Natuurlijk gaat het vandaag over water. We verslikken ons er immers bijna in. Weer hebben we te maken met de natuurelementen. De wind die het water opstuwt, de regen die met bakken valt en het water dat geen kant op kan. Weer is het kantje boord. Deze week past zomaar in de serie vervolgverhalen, over de strijd tegen het wassende water. En dankzij, niet de techniek of voortschrijdend inzicht, nee dankzij een oud stoomgemaal op ’e Lemmer zakt het water millimeter voor millimeter.
En als ik de Luts zie, dan denk ik het valt hier nog wel mee. Het water staat wel hoog maar geen overstromingsperikelen of enige vorm van evacuatie te bedenken. En ook al is ons huis aan drie kanten door water omringd, we zitten nog hoog en droog in Gaasterland. Als ’s avonds het journaal dan de beelden vanuit de lucht laat zien, is dat wel heel erg waterig. Hele oppervlakten water, waar normaal gesproken weilanden groen liggen te zijn.
Slechts één nacht slaapt een aantal mensen in een sporthal, daarna is er plaats voor hen bij vrienden of familie. Dieren worden naar lege boerderijen gebracht. Een achterblijver brengt koffie naar de mannen die in de weer zijn met zandzakken. Plotsklaps is daar de saamhorigheid, die er in tijden van nood altijd is. Niks geen ieder voor zich, even weten we weer wat het is om samen sterk te staan.
Hotske 9 jan 2012
