Het meest indrukwekkende in de
afgelopen week, was de opening van de Olympische winterspelen in Sotsji. Met
aandacht heb ik gekeken naar de duizenden, die acteerden in het prachtige
schouwspel. In het grote spektakel werd vooral gekozen voor cultuur,
geschiedenis en de sport. De sporters zijn de hoofdpersonen van de spelen. De
spelen die ooit zijn bedacht en nog steeds als verbinding tussen alle mensen moeten
werken. En waarschijnlijk zit daar de kracht en de emotie. Wij kunnen ons zo
goed voorstellen hoe de sporters zich voelen, wij kunnen meeleven. En dat
verbindt.
Het is een mooi idee om het
sportevenement alleen voor de sport te houden, maar omdat we allemaal van
dezelfde soort zijn en verbonden zijn met elkaar, zou het een schijnvertoning
zijn om politieke meningsverschillen simpelweg te ontkennen. De voorzitter
schuwt in zijn toespraak niet om aandacht te vragen voor onze vrijheden. Hij
roept op om de dialoog aan te gaan. Maar niet over de rug van de sporters. De
spelen zijn voor iedereen, ongeacht afkomst, ras, geloof of geaardheid.
Ook werden alle spelers opgeroepen
om “fair” te spelen, eerlijk spel. Sport als voorbeeld. De Olympische spelen
als voorbeeld. Samenleven; zonder aanziens des persoon. Waar wachten we
eigenlijk nog op?
Hotske
