Het
is onvoorstelbaar hoeveel mooie plaatsen er zo dichtbij zijn. En als ik duinen
zeg, denk je aan de kust. Maar wij waren bij de “kale duinen” in de buurt van
Appelscha. Het was werkelijk onvoorstelbaar en ook verrassend hoe mooi de
natuur daar is. De weidsheid en echte duinen. En het was er stil.
Het
raast wel eens in de natuur, heel veel zelfs. Er is veel aan de hand in de
natuur. We hebben vaker warmterecords dan koude records, er is sneeuw waar dat
normaal niet is, er is heel veel water waar dat normaal niet zo veel is. We
hebben dit jaar al twee zware stormen gehad. Het is dus onrustig in de natuur. Maar
soms is het er ook stil. Als het mistig is bijvoorbeeld, dan dempt het geluid. Of
als de wind er nog niet is, bij licht vriezend weer. Of zoals bij de duinen, de
wind waaide zachtjes over de vlakte en je kon het ruisen van de bomen horen. De
toppen bewogen voorzichtig heen en weer.
De
natuur kent zijn stormen en zijn stilte. Soms is er stilte net voor de storm,
dat voelt angstig, zelfs de vogels zijn dan stil. Of de stilte op een ochtend
vlak voor zonsopgang, die is juist verwachtingsvol. Wij kennen onze stiltes ook,
soms zijn we er naar op zoek. Daarom zijn we zo graag in de natuur, we leunen
op de stilte en moeten die in ons zelf weer vinden.
