Met
heel veel mensen vertegenwoordigden wij afgelopen week dé Nederlander. Onze
minister van binnenlandse zaken, Plasterk, had een aantal vragen voor ons. Hij
wilde het volk peilen. Werkelijk alle onderwerpen kwamen voorbij, van
vluchtelingen tot aan de zorg, van burenhulp tot betutteling. Mooie discussies,
veel meningen, maar toch ook een saamhorigheid. Wij waren allemaal
Nederlanders, zo voelde dat ook. Maar wat is dat dan?
De
Engelsen waren zich in één klap bewust van het systeem. Het Brexit zorgt ervoor
dat mensen in Engeland zich niet meer Europeaan voelen. Vooral voor de jongere
generatie vind ik het sneu, zij voelen zich Europeaan. En zien hun kansen in
Europa vervliegen. Psychologen zouden moeten uitzoeken op welke argumenten men
heeft gekozen. Is het de weerzin tegen de gevestigde politiek, de logge onmacht
van de EU, of een jolige debater die roept dat Engeland het zelf wel kan?
Op
de burgerconferentie van afgelopen week, ontmoette ik een prachtige vrouw, ze
kwam uit Rotterdam. Beide waren we op de dag aanwezig en beide waren we vrouw.
Voor de rest was zij totaal anders dan mij. Haar uitbundige kledij paste
prachtig bij haar donkere huid. Haar afkomst was al net zo kleurrijk als zijzelf.
Omdat we luisterden voelden we ons verbonden. We waren op de eerste plaats
mens. We stapten fier over het systeem van wij-zij heen, omdat we beide mens
zijn. Het zou zomaar kunnen dat daar de kracht ligt, van mens tot mens.
Nederlander, Brit, of Europeaan, als je luistert naar de mens, ken je de ander,
begrijp je de ander. Met wat voor achtergrond dan ook. Systemen als de EU zijn
vooral bedacht voor macht en kracht en economie. Het is niet allemaal verkeerd,
maar vergeet de mens niet.
