Is ze het nou wel of
niet? Ja, hoor ze is het wel. Vijfendertig jaar geleden zaten we bij elkaar in
de klas. Eén jaar denk ik. Haar gezicht is nog net zo vriendelijk als toen, en
haar ogen hebben nog steeds die open blik. Ze heeft ook nog altijd zo’n blije uitstraling
en ze herkende mij! En dan sta je daar midden op straat en je wilt weten hoe
het gaat, wat voor werk ze doet, of ze getrouwd is, kinderen heeft, en hoe ze
in het leven staat. Dat allemaal, we vroegen om en om. En terwijl we praatten,
bedacht ik ook hoe en wat je verteld. Je kunt dus je eigen geschiedenis van vijfendertig
jaar, vertellen in een praatje van een minuut of tien. Je kunt die geschiedenis
ook kleuren. Het is jouw geschiedenis. Je kunt er van alles over vertellen, je
kunt er trots op zijn, of het slachtoffer gaan uithangen. De nare dingen vergeten, of juist alleen maar
de nare dingen vertellen. Als jij vertelt, kleur jij dus jouw geschiedenis.
Elke keer als je over jezelf vertelt, kun je jezelf weer op een nieuwere manier
neerzetten. En waarom zou je het met minder doen, het is jouw geschiedenis! Er
gebeurt dus veel in je hoofd, als je vijfendertig jaar geschiedenis ophaalt. Je
checkt wat je gaat vertellen en hoe je dat gaat vertellen. Er gebeuren dus twee
dingen, je hebt gedachten en je denkt na over die gedachten, dat bedacht ik me
allemaal. In dit geval waren het ook nog eens gedachten over mezelf, waar ik
over nadacht. Een mens denkt meer dan dat hij denkt.
Leuk om je weer te ontmoeten!
