Daar was er weer één, hij was nog
hartstikke lief ook! Hij belde, net zoals al die andere telefoonkwibussen, op
het moment dat ik zou gaan koken. Hij had vast zijn laatste uurtje les gehad en
was snel naar het callcenter gefietst. Hij stelde zich voor, het bedrijf waar
hij voor werkte, weet ik niet meer. Maar men wilde iets onderzoeken, bij mensen
in de leeftijd van 16 tot 64 jaar. Zijn vraag was, of er in ons gezin mensen in
die leeftijdscategorie zijn.
Ik had geen zin in zijn vragen.
Fatsoenlijk afwimpelen leek het beste. Het liep ietsje anders. Ik zei tegen de
student: die hebben we hier niet, niemand tussen de 16 en 64! Ik moest even
snel denken of ik zou zeggen dat iedereen boven de 64 is of onder de 16, mijn
hang naar de eeuwige jeugd won. Ik vertelde dat we allemaal onder de 16 zijn.
Hij vond ons dan een bijzonder gezin. Dat kon ik beamen, om andere redenen dan
dat hij dat vond, hij kende dan ook maar de halve waarheid.
Hij moest het gesprek wel beëindigen,
ik paste immers niet in het plaatje. Hij lachtte, een beetje schaapachtig. Ik
lachte ook, tot tranen toe. Vier mensen allemaal onder de 16. Voor heel even
dan.
Hotske.
