Ik
kan het me voorstellen; je zit in je ruimteschip, beseft dat je weggeschoten
bent en een tijdje in de ruimte zult zijn. Je kijkt achterom en ziet daar de
indrukwekkende planeet, en je weet dat is mijn thuis.
Het
is maar voor een aantal astronauten weggelegd om vanuit de ruimte naar ons
aardbolletje te kunnen kijken, maar het moet onvoorstelbaar bijzonder zijn. Je
ziet daar een blauwgroene planeet waar leven mogelijk is, een plek waar jij
leeft, wat jouw thuis is. Het is dan ook werkelijk een mooie oproep van Wubbo
Ockels om astronaut te zijn op “ruimteschip” aarde. Het is echter geen loze
oproep, maar één met verantwoordelijkheid, noem het zorg of mooier nog, noem
het liefde.
Begin
maar klein, je zorgt voor jezelf. Je verzorgt je lichaam, je zorgt ervoor dat
je gezond en fit bent. Een stapje verder is je kamer, je huis, dat wil je
netjes verzorgd bewonen. Van rommel word je onrustig en een fijn huis geeft
woonplezier. Een stap verder is kijken naar je dorp, stad of buurt, jouw
woonomgeving. En dat vinden we al lastiger, want doe je mee? Of kijk je niet
verder dan je eigen tuinhekje? Als het dan over de aarde gaat, lijkt dat
allemaal erg groot en ver weg. Maar we zitten er midden in, want het is wel
degelijk onze woonplek. We moeten het groot zien; ons thuis is de aarde. Daar
maak je toch geen rommeltje van?!
Hotske
Batteram.
