Meestal pak ik een onderwerp van de
afgelopen week. Ik kijk naar wat me raakt of iets wat een onderwerp kan worden.
Nou, deze week was er genoeg. Vroeger speelde oorlog zich af op het slagveld.
Wat een woord trouwens, de slag die op het veld geleverd werd. Tegenwoordig
speelt oorlog zich ook af in onze hoofden en op televisie en op de straat.
Je kunt nooit in iemand anders zijn brein
kijken, maar ik vroeg we af hoe deze mensen dat met timing doen, met hun
voorbereiding. Hoe plan je gruweldaden? Ik bedacht dit omdat ik het mooi vond
dat Pasen na de aanslagen in Brussel kwam. Zelfs het met elkaar naar de Passion
kijken is verbroedering. Het lijkt er dus op dat gebeurtenissen op straat
plaats vinden. Zowel uitingen van oorlog als uitingen van liefde. Er wordt
samen gerouwd en samen steun gevonden. Dat betekent dat het heel dichtbij is.
Je moet er dus ook iets mee. Het gebeurt dus letterlijk voor je voeten, op
straat.
Pasen gaat over hoop. Over geloof en
hoop en liefde. De grootste daarvan is de liefde. Bijzonder dat een verhaal van
2000 jaar oud vandaag nog steeds doorwerkt. We moesten wennen aan een Paasfeest
in straten van de grote steden. Amerika heeft nu ook de Passion op straat
uitgevoerd. En in veel kleine dorpen wordt met Pasen het verhaal van Jezus ook opgevoerd.
De straat als podium voor het verhaal van Jezus. Hij zou niet anders willen. Zo
leefde hij het ons voor.
