Bramen enzo.

Wat gaan we eten? Op het aanrecht staat een doosje champignons. Ik weet het niet, die champignons die doe ik wel ergens doorheen. Het gaat me alleen om het doosje. Want met het lege champignondoosje mag ik bramen plukken. Bramen plukken is in ons land verboden, je kunt er een maand voor in de cel! Je begeeft je namelijk op het pad van de stroperij, iets meenemen uit de natuur wat niet van jou is. Een boete kan zomaar 4100 euro zijn. Maar een paar bramen plukken, niet meer dan wat er in mijn leeg champignon doosje past, dat mag wel van onze overheid! Natuurlijk moet er ook nog even op onze angst ingespeeld worden; we zouden zo maar dood kunnen gaan aan vossenlintworm, omdat de vos op de bramen plast. Het gaat ook nog over paddenstoelen, want het is helemaal onverantwoord om giftige paddenstoelen te eten. Misschien moeten we dat dan weer leren, wat we wel en niet kunnen eten uit de natuur! Dat we niet 20 potten bramenjam op de plank hoeven, want dat heeft niets te maken met; genoeg is genoeg. We weten niet eens meer waar het verse fruit goed voor is. Google vertelt mij dat bramen het gezondste fruit op aarde zijn! De braam zit namelijk vol met vitamine A en C!

Eerst mag ik van de overheid geen bramen plukken, dan moet ik in een grote encyclopedie, het wereldwijde web, opzoeken of die bramen gezond zijn en dan besef ik dat we wel erg ver van de natuur zijn afgedwaald. Ik mag zelf niet bepalen wat ik eet van de natuur en ik weet ook niet eens meer of het goed voor me is.

Mijn vingers zijn een beetje paars, zo’n donkerrode paarse kleur. En de vitaminen voor vandaag heb ik ruimschoots binnen. Ze zijn heerlijk.

Vakantie, maar waarom?

Je weet nooit precies wat vakantiegangers beweegt om op reis te gaan. Het lijkt tegenwoordig meer een gewoonte. In januari/februari wordt een datum gepland, weer of geen weer, zin of geen zin, de datum staat vast. We gaan op vakantie. Een locatie moet worden bedacht en plannen moeten worden gemaakt. En misschien weten de reizigers onder ons hun eigen motivatie niet eens. Dat we als tegenhanger van het ritme van werk even een rustpunt nodig hebben, dat lijkt een logisch feit. Maar om dan dagen te reizen, op veel te drukke wegen, mooie plekken proberen te bemachtigen, geen eigen bed als thuis te hebben en niet je eigen gedoetje, tja dat klinkt niet als rustpunt. Wat willen we dan? Iets beleven, zoals alle andere vakantiegangers, die prachtige foto’s op facebook zetten? Willen we ontdekken, omdat we met eigen ogen willen zien wat er buiten onze landsgrens is? Willen we even iets anders dan opstaan-douchen-aankleden-werken-eten-slapen? De constantere warmte van het zuiden opzoeken, omdat je dan buiten kunt zijn, zonder op je weer-app te kijken? Er moet een manier zijn om uit te zoeken wat de vakantieganger beweegt?

We vragen aan elkaar; “waar ga jij heen met vakantie?  Een betere vraag is: waarom ga jij met vakantie? Beetje anders, maar wel leuk. Je moet er even over na denken. Maar elk antwoord is goed, want het is jouw vakantie! 

Boekverslaving.

Eindelijk heeft mijn stapeltje boeken weer een acceptabele hoogte. Alleen al het weten dat er boeken liggen om nog gelezen te worden, vind ik een rijkdom van het leven. Ooit hoorde ik een man in een boekenwinkel zeggen dat hij altijd een stapeltje boeken had. Ik zag het al voor me, een beetje een saaie bank met een oud rond donkereiken tafeltje met zo’n gehaakt dun kleedje. En daarop lagen naast het ouderwetse leesbrilletje, de boeken van de man. Hij las ze ook door elkaar en dat was fijn om te horen. Dan ben ik niet de enige die een beetje doldwaas boeken leest. Dat door elkaar heen lezen is trouwens nog wel eens een uitdaging. Ooit las ik twee boeken tegelijk die beide in het bos afspeelden, ook beide verhalen werden nogal bloemrijk verteld. Dus veel bomen en veel vergezichten, toen raakte ik mijn hoofdpersonen in het bos kwijt.

