Het
is mistig, erg mistig. Eigenlijk is mist wel fijn. Ik kan niet verder kijken dan
mijn eigen achterdeur. Gedachten gaan niet verder dan gehaktbal of vis? Een
boek lezen of er één schrijven? Thee of koffie? De kachel wat warmer of dikke
sokken? Het wereldje is overzichtelijk, mijn woonkamer is de wereld. Zolang de
tv uit is en de app niet online, is er verder niets. Geen zorg om een zieke
Maxima, geen zorg om vluchtelingen die toch voor de winter een fatsoenlijke
plek moeten hebben. Geen mening over zomer-en wintertijd, geen gemier over rood
of gerookt vlees. In mist is het simpelweg “nu”.
Mist
vertelt ons meer, mist zorgt ook over bezinning, nog meer dan een oudejaarsdag.
Want mist maakt klein, mist brengt jouw wereld weer terug tot behapbaar. Jouw eigen
huisje, jouw eigen haardje, jouw eigen gedachten. Geen beelden van de grote
wereld, gezien door het oog van journalisten. Geen propaganda vertelt door
populistische politici. Geen onderzoeken die vertellen wat er allemaal ongezond
is. Even niks. Want wat is er veel kabaal. Wat is er veel geschreeuw. Veel
beelden, veel meningen, veel woorden.
Mist
in de herfst is best wel fijn, kleine wereld, kleine gedachten. En als je dan
bij je zelf blijft, als je je eigen gedoetje op orde hebt, er vis op tafel
staat en de sokken lekker warm zijn, ga dan maar weer eens naar het journaal
kijken. Maar kijk dan ook kritisch! Door welke ogen kijk je? Door die van de
journalist? Door ogen van de vluchteling? Door welke gekleurde waarheid kijk
je? Kijk je naar geschreeuw? Luister je naar meningen die niet bij de
werkelijkheid passen?
Als
het mistig is, dan heb je even een time-out, ben je even offline, even uit de
wereld. Dat hoort bij de herfst, een beetje bezinnen. En na de mist is er weer
een wijde heldere blik op de wereld. Jouw blik, jouw wereld, jouw waarheid.
