Fijne decembermaand.

We staan voor de decembermaand. Een maand vol gehaast, gevlieg, gedichten surprises, veel gedoe en veel sores. We vliegen mee in de hectiek van een maand die bedoeld is om rust te vinden, iets te doen aan bezinning en het goed te hebben met elkaar. Maar media, Kerstdiners, omgetoverde Kersthuizen, Kerstkaarten, Kalkoen en nagerechten, zitten ons op de hielen. Om vooral maar druk te zijn? In al het moeten is het knap lastig om nog ergens uit te vinden wat de reden van Kerst ook al weer is.

En juist Kerst in december zou ons wereldwijd moeten verbinden. Als we nu eens boven onszelf uit stijgen, leunen op het licht van Kerst, dan kunnen we over de verschillen heen kijken. De verschillen in mensen, de verschillen in geloof, de verschillen in cultuur, de verschillen in landen, de verschillen in geaardheid, de verschillen in arm en rijk. We zijn namelijk allemaal van hetzelfde; mensen op aarde.

Over onze aarde gaat het ook de komende weken in Parijs bij de klimaattop. Als dat ons gezamenlijke doel is; goed zorgen voor de aarde en al haar mensen, dan zijn belangen van religie en landsgrenzen en kerstkalkoen niet aan de orde. Fijne decembermaand!

De man en de vrouw.

Daar liepen ze, de man en de vrouw. Ik kende hen niet, het was in een onbekende stad in een onbekende straat. Ze liepen zo dicht mogelijk naast elkaar, ze hadden vast hun hele leven hand in hand gelopen, of in ieder geval gearmd. Je kon zien dat ze bij elkaar hoorden. Beide keurig in de kleren, dikke winterjas aan, uit voorzorg voor de eerste winterse kou. Allebei de rug recht al lukte dat niet helemaal, beiden moesten een lichte kromming maken om de handvaten van de rollator vast te kunnen houden. Het ding gaf hen steun voor het lopen, de boodschapjes voorin. Maar zelfs naast elkaar met elk een rollator, zag je dat zij hun pas aan elkaar aanpasten.

Ze hadden vast een lang levensverhaal. Zouden ze samen in de zandbak hebben gespeeld? Verliefd zijn geworden in de klas? Elkaars eerste liefde zijn geweest? Kleuterhandjes die elkaar vast houden, puberarmen die verlangen, liefdevolle armen die troosten, steunen en liefhebben. Niet ieders paadje loopt hetzelfde, maar grote lijnen zijn er wel. Je wordt geboren, gaat naar school, je ontwikkelt je, gaat je richten op relaties, vrienden, werk. Maakt keuzes, leeft en beleeft en daar tussen door komen nog meer keuzes en ook een portie problemen. Zo loopt dat ongeveer. Als je dan zoals dit stel dan na al hun levensverhalen gezamenlijk achter de rollator loopt, waarbij een buitenstaander kan zien dat je bij elkaar hoort, dan is dat geluk.

Dan moet er ook een tweepersoonsrollator komen.

De lichtstad Parijs.

In de dagen voor de column komt er dan een onderwerp bovendrijven. Eerst dacht ik nog dat het over de commissie stiekem zou gaan. Een bijna spannende wie-is-de-mol-aflevering in de politiek. Maar dat was voor vrijdagavond. En daarna werd het donker in de wereld, donker in de lichtstad Parijs. En angst slaat je om het hart.

En in die eerste uren is er afschuw, ook een gekluisterd zitten aan het nieuws. De wereld reageert. En waar moet je dan wijsheid vinden? Of in ieder geval ergens iets kunnen begrijpen. Want dat is in deze wereld verdraaid lastig. Eenheid komt dan wel naar voren in onze waarden, waar wij voor staan. Angst en verdeeldheid zaaien betekent nog niet dat we verdeeld en angstig moeten worden. Er zijn groetere waarden; vrijheid, gelijkheid en broederschap.

Voor alles is er een tijd, zegt prediker, alles heeft zijn uur. Een tijd voor oorlog en een tijd voor vrede, een tijd om te haten en een tijd om lief te hebben. We kennen de hele rij van prediker vast wel, wat een poëtische manier om het duale te beschrijven. Het goed en het kwaad, het licht en het donker. Laten we licht zijn in de donkere wereld, laten we gaan voor vrede in deze wereld.