Vroeger keurde de Kerk het lezen door het gewone volk simpelweg af. Het was tijdverspilling en je zou er eens verfrissende ideeën van kunnen oppikken. Maar goed dat ik toen niet leefde. Maar het werkt wel verslavend. Als ik nu in een boek zit, de laatste drie bladzijden nog even niet lees, omdat het dan jammer is dat het uit is en ik de hoofdpersonen nog even bij me wil hebben, dan lijkt dat op verslaving. Het lijkt ook op verslaving als je chagrijnig bent als er niet een nieuw boek ligt te wachten. Een vorm van verslaving is het ook als je werk uitstelt om toch nog bladzijden te lezen of gewoon niet naar bed gaat omdat je nog een hoofdstuk uit moet lezen. En het is zeker een verslaving als je smoesjes bedenkt om thuis te blijven, om dan in het boek te verdwijnen.

Er zit een kern van waarheid in dat lezen een gevaarlijke bezigheid is, maar een mens moet zich ergens in kunnen verliezen. 

Het grote waarom.

Zaterdagochtend, ik zie hem fietsen, een klein ventje. In zijn hand een vishengel. Hij fietst het dorp uit, op zoek naar een visplek. Een rugzakje mee, met vast een boterham en een pakje drinken ofzo. Hij gaat vissen. Stoer en alleen de wereld in, op zijn manier. Ik hoop dat hij wat vangt, maar ik hoop vooral dat hij nog lang mag vissen. En zelfs als oud mannetje zijn hengel uit mag gooien aan de waterkant. Maar niet iedereen wordt oud, sommigen van ons halen de gemiddelde leeftijd niet, of worden niet eens vijftig. En een enkeling wordt niet eens tien jaar.

En wij snappen dat niet, hebben de grote waaromvraag. Zeker als de dood dichtbij is, dan vinden we het niet eerlijk. Ook al is het leven dat voorbij is zinvol geweest en heeft diegene volop geleefd nog altijd vinden wij dat de dood te vroeg komt.

Lang geleden vertelde iemand mij een metafoor, het leven is als een borduurwerk. Wij zien alleen de achterkant, de aan- en afhechtingen, de knopen, de losse draadjes, de warboel van kleuren. Alleen als je heel goed kijkt, kun je een patroon zien. Je mag er op vertrouwen dat de voorkant een prachtig geheel wordt, maar zolang je bezig bent met de draden van je leven is dat niet zichtbaar. 

De basis.

Wat is je basis, een beetje plezier in je werk en wat geluk? We weten al lang dat geld niet gelukkig maakt, een zinvolle invulling is dat wel. Maar je zult ze de kost moeten geven, de mensen die niet blij zijn op hun werk. Er niet meer de passie in kunnen leggen en de uitdaging al lang vergeten zijn. Velen van ons werken alleen voor het brood op de plank. Als je al werk hebt. Eigenlijk is het werk verkeerd verdeeld. De werkende mens, werkt zich de rambam en ook nog niet eens altijd naar de zin. De mensen die niet werken, willen er graag bij horen, of doen vrijwilligerswerk, dat geeft vaak wel voldoening maar wordt dan weer ondergewaardeerd. Gelukkig is er voor de meesten van ons werk, maar dit gaat vast veranderen, met de automatisering gaan er veel banen weg. De mensen die werkeloos zijn, hebben nog recht op allerlei uitkeringen en toeslagen. Erg ingewikkelde systemen, waar nauwelijks iemand de weg in vindt. Maar wat is onze basis? Is werken de basis, of is ontplooien de basis. Je plezier en geluk waar ligt dat? Als je dat in je werk vindt, ben je een gelukkig mens. Maar er zijn velen waarbij de dagelijkse zorg gaat over geld en over de stress in het werk. Wat is jouw basis?

Een basisinkomen voor iedereen lijkt voor een vaste basis te kunnen zorgen. Er moeten dan wel heel veel regeltjes en systemen omgelegd worden, maar in theorie zou het kunnen. Alle uitkeringen en toeslagen bij elkaar levert al een flinke bak geld op. Bovendien zijn de systemen en uitkeringsinstanties dan ook niet meer nodig. Een basisinkomen voor iedereen, zodat je mag uitzoeken; ga ik nog bijverdienen? Ga ik wat doen voor de mensen om mij heen? Heb ik de kans mijn dromen te leven?

De eerste vraag zal moeten zijn; wat is ons doel als mens? Wat is jouw doel? Wat zou jij doen als je elke maand een basisinkomen krijgt waarvan je kunt eten en leven? Wat zou je dan gaan doen?

(hoogstwaarschijnlijk komt er in Leeuwarden een proef met het basisinkomen)