Soms heb je van die dagen, je begint
er aan en weet niet wat er allemaal gaat gebeuren. Dat had ik afgelopen
zaterdag. Onverwachts was ik onderweg en op een gegeven moment moest er echt
wel gegeten worden. Natuurlijk herken ik ook de grote gele “M”, die aan veel
snelwegen staat. En ik wist daar is iets te eten. Ik snap ook nog dat je de
drive-in inrijdt want dat betekent “drive-in”. Ik begrijp ook dat er een loket
open gaat waar het eten dan uit komt. Maar er moet eerst wel wat besteld worden.
Dat staat dan op een groot bord, zag ik later. Ik, eh, was daar aan voorbij
gereden. Er was ook geen auto die het vóór deed. Dus stopte ik bij het
afhaalloket, en ja dan is het hele systeem in de war. Toch maar gezegd wat ik
wilde eten, ook al kende ik de benamingen van de snacks niet. Ik heb betaald en
of ik maar door wilde rijden. Een man bracht later, lopende, mijn warme hap. Ik
kon er wel om lachen. De smaak vond ik ietsje minder. Tegen de medewerkster heb
ik gezegd dat ik vaker zal komen om aan het systeem te wennen. Maar dat was
gelogen, bedacht ik later, sorry. Ik vond het lastig en ongezellig ook. Ik wil
niet wennen aan het drive-in-eet-systeem.
Bovendien is het helemaal niet
verkeerd om eens een systeem niet te willen!
Hotske.
