Ze zaten aan een grote ronde tafel midden
in het pannenkoekenrestaurant. Vijf vriendinnen, ze kletsten gezellig en keken
vol aandacht naar elkaar. Ze delen vast en zeker lief en leed, de sfeer aan
tafel was relaxed, erg relaxed. Het was een mooi ontmoeten daar in het
restaurant. De serveerster vroeg hen of ze nog iets toe wilden. Ze kozen alle
vijf voor een ijsje, zo klein mogelijk, zeiden ze. Even later smulden ze van
hun kleine toetje. Vijf vriendinnen van ver boven de tachtig.
Op de één of andere manier dwongen
de dames respect af. Dat had gedeeltelijk met de hoge leeftijd te maken, maar er
was meer. Er hing iets sereens om hen heen. Het leek er op dat de vrouwen
berusting hadden gevonden, maar niet onverschillig zoals; we laten de boel de
boel. Nee, geleefd hadden ze, waarschijnlijk steun bij elkaar gevonden en
wijzer geworden door het leven.
Op de zonnige dag hadden ze
afgesproken. Keurige broeken en vestjes aan, het zilvergrijze haar opgestoken
met speldjes en kammetjes. Ze keuvelden, misschien haalden ze herinneringen op.
Maar het mooiste was dat ze bij elkaar waren, ze genoten van de aandacht en het
samenzijn. Ze namen alle tijd. Waarschijnlijk hebben ze ook alle tijd. Het is
niet aan iedereen gegeven om oud te worden, maar deze dames op leeftijd hadden
de wijsheid van het leven gevonden. Vijf prachtige vrouwen.
