Ik was een jaar of veertien, vijftien en zat in klas twee van de Mavo. ‘s Morgens vroeg op de fiets, met zijn drieën naast elkaar, want ik had twee vriendinnen. Kletsen en praten over de belangrijke dingen die ons bezig hielden. In de pauzes weer praten. Ging het over echte meidendingen, dan zochten we de veilige ruimte van de toiletten. We bespraken daar natuurlijk het andere geslacht, maar ook alle dagelijkse, altijd gewichtige zaken. Op de terug weg naar huis, kon dan de dag nog even worden besproken, maar uitgesproken raakten we nooit. Weer thuis moest er echt gebeld worden, over huiswerk en weet ik veel. Maar altijd belangrijk. Nátuurlijk mochten we niet te lang bellen, maar we moesten toch echt kontakt hebben met de vriendinnen.
Nu, de meiden van vijftien jaar, ze hebben kontakt, whatsappen, pingen, chatten, facebooken en kletsen dat het een lieve lust is. En altijd de mobiel in de meisjeshand. Praten en kletsen over alle belangrijke meidendingen. Over jongens? Over alles waar meisjes met meisjes over praten? Kontakt is er altijd. Nátuurlijk mag het niet te lang, maar er moet toch echt kontakt zijn met de vriendinnen.
Blijkbaar is er niets veranderd en hebben meisjes meisjes nodig. Om over alle belangrijke dingen in het leven te praten. Als je veertien, vijftien bent, wil je de wereld in, de veiligheid van het gezin is nu wel klaar. En dan heb je meisjes nodig, die over alles maar dan ook alles praten, vaak en veel. Belangrijkste is dat er kontakt is. Geen ouder die dat kan tegenhouden.
Hotske.
