Ze
had een luide stem, daar kon ze niks aan doen. Ook de man praatte nogal hard. Alle
klanten en het personeel konden hen horen. Winkelier is denk ik één van de
mooiste beroepen, je kunt namelijk de hele dag mensen die in jouw winkel lopen,
observeren. Vooral echtparen vind ik soms hilarisch. En dan vooral als ze
alleen in de vakanties samen boodschappen doen. Dit stel ging werkelijk over
alles in gesprek en iedereen kon het horen. “Zijn de suikerklontjes op, heb je
nog wel wat voor bij de koffie, en wat als Jan en Ans komen?”
Zij
had geen zin om te koken, maar hij wilde toch wel een fatsoenlijke hap. Zo ging
het van gangpad tot gangpad, van het brood tot aan het bier. En toen schrok ik
me werkelijk te pletter. Een enorm lawaai. Het was een absurd malle ringtone van
de mobiel van de man. Misschien waren ze wel wat doof ik weet het niet. Hij
keek wat wazig om zich heen, maar zij zei; dat is jouw telefoon! Hij nam op,
met naam en toenaam, “ja, we zijn er, net aangekomen en we doen boodschappen”.
De beller wilde de vrouw spreken. Weer het hele verhaal; “ja, we zijn net
aangekomen, het is niet mooi weer, maar we maken er wel wat van, ja we doen nu
boodschappen”. Er werd een nieuwe afspraak gemaakt, want ze waren nu met
vakantie. “Volgende week vrijdag. Ja, dan zijn we er weer. Om tien uur op de
koffie, ik maak er wel appeltaart bij, dat vind je lekker hé, nou doei”.
Ze
ging verder; “dat was Loes, ze komt volgende week vrijdag koffie drinken, moet
ik appeltaart maken, om tien uur.
We
zijn allemaal op de hoogte.
