Hij werd ziek, maar ging niet zitten
wachten op de dood. Dat is krachtig. Vanuit de persoon zelf gezien is dat een
mooie manier om letterlijk met de dood voor ogen, nog volop te leven. Thé Lau
was zanger, levenskunstenaar, maar vooral schrijver. Hij gaf aan de massa mee;
“iedereen is van de wereld en de wereld is van iedereen”.
Hij speelde met woorden. Door hem
kwam ik op de term; intertekstualiteit, hij vertelde daarover aan tafel bij
Umberto Tan. Intertekstualiteit betekent dat je teksten schrijft, waarin de
echo van al eerder geschreven woorden zit. Mooi is dat. Iedereen die schrijft
heeft woorden nodig om te beschrijven. Meestal om gevoel te beschrijven. Een
echo van bestaande regels duiden dan de betekenis. Het zou ook te veel zijn voor
één iemand om dat allemaal te bedenken, het leven is te groots, te gecompliceerd
om dat allemaal in je eentje te duiden.
Leen woorden van anderen, teksten
bij de vleet. Uit zijn lied; “iedereen is van de wereld” komen de zinnen; dit
is voor degene die je overal herkent, het leven is voor jou en mij, want dit is
ons moment.
Hij schreef ook het lied; tijd is
kort; doe wat je moet doen onder de hemel, en dat deed hij. Je zou denken dat
hij hier woorden van Prediker leent; alles heeft zijn tijd. Intertekstualiteit,
het woord op zich is al mooi. Woorden die je zelf doorvoelt, mag je lenen en
delen. Op facebook delen we dat het een lieve lust is. Met dank aan alle
schrijvers, groot en klein. Dank voor je woorden Thé Lau;
Ik hef het glas op jou, je bent niet
alleen.
