Op een koude zondagmiddag.

Natuurlijk steel ik niet. Bovendien vertoon ik geen verdacht gedrag, ten minste dat dacht ik. Maar iemand dacht daar anders over. We waren in een grote winkel, er was echt van alles te koop. Van campingspul tot ledlampjes, en van tafelkleedjes tot bandenplakspul. Echt ongelofelijk. Man en ik hadden verschillende interesses. Uiteraard, ik ben vrouw, hij is man. Al bij binnenkomst gingen we elk een kant op. Het was koud, dus de handen diep in de zakken en op onze hoofden dikke petten. Zagen we er echt uit alsof we van alles in die zakken van onze winterjas wilden stoppen? Schroevendraaiers passen daar niet eens in en zo’n blauw kleed dat voor de caravan moet, kan ook niet. Iets van glas breekt en de paraplu’s waren te opzichtig.

In het midden van de winkel had men een stelling vol kerstspullen gezet. De tl-lampen konden niets aan de sfeer van de goedkope kerstballen en kerstpieken toevoegen. Het lokte niet om te kopen. Maar goed, kijken kan altijd, dat deed ik dus ook. Ik pakte zelfs het één en ander beet om van dichtbij te bekijken. Je bent er dan toch!

Ik voelde me bespied. En het voelde niet alleen zo, het was ook zo. De eigenaresse liep van gangpad tot gangpad mee en hield me wel erg goed in de gaten. Heel even had ik de neiging om te kijken wie het spel het beste speelde. Zou ik doen alsof ik een waxinelichtje in mijn jaszak stopte? Wel reuring op een koude zondagmiddag. We kochten niets en pikten niets, we wensten de eigenaresse nog een fijne dag.

Denken over je gedachten.

Is ze het nou wel of niet? Ja, hoor ze is het wel. Vijfendertig jaar geleden zaten we bij elkaar in de klas. Eén jaar denk ik. Haar gezicht is nog net zo vriendelijk als toen, en haar ogen hebben nog steeds die open blik. Ze heeft ook nog altijd zo’n blije uitstraling en ze herkende mij! En dan sta je daar midden op straat en je wilt weten hoe het gaat, wat voor werk ze doet, of ze getrouwd is, kinderen heeft, en hoe ze in het leven staat. Dat allemaal, we vroegen om en om. En terwijl we praatten, bedacht ik ook hoe en wat je verteld. Je kunt dus je eigen geschiedenis van vijfendertig jaar, vertellen in een praatje van een minuut of tien. Je kunt die geschiedenis ook kleuren. Het is jouw geschiedenis. Je kunt er van alles over vertellen, je kunt er trots op zijn, of het slachtoffer gaan uithangen.  De nare dingen vergeten, of juist alleen maar de nare dingen vertellen. Als jij vertelt, kleur jij dus jouw geschiedenis. Elke keer als je over jezelf vertelt, kun je jezelf weer op een nieuwere manier neerzetten. En waarom zou je het met minder doen, het is jouw geschiedenis! Er gebeurt dus veel in je hoofd, als je vijfendertig jaar geschiedenis ophaalt. Je checkt wat je gaat vertellen en hoe je dat gaat vertellen. Er gebeuren dus twee dingen, je hebt gedachten en je denkt na over die gedachten, dat bedacht ik me allemaal. In dit geval waren het ook nog eens gedachten over mezelf, waar ik over nadacht. Een mens denkt meer dan dat hij denkt.

Leuk om je weer te ontmoeten!

De man en de vrouw.

Kun je het zien, vroeg ik me af. Kun je zien hoe het zit met een man en een vrouw. Zijn ze al heel lang samen of is het hun eerste date? De man en de vrouw aan het tafeltje hadden een erg intiem gesprek, ze hadden alleen maar oog voor elkaar. De rest deed er totaal niet toe. De serveerster kreeg slechts een korte blik, toen zij de espresso en de verse muntthee op de tafel zette. Het waren mooie mensen, hij een beetje chique, in ieder geval niet alledaags, zijn hoofd karakteristiek met een wat spitse neus, een beetje hoekig. Hij straalde wel zachtheid uit, ik kon niet inschatten of dat kwam door de vrouw die tegenover hem zat, of dat het zijn natuurlijke uitdrukking was. Zij had haar mooiste en meest kleurrijke jurk met vest aangetrokken, haar lange haren waren grijs, maar door alle kleur leek dat goed bij haar te passen. Ze had iets uitbundigs, maar toch bleef ze ingetogen. Misschien kwam dat door het onderwerp van gesprek. Ze raakten elkaar niet aan, hun handen lagen niet bij elkaar in de buurt en stiekem voetjevrijen leek helemaal niet van toepassing. Even later liepen ze samen over het grote plein. Naast elkaar, met exact dezelfde pas. Geen armen om elkaar, geen hand. Zouden het broer en zus zijn? Dat zal toch niet? Een eerste date? Nee, daarvoor waren ze te vertrouwd met elkaar. Ik keek en zag, in mijn hoofd toetste ik de mogelijkheden, ik had geen passend etiketje. Dus moest ik iets nieuws bedenken; waarschijnlijk maken ze elk najaar een afspraak om een stad te bezoeken en moeten dan een heel jaar bijpraten.

Mijn voetafdruk.

Hij keek naar mij, ik voelde het. Met zijn ogen volgde hij mij. Dat kon ik natuurlijk niet zien, want hij was net te ver weg. Maar ik wist dat hij naar me keek. Ik reed op het weggetje, ik was op weg naar een lunch. Ik reed daar vijftig kilometer voor. Ergens moest dus een kok voor mij eten maken, dat eten kwam dan ook weer met auto’s ergens vandaan. Al met al, mijn voetafdruk was die dag groot. (De ecologische voetafdruk geeft aan hoeveel grondoppervlakte er van de aarde nodig is om alles aan eten, drinken voor jou te verbouwen en te produceren.) Het kadootje was niet van gerecycled papier. De gourmet van die avond kwam voor een groot deel van de plaatselijke slager, de kilometers vervoer vielen dus mee, maar voor vlees is heel wat energie nodig.

Toen ik terug kwam was de ree natuurlijk allang weg. Hij had me op de heenweg met zijn ogen gevolgd. Ik zag hem staan met zijn parmantige kop, hij stond met zijn kleine hoefjes midden in de landerijen. Hij zag mij rijden in een auto. Nu zijn die beesten allang aan auto’s gewend, maar kijk eens door de ogen van die ree. Zijn hoefje maakt een kleinere ecologische voetafdruk dan mijn zolen. Ik gebruik meer van de aarde dan hij. Waarschijnlijk is hij daar ook voor bedoeld en ik voor mijn pad. Ik ken gezelligheid en huiselijke warmte, het gemak van de auto en het lekkere eten. En ik kan denken en voelen.

Maar als je door de ogen van de ree kijkt, of door de ogen van de natuur, dan maken wij er een potje van. Respect voor moeder aarde, daar begint het mee, politici roepen weer dat we rentmeester moeten zijn. Wij zijn slechts onderdeel van het geheel. Geen heerser over al wat leeft.

Een mooi beest, die ree daar langs de weg.