend. Nadenken over wie je bent en wat je doet hoort daar ook bij. Het opnieuw ingevoerde speelkwartier, zal daar zeker bij helpen. Voor jong en oud, tijdens het werk maar ook op vrije dagen. Een kwartier naar buiten en vooral buiten de lijnen doen en denken en buitensporig veel plezier maken.

Stiekem vermoed ik dat trendwatchers hun beste bedoelingen als nieuwe trend voorschotelen, om op die manier hun dromen te verwezenlijken. Ook dat is nieuw dromen waar maken wordt belangrijker dan doelen bereiken.