Ja, de laatste. Na
zeven jaar elke maandag een column, is het goed. De afgelopen jaren een mooie
plek in de Balkster. Een eigen plekje op pagina drie! Van alles de wereld
ingegooid; de wrald mei it leze. Over orgaandonatie, over ethiek, over
politiek, over bewust leven, over dagelijkse dingen, over stil staan bij wat
dan ook. Altijd een clou gezocht, daar zijn columns voor, er moet iets
inhoudelijks inzitten. Altijd met een positieve wending. Mijn eigen stijl
gevonden. Vaak een beetje opsommend, wat niet echt netjes Nederlands is, maar
in een column lekker klinkt. Vaak ook woorden gebruikt die we niet alle dagen horen.
Vooral omdat taal zo mooi is. Soms Friese woorden er in geschreven, omdat het mijn
memmetaal is en dichter bij mijn gevoel komt.
Nooit gezocht naar
onderwerpen, ze waren er altijd. Net als de zinnen voor deze laatste column.
Nooit gezocht naar woorden, ze kwamen altijd wel. Nooit voelde het als
verplichting, meer een alert zijn zo doordeweek, kijken naar het leven. Als
toeschouwer, die schouwt, wikt en weegt en schrijft. Mijn gedachten omzetten in
woorden, die dan jouw gedachtegangen beroeren. De kracht van woorden gezocht.
De kracht van positieve taal. Gespeeld met woorden. Gevoeld, bewust en soms
onbewust, maar altijd om te delen. Voor wie het wil lezen.
Honderden columns,
met veel plezier en passie geschreven. Veel gevoel gedeeld, veel mijmeringen
ook. Veel gedachten laten passeren. Dit is de laatste column.
Ik heb het graag
gedaan.