Ik kwam een mooie tekst tegen. Gepost op facebook, lees ik later dat het woorden van Maarten Luther King zijn. Donker kan het donker niet verdrijven, alleen licht kan dat. Haat kan haat niet verdrijven alleen liefde kan dat.

Beautiful people.

Ik reed door de donkere wereld. In mijn eigen cocon, iedereen noemt dat auto, maar ik zat dus in mijn eigen wereldje. Twee mannen fietsten voor mij, ze gingen naar het dorpshuis. Ergens brandden grote lampen, mensen vermaakten zich op een voetbalveld. Overal in de wereld waren huizen verlicht en dus mensen. Ieder in zijn wereld op zijn manier.

Zachtjes speelt de autoradio, de muziek klinkt fijn en de woorden landen één voor één. Beautiful people, mooie mensen. You live in the same world as I do. Jij leeft in dezelfde wereld als mij. Dat klopt alle mensen leven in dezelfde wereld. En vooral ’s avonds vind ik dat iedereen zijn plekje in de wereld inneemt. Het liedje gaat verder met; if you take care of me, I take care of you, als jij een beetje op mij past, dan pas ik op jou.

In de afgelopen dagen zag ik nog veel meer mooie mensen. De wereldwinkel organiseerde een wereldmarkt. Vijfentwintig jaar bestaat de winkel in ons dorp. Veel mensen helpen om de winkel draaiende te houden. Maar belangrijker vinden ze het idee achter de producten, namelijk een eerlijke handel en zorgen dat andere mensen op deze zelfde wereld het een beetje beter krijgen. Mooie mensen, die geven. Mooie mensen die ontvangen.

Ik rijd verder in mijn auto, op de avond ontmoet ik ook mooie mensen. Als ik terugkijk op de week, besef ik dat er heel veel beautiful people zijn, het liedje eindigt met; dat ik ook beautiful people ben. Taalkundig klopt dat natuurlijk niet, één persoon kan niet mooie mensen zijn, maar met elkaar kunnen we dat wel. Sterker nog, zonder andere mensen kunnen we geen mooi mens zijn. Omdat je kunt geven en mag ontvangen van andere mensen, heb je kans om een mooi mens te zijn. Beautiful people een laatste keer het refrein, you life in the same world as I do. Allemaal beautiful people.

Dank voor je song Melanie Safka. Mooi mens.

Over mist.

Het is mistig, erg mistig. Eigenlijk is mist wel fijn. Ik kan niet verder kijken dan mijn eigen achterdeur. Gedachten gaan niet verder dan gehaktbal of vis? Een boek lezen of er één schrijven? Thee of koffie? De kachel wat warmer of dikke sokken? Het wereldje is overzichtelijk, mijn woonkamer is de wereld. Zolang de tv uit is en de app niet online, is er verder niets. Geen zorg om een zieke Maxima, geen zorg om vluchtelingen die toch voor de winter een fatsoenlijke plek moeten hebben. Geen mening over zomer-en wintertijd, geen gemier over rood of gerookt vlees. In mist is het simpelweg “nu”.

Mist vertelt ons meer, mist zorgt ook over bezinning, nog meer dan een oudejaarsdag. Want mist maakt klein, mist brengt jouw wereld weer terug tot behapbaar. Jouw eigen huisje, jouw eigen haardje, jouw eigen gedachten. Geen beelden van de grote wereld, gezien door het oog van journalisten. Geen propaganda vertelt door populistische politici. Geen onderzoeken die vertellen wat er allemaal ongezond is. Even niks. Want wat is er veel kabaal. Wat is er veel geschreeuw. Veel beelden, veel meningen, veel woorden.

Mist in de herfst is best wel fijn, kleine wereld, kleine gedachten. En als je dan bij je zelf blijft, als je je eigen gedoetje op orde hebt, er vis op tafel staat en de sokken lekker warm zijn, ga dan maar weer eens naar het journaal kijken. Maar kijk dan ook kritisch! Door welke ogen kijk je? Door die van de journalist? Door ogen van de vluchteling? Door welke gekleurde waarheid kijk je? Kijk je naar geschreeuw? Luister je naar meningen die niet bij de werkelijkheid passen?

Als het mistig is, dan heb je even een time-out, ben je even offline, even uit de wereld. Dat hoort bij de herfst, een beetje bezinnen. En na de mist is er weer een wijde heldere blik op de wereld. Jouw blik, jouw wereld, jouw waarheid.