Opeens
fietsen er allemaal kinderen over straat. Kinderen met plezier, kinderen met
lol en maar ook kinderen met een lichte frustratie. WEG, SHIT, NEE, daar gaat
er weer één, gemist, net zoals de vorige keer. Pokémon go is een nieuw
gamespel. Het is niet alleen nieuw het is zelfs heel vernieuwend! Kinderen
spelen het spel met een app. Ze moeten er voor naar buiten. Op hun beeldschermpje
staat de plattegrond zoals op google maps en daar zien ze wezentjes, de
Pokémon, die ze dan kunnen vangen. Er wordt buiten gespeeld, dat is mooi. Je
ziet echt veel fietsende kinderen. Het is bijna ouderwets gezellig.
Maar
in welke wereld leven ze dan? Zitten ze op hun fiets en doen ze een spelletje,
of zitten ze helemaal in de gamewereld en zoeken ze naar Pokémon. Ik weet het
niet, ik doe niet mee, maar ik denk dat de lijn tussen werkelijkheid en spel erg
dun is. Bedenk maar hoe je het als kind zou vinden als er opeens een Pokémon
voor je op straat staat, dan wil je die vangen. Het is een mooi zomerspel. De
servers die de spelletjes nu moeten ondersteunen, zodat elk kind in Nederland
het spel kan spelen, slaan op hol. Nog even uitstel.
Van
alle dingen in de wereld, kun je je niet afwenden. Onze kinderen moeten leren
wat echt is en wat schijn is. Ik kan niet beoordelen of het Pokémonspel daar
aan bijdraagt of juist slecht is. Kinderen moeten spelen, grenzen opzoeken, ook
de grens van de werkelijkheid versus gamewerkelijkheid. We kunnen ze nauwelijks
helpen. Het enige wat we kunnen doen, is zo nu en dan eens vragen waar ze mee
bezig zijn!
Zolang
de mobiel aan staat, hoef je echter geen zinnig antwoord te verwachten.
